Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. Deze week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2025 voorbij is. In deze eerste aflevering is het de beurt aan Jeroen Voncken. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.

 

  1. Viagra Boys – ‘Viagr Aboys’

Sowieso zijn Sebastian Murphy en kompanen verantwoordelijk voor een van de meest memorabele live concerten van 2025 (9 mei 2025, 013 te Tilburg). Live zet dit zooitje ongeregeld iedere zaal en festivalweide op zijn kop. Op plaat komt de band ook steeds beter tot haar recht. Viagr Aboys, hun vierde album, is daar het bewijs van. Post-punk van de hoogste plank, gebracht met veel humor, maar als je goed tussen de regels doorleest ook een hele serieuze boodschap. Shrimptech Enterprises presents:

  1. Jeff Tweedy – ‘Twilight Override’

Frontman en grote baas van alternatieve countryrock band Wilco gaat solo. Dat deed hij uiteraard al vaker. Maar nog nooit zo smakelijk als op deze release. Drie dikke plakken vinyl vol kwaliteits-americana! Tja, wat wil je wanneer Lou Reed je babysitter was…

  1. Deafheaven – ‘Lonely People with Power’

Deafheaven gooide het op haar vorige album over een geheel andere boeg. De shoegaze invloeden werden verder uitgediept en de black metal invloeden verdwenen naar de achtergrond. Op album nummer zes keert de band echter weer terug naar haar vertrouwde geluid. Ze doet niks nieuws, maar weet de vorige vijf albums te versmelten tot een coherent geheel. Wil je weten waar Deafheaven voor staat? Dan haal je ‘Lonely People with Power’ de perfecte samenvatting in huis.

  1. Deftones – ‘Private Music’

Knap als je zo ver in je carrière nog zulke machtige maar ook relevante albums kan blijven maken. Zeker wanneer je het vergelijkt met de andere bands uit het nu-metal genre. Alleen Korn komt qua relevantie nog enigszins in de buurt. Een band als Limp Bizkit bijvoorbeeld is inmiddels een karikatuur van zichzelf geworden. Mooi dat Chino en de zijnen destijds al snel hun eigen richting binnen en vooral ook buiten het genre kozen. Dit heeft ze geen windeieren gelegd. Ook ‘Private Music’ is weer een fantastisch album. En de band boort mede dankzij TikTok een geheel nieuwe groep luisteraars aan.

  1. Messa – ‘The Spin’

De band stond dit jaar niet alleen op Conincx Pop, waar ondergetekende ze mocht aankondigen, maar maakte ook tijd vrij om een van de fijnste psychedelische doomreleases van het jaar te verzorgen. The Spin is een dikke plaat waarop de band niet bang is om ook haar jazz- en eighties invloeden te laten gelden. Heerlijke plaat!

  1. Turnstile – ‘Never Enough’

Charli xcx zei het in april dit jaar al, dus dan is het waar: ‘It’s a Turnstile summer’. Met ‘Never Enough’ stijgt de bekendheid van de band naar ongekende hoogten. Ooit begonnen als hardcore punk band. Maar inmiddels is de band zoveel meer. Ze speelt leentjebuur bij zo veel andere muziekstijlen en past die vervolgens naadloos in haar eigen nummers. En wat voor een nummers. ’Never Enough’ is een oorwurmplaat waar je U tegen zegt.

  1. Psychonaut – ‘World Maker’

Een van over de grens. Van onze Zuiderburen welteverstaan. Psychonaut diept op ‘World Maker’ haar geluid flink uit. De plaat wordt mede gevorm door persoonlijk lief (zanger en gitarist Stefan de Graef wordt voor de eerste maal vader) en leed (zowel Stefan als bassist Thomas Michiels krijgen te kort na elkaar te horen dat hun vaders kanker hebben) en dat is terug te horen in de composities van het drietal. De band klinkt donkerder, opener en avontuurlijker dan op voorgaande albums.

