Counter Culture shorts nummer #83 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze drieëntachtigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Spanish Love Songs, Fool’s Ghost, Lykantropi, Derek Sanders, Radar State en Jason Kui.
Spanish Love Songs – Brave Faces Everyone (71)
Op hun derde wapenfeit ‘Brave Faces Everyone’ klinkt Spanish Love Songs als AFI tijdens hun emo-gothrockperiode. Ook een groep als The Dear & Departed is van invloed geweest op het bandgeluid van deze Amerikanen. Verwacht een ietwat melodramatisch gezongen poppunkplaat met een hoog tempo. Een paar strategisch geplaatste postpunkinvloeden maken het af. Dit is een prima release. Niet wereldschokkend, maar wel erg vermakelijk.
Recensent: Frank van de Ven
Fool’s Ghost – Dark Woven Light (83)
Prosthetic Records grossiert normaliter in snoeiharde metalacts. Fool’s Ghost is daarop een uitzondering en een bijzondere aanwinst voor dit label. ‘Dark Woven Light’ klinkt een stuk toegankelijker dan de doorsnee release van deze platenmaatschappij. Deze band doet denken aan acts als Daughter en Woven Hand. Net als eerder genoemde artiesten, kenmerkt deze sfeervolle en verstilde rock zich door de intensiteit en de trage opbouw. Er is goed nagedacht over de spanningsboog, waardoor de tracks beklemmend en broeierig zijn. De fraaie zang maakt het af. Erg mooi album.
Recensent: Frank van de Ven
Lykantropi – Spirituosa (79)
Het oeuvre van het Zweedse Lykantropi wordt in recordtempo opnieuw uitgebracht. Despotz Records brengt na het titelloze debuut een heruitgave van de in 2019 verschenen opvolger ‘Spirituosa’ op de markt in de hoop dat deze schijf door meerdere mensen wordt opgepikt. Het is te hopen dat deze missie slaagt, want de band verdient het. Deze Scandinaviërs beschikken namelijk over een geheel eigen geluid waarmee ze zich onderscheiden. Dit tweede studioalbum klinkt alsof het in de jaren 70 werd opgenomen. Lykantropi hanteert fraaie zanglijnen en combineert dat met een vleugje psychedelische rock. The Mamas & The Papas en Jethro Tull zijn bijvoorbeeld van grote invloed geweest op het bandgeluid. Enkel de open productie doet vermoeden dat het hier toch echt om een moderne release gaat. Het bijzondere is dat deze band nooit als een pastiche klinkt en een geheel eigen geluid heeft gecreëerd.
Recensent: Frank van de Ven
Derek Sanders – My Rock And Roll Heart (64)
Derek Sanders verdiende de kost als voorman van Mayday Parade, maar was inmiddels toe aan een solo-uitstapje. Op EP ‘My Rock And Roll Heart’ gaat de zanger op de akoestische toer en laat hij uitgeklede versies van oude emo-hits horen. Sanders covert nummers van bands als The Juliana Theory en Jimmy Eat World en doet dat niet onverdienstelijk. De voordracht komt oprecht over, al schurkt Sanders af en toe dicht tegen de irritatiegrens aan met zijn ietwat aanstellerige zang. Iets minder pathos had deze release goed gedaan.
Recensent: Frank van de Ven
Radar State – Strays (87)
Deze plaat verscheen vorig jaar vrij geruisloos in de platenzaak, terwijl dat dus doodzonde is. Het gaat hier namelijk om een nieuwe supergroep. Een formatie waar fans van oldschool emorock blij van worden. Matt Pryor en Jim Suptic van The Get Up Kids bundelen hun krachten met Josh Berwanger van The Anniversary en Adam Phillips van The Architects. Al deze mannen hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de scene. Debuut ‘Strays’ laat een gretige band horen. De tracks zijn in korte tijd geschreven en opgenomen en dat heeft in een spontane luisterervaring geresulteerd. De vaart zit er goed in en de liedjes liggen goed in het gehoor. Door de korte opnametijd is er niet veel gesleuteld aan de tracks, waardoor de energie en rauwheid behouden blijft. Toffe schijf!
Recensent: Frank van de Ven
Jason Kui – Naka (73)
Jason Kui is een gigantische nerd. De beste man is duidelijk groot fan van klassieke videogames uit het 8-bit tijdperk. Denk dan bijvoorbeeld aan ‘Mega Man’ en ‘Sonic The Hedgehog’. Retrogeluiden uit deze computerspelletjes vermengt hij met flitsend gitaarwerk en dat klinkt moddervet. Wat opvalt is dat Kui graag experimenteert met verschillende genres zoals jazz en funk. ‘Naka’ is een gevarieerde en spannende plaat geworden die een getalenteerd muzikant laat horen. Gamers zullen deze schijf zeker waarderen.
Recensent: Frank van de Ven