Ondanks dat de basgitaar een hele belangrijke rol speelt in de Stoner-rock schijnt dit bij het Rotterdamse tweetal Dieselburner niet het geval te zijn. Met alleen drum en gitaar weten zij zo’n muur van geluid te creëren dat je het gemis van een bas al snel vergeten bent.
Dit hebben ze al vele malen live bewezen en dan nu ook op een heuse eigen beheer LP genaamd Toadal.
De langspeelplaat opent met het instrumentale Alpha, de heren maken alvast duidelijk wat je de komende 40 minuten om je oren geklapt gaat krijgen. Een muur van smerige Fuzz-Rock, strak als een nieuw gespannen drumvel, heavy als een Caterpillar.
Tijdens The Itch komt de stem van Barry voor de eerste keer om de hoek kijken, lekker rauw, heerlijk hard, het complete plaatje klopt.
Even de plaat omdraaien, want inderdaad, deze kregen we gewoon ouderwets op vinyl aangeleverd. Geen digitaal gebrabbel, analoog ist was männer brauchen.
Ook kant B weet enorm te boeien, er zit een stijgende lijn in de hardheid en agressie van de nummers door het album heen. Zeker afsluiter Omega mag je niet missen, die knalt de laatste stukken trommelvlies nog even door je buis van Eustachius heen.
Het is goed mogelijk dat je de basgitaar mist op dit album. Eerlijk gezegd is het even wennen, mede door de brute kracht waarmee dit duo hun muziek door de speakers perst is dit echter snel vergeten. Met Toadal heeft Dieselburner het jaar voor ondertekende al eens perfect geopend.