  1. Geese – ‘Getting Killed’

Wie zegt dat de jeugd van tegenwoordig maar weinig presteert op muziekgebied, heeft duidelijk nog nooit naar Geese geluisterd. Deze indierock sensatie levert met ‘Getting Killed’ een van de beste gitaarplaatjes van het jaar af. De band klinkt af en toe als een moderne Talking Heads met Rolling Stones trekjes, maar heeft toch voornamelijk een eigen geluid waar rock, jazz, country en noise hand in hand gaan. Daarbij zijn de drie heren en dame ook nog eens voortreffelijke muzikanten.

  1. Agriculture – The Spiritual Sound’

Agriculture, The Spiritual Sound, nummer 8, Bohdidharma, na 4 minuten en 36 seconden: gitaarsolo van het jaar! Poeh, genieten! Wel even doorzetten trouwens, want na de eerste paar seconden van deze plaat heb je nog de neiging om je speakers door de raam te smijten. De band opent deze plaat doodleuk met een stofzuiger-aan-en-met-de-vuist-op-tafel-exercitie. Daarna ontvouwt zich toch al redelijk snel een mooi black metal klankentapijt, waarbij de band zo nu en dan shoegaze goden van Slowdive qua melodieën naar de kroon steekt.

  1. Bruit ≤ – ‘The Age of Ephemerality’

De Fransen doen het goed in mijn jaarlijsten de laatste jaren. Vorig jaar eindigde Slift nog op de derde plaats. Dit jaar is het de eer aan Bruit ≤. En dat is zeer zeker niet minder verdiend. Dit viertal maakt instrumentale muziek met een boodschap. Een beetje als Godspeed You! Black Emperor (waar sonisch ook welke enkele vergelijkingen mee te trekken zijn). De boodschap van deze plaat zit hem in de vergankelijkheid van onze natuur, cultuur en samenleving. Maar wat zeker niet vergankelijk is, is de schoonheid van deze plaat.

  1. Anna von Hausswolff =- ‘Iconoclasts’

Ik volg Anna von Hausswolff al sinds 2016, toen ik haar in de Effenaar voor het eerst zag in het voorprogramma van Swans. Ze leverde sinds die tijd een aantal best wel lekkere platen af. Met als voorlopig hoogtepunt ‘Dead Magic’. Haar nieuwe album ‘Iconoclasts’ gaat daar echter dubbel en dik overheen. Alles komt hier samen. Het voortreffelijke toetsenwerk (mevrouw is van huis uit organist), de pompeuze bassen en drones, haar Kate Bushiaanse vocalen en de afwisselende composities. Ook de goede gastbijdrages doen een duit in het zakje. Zo zijn er prachtige duetten met Ethel Cain en Iggy Pop. De meest opvallende gastbijdrage is die echter van Otis Sandsjö. Zijn saxofoonklanken geven de composities een perfecte jazzy sfeer.

  1. Stephen Wilson Jr. – ‘Son of Dad (deluxe)’

Eigenlijk een foetelplaat. Het oorspronkelijke album is eigenlijk van 2023. Maar deze was fysiek in Europa bijna niet verkrijgbaar. Zo ook de in 2025 uitgekomen deluxe versie van ’s mans debuutplaat. Via een omweg en na lang wachten ploften de vier plakken vinyl uiteindelijk toch op de deurmat. Vervolgens heeft deze plaat de platenspeler eigenlijk niet meer verlaten. Daarbij was het album met 1.382 luisterminuten ook de fiere koploper in mijn Spotify wrapped. De muziek dan. Death Cab for Country zoals hij het zelf omschrijft. Alternative country gevoed met jaren ’90 grunge invloeden. De plaat, veelal een ode aan zijn overleden vader, grijpt je bij de lurven en laat je niet meer los!

Dan zijn er natuurlijk nog de eervolle vermeldingen. Albums die het net niet haalden, die ik nog niet aangeschaft heb op vinyl, die niet op vinyl verschenen en die nog op vinyl moeten verschijnen. Zo leverden Crippling Alocoholism, Kameel, Ethel Cain, Steven Wilson, Florence and the Machine, Tyler Childers, Rivers of Nihill, Maruja, Jodymoon en Rosalia ook meer dan prima albums af.