Gehoord: Sisters of Mercy – Melkweg The Max, Amsterdam (25-05-2014)

Waar Amsterdam Zuidoost gisteravond paars kleurde voor het concert van de legendarische Prince, daar kleurde het Leidseplein en omgeving zwart. Niet voor zomaar een dertien-in-een-dozijn metalconcert, maar ter verwelkoming van de legendarische Sisters of Mercy.

Gezien de gemiddelde leeftijd van de bezoekers van gisteren is een klein geschiedenislesje wel op z’n plek. De Sisters of Mercy was in de jaren ’80 een van de meest baanbrekende muziekgroepen in Engeland. Onder leiding van frontman Andrew Eldritch creëerde de band een uniek industrialgeluid, waarbij de band met name opviel door de vreemde bezetting. Live zonder bassist en mét een drumcomputer in plaats van een drummer. Klinkt vrij saai, maar het geluid van de band was compleet vernieuwend. De sound van de band bevind zich op het kruispunt tussen The Fall, Joy Division en traditionele metal van – onder andere – Mötorhead. De aparte sound van de band is onder meer duidelijk terug te horen in werk van Nine Inch Nails, Rammstein en Marlyn Manson, die allemaal onmiskenbaar zijn beïnvloed door de Sisters of Mercy.

En hoewel die bands veel bekender zijn geworden dan de Sisters zelf, mogen de Engelsen nog op behoorlijk wat populariteit rekenen. Ook in Nederland, getuige de plaats van handeling: de grote zaal van de Melkweg. Toch was die zaal voor de band iets te groot, want slechts driekwart van de zaalcapaciteit werd vanavond benut.

De mensen die er wel waren hadden tijdens het concert overigens wel iets anders om naar te kijken dan de matig gevulde zaal. Vanaf minuut één blazen The Sisters of Mercy het publiek weg met een prachtige liveshow. Net voordat de Sisters opkomen blaast een hevig sissende rookmachine zoveel rook op het podium dat tijdens de eerste song slechts schimmen zich aftekenen tegen de felle achtergrondlampen. Uit de achtergrond klinkt dan ineens de stem van Eldritch die ons More, een van dé hits van Sisters of Mercy toegromt. Een begin om kippenvel van te krijgen. Even waant het extatische publiek zich in de jaren ’80.

De Sisters of Mercy hebben iets beklijvends en iets unieks. Drie macbooks die de drummer vervangen, géén bassist en alleen heel af en toe zicht op de twee gitaristen en de onbetwiste frontman Andrew Eldritch. Hij laat vandaag zien waarom zijn cultstatus inmiddels tot Mark E. Smith (The Fall – idool van Eldritch) achtige proporties is gestegen. Soms is hij een heel nummer uit zicht, soms kun je hem net tussen de rook ontwaren. Eldritch is zo’n frontman die je live gezien móét hebben om de hype een beetje te begrijpen. Aan publieksparticipatie of andere vormen van contact met de zaal doet Eldritch overigens niet; je moet het maar nemen zoals het is. Door de mist vragen wij ons af of Eldritch überhaupt iets van zaal en het publiek gezien heeft.

Dat gebrek aan publieksparticipatie levert als voordeel op dat het tempo in het concert lekker hoog ligt (een drumcomputer heeft immers geen pauze nodig). In de eerste helft van de setlist komen veel klassiekers voorbij. Vooral de drumbeat van het Joy Division-achtige Alice, waarschijnlijk de grootste hit van de Sisters, wordt door het publiek luid juichend ontvangen. Na Alice – vijfde nummer – begin je te wennen aan de fenomenale lichtshow en de snoeiharde drumbeat. De rook trekt een beetje op en het wordt tijd om wat muzikale conclusies te trekken over het concert van de Sisters. Daar ontstaat het probleem van vanavond: als de rook is opgetrokken en de lichtman het wat rustiger aandoet, blijft er van de Sisters of Mercy ook maar weinig over. Het gebrek aan een echte drummer zorgt voor een wel erg vlak, blikkerig en eentonig geluid, het gegrom van Eldritch is er door de jaren heen ook niet zuiverder op geworden en de twee gitaristen – beiden sessiemuzikanten die nog nooit een album met Sisters of Mercy opnamen – zijn zeker in het midden van de show bij vlagen de weg behoorlijk kwijt. Het is normaal dat de spanningsboog in het midden van een concert een beetje wegzakt, maar bij Sisters of Mercy is het inkakmomentje wel erg heftig en veel te lang.

Als aan het einde van het concert de rookmachine nogmaals een dot rook het podium opblaast en de band culthit en verreweg het meest overtuigende Sisters of Mercy-nummer This Corrosion inzet zit de schwung er opeens weer in. De bezoekers dansen en zingen als bezetenen, de gitaristen spelen zo scherp, hard en strak dat de uitvoering doet denken aan de Tanzmetal van Rammstein en Eldritch is zijn eigen, aparte zelf en dwaalt van links naar rechts en van achter naar voren op het podium. Zo’n legendarische band, zo’n lekker geluid, prachtige lichtshow en een bezeten publiek bezorgen kippenvel. Hoogtepunt van de show.

Conclusie: Veel van de passages van The Sisters of Mercy aan Nederland konden de afgelopen jaren rekenen op matige recensies. Ook dit keer was het verre van perfect. De fut lijkt er bij Eldritch wel uit te zijn. De twee gitaristen leveren beiden acceptabel werk af, maar overtuigden ook niet echt. En het blijft jammer dat de harde kern van het geluid van Sisters of Mercy – de stomende baslijnen, toetsenpartijen en drumritmes – komt uit een MacBook. Zeker voor die eerste twee hadden best wat muzikanten aan de band kunnen worden toegevoegd. Zo bezien onderscheidt Sisters of Mercy zich niet van de mainstream rommel die graag met een geluidsband werkt. Dat is enorm jammer van de kwaliteit van het songmateriaal van Sisters of Mercy.

Dat genoemd hebbende valt toch voldoende te genieten vanavond. Wat is het songmateriaal van deze band toch tijdloos en sterk. Wat is die lichtshow toch magistraal mooi. En wat pakt de band het publiek volledig in. De fans zijn het erover eens, deze passage van de Sisters of Mercy overtreft de laatste paar Nederlandse shows, ondanks dat er – ook volgens de echte fans – toch een hoop te verbeteren valt. Onze tip aan de Sisters of Mercy: Neem een toetsenist en een bassist in dienst, werk aan een nieuw album en jullie gaan nog jaren mee. Wij blijven wel komen!