Het mag gerust een wonder genoemd worden dat Riverside nog bestaat. Het plotse, onverwachte overlijden van gitaarkunstenaar Piotr Grudzinski laat zes jaar na dato nog altijd een immense leegte achter bij de bandleden, familie, vrienden en fans van over de hele wereld. Als door een wonder is Riverside deze klap te boven gekomen. Twintig jaar bestaan ze alweer, en om dat te vieren stonden ze afgelopen week tweemaal in ons land. Wij deden verslag van het concert in een goedgevulde Melkweg.

Met zeven waanzinnige studioalbums en een achtste op komst heeft Riverside een prominente plaats in het progressieve rocklandschap veroverd. Door hun epische, emotionele composities en vakkundige instrumentatie mag de band rondom meesterbrein Mariusz Dudas in één adem genoemd worden met grootheden als Opeth, Porcupine Tree en Dream Theater.

In topvorm

Het overlijden van Grudszinki, die bepalend was voor de gitaarstukken, drukt natuurlijk een enorme stempel op de muziek van Riverside. Dat betekent dat hun concerten tegenwoordig een andere beleving hebben dan voorheen. Zo klinken de sympathieke Polen voortaan subtieler, bedachtzamer en staan ze meer dan ooit in dienst van het nummer. Vervangend gitarist Maciej Meller – die gek genoeg geen speciale vermelding krijgt in de Melkweg – soleert er gelukkig flink op los en brengt de luisteraars in vervoering, maar blijft wel, in tegenstelling tot zijn voorganger, véél meer op de achtergrond.

Frontman en bassist Mariusz Duda daarentegen neemt een veel prominentere rol in. Dat hoort de Melkweg direct al in opener The Same River, waar Riverside na een traditionele atmosferische introductie een even simpel als sterk thema inzet. De hemelsmooie vocalen van Duda vormen de perfecte opmaat voor een geweldige uitbarsting. De Melkweg knikt mee en zien en hoort een band in topvorm.

‘Videoschermen te duur’

De immer spannende muziek van Riverside komt extra goed tot zijn recht door de uitstekende akoestiek van Melkweg en krijgt visuele ondersteuning middels een bescheiden lichtshow. ,,Videoschermen zijn voor ons namelijk te duur”, grapt Duda, die vanavond sowieso goedgemutst is. Het eerste hoogtepunt van de set volgt redelijk snel met Escalator Shrine, een prachtig lang uitgesponnen nummer waarin het beste van Riverside samenkomt: een spannende opbouw, prachtige vocalen, talloze muziekgenres die door elkaar gehusseld worden en ja, weer die dromerige stem.

Zonder enige moeite schakelt Riverside in deze sublieme greatesthits set van complexe spierballenrock naar weelderige en dromerige ballades waar die hemelse stem van Duda volledig op zijn plaats valt. Zijn onmiskenbare talent als bassist laat hij zien voorafgaand het aanstekelijke Panic Room, waarin hij met lach van oor tot oor een Jimi Hendrix-achtige solo uit zijn basgitaar perst.

Perfecte setlist

Meer dan vroeger put Riverside inspiratie uit jazz, ambient en poprock en dat zorgt voor een vreselijk interessante set die ondanks de lange duur van zo’n 140 minuten geen seconde inkakt. Dat is ook deels te danken aan de nagenoeg perfecte setlist. Van de wonderschone ballade ‘Time Travellers’, de naar Pink Floyd neigende epic ‘Egoist Hedonist’ tot het dreigende ‘Left Out’ en het prachtige nieuwe liedje ‘Story of My Dream’: zowel nieuwe als oude fans komen in de Melkweg aan hun trekken. Na dik twee uur is de progrockverzadiging bijna compleet, maar niet voordat Riverside terugkeert met misschien wel hun allermooiste ballade: Conceiving You, een song die gedragen wordt door de prachtige toetsen en zalvende zanglijnen.

Zodoende levert Riverside een van zijn beste optredens op Nederlandse bodem. De Polen hebben zich ondanks dat grote verlies knap herpakt en zijn vastberaden om door te gaan met waar ze het beste in zijn: progressieve rock maken met die prachtige, ontroerende lading. Op naar de volgende twintig jaar!