Counter Culture shorts nummer #143 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 143e editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Motion City soundtrack, Ace Enders, 601, Action/Adventure, All time Low, Bearings, Caskets, Civil Service en Galactic Empire.
Motion City Soundtrack – The Same Old Wasted Wonderful World (94)
Sinds 1997 maakt Motion City Soundtrack emorock die net een tikkie dwarser klinkt dan je van het genre gewend bent. Frontman Justin Piere’s teksten zijn fatalistischer en ironischer dan soortgelijke bands. Daarnaast onderscheidt dit gezelschap zich door het prominente gebruik van synths. In de loop der jaren zijn deze Amerikanen steeds minder glad gaan klinken. Motion City soundtrack klinkt soms als een emoversie van Weezer. ‘The Same Old Wasted Wonderful World’ is de opvolger van het tien jaar(!) geleden verschenen ‘Panic Stations’. Die pauze heeft der band goed gedaan, want deze mannen hebben er zin in. Deze plaat klinkt fris en energiek. Ook de teksten en synths zijn weer lekker scherp. Welkom terug jongens!
Recensent: Frank van de Ven
Ace Enders – Posture Syndrome (91)
Ace Enders is de frontman van emoband The Early November. Op ‘Posture Syndrome’ verruilt de zanger zijn elektrische gitaar voor een akoestisch exemplaar. Dit album bestaat uit kampvuurgetokkel dat versterkt wordt met toetsen. Dat klinkt misschien als iets negatiefs, maar dat is het zeker niet. Enders heeft een prettige, verhalende stem die voor een intieme sfeer zorgt. ‘Posture Syndrome’ klinkt als een bijzondere avond aan het strand waarvoor je bent uitgenodigd. Deze plaat past goed bij dit seizoen vol vallende blaadjes, kale bomen en gure wind. Melancholisch en sferisch. Fans van het solowerk van Matt Pryor (zanger van The Get Up Kids. red) zullen dit album zeker kunnen waarderen.
Recensent: Frank van de Ven
601 – We Are Not The Same (76)
Wat krijg je als je drum ’n base en metalcore samenvoegt? Een bijzondere combinatie bewijst 601 met ‘We’re Not The Same’. Deze stijlvorm komt soms nogal gekunsteld over, maar meestal bewijzen de bandleden dat ze dondersgoed weten waar ze mee bezig zijn. Je krijgt een duister, onheilspellend album voor de kiezen dat zich laat beluisteren als de soundtrack van een nooit gemaakte scifi-film met horrorelementen.
Recensent: Frank van de Ven
Action/Adventure – Ever After (76)
De muziek van Action/Adventure is een combinatie van emorock en poppunk. Een naam als Fall Out Boy schiet te binnen als ‘Ever After’ rondjes draait in je cd-speler of platenspeler. Ook Jimmy Eat World is een referentiekader. Het niveau van eerder genoemde bands wordt niet behaald, maar dat maakt niet uit als je hoort dat deze gasten hun ziel en zaligheid in hun muziek leggen. Wat deze band onderscheidt van de concurrentie is de inzet van twee zangers. Deze afwisseling geeft dit tweede album van deze Amerikanen net dat beetje extra.
Recensent: Frank van de Ven
All Time Low – Everyone’s Talking (52)
De Amerikaanse poppunkband All Time Low werd en 2003 opgericht en draait dus al ruim twee decennia mee. Zanger Alex Gaskarth (37) was 15 toen hij deze groep formeerde. Waarom deze informatie? ‘Everyone’s Talking’ klinkt enorm als een popgroep die uit tieners bestaat en niet uit mannen die richting de 40 gaan. De teksten zijn kinderlijk en de zang is flink bewerkt door autotune. All Time Low klinkt klinisch en als een product in plaats van een echte band. Een beetje gênant om volwassen mannen zulke muziek te horen maken. Dit is meer K3 dan Green Day zeg maar.
Recensent: Frank van de Ven
Bearings – Comfort Company (77)
Terwijl All Time Low – ooit de vaandeldragers van poppunk – zich verliest in kinderpop, grijpen de mannen van Bearings hun kans. ‘Comfort Company’ is een greep naar de titel van genrekoning. Zo hoort poppunk te klinken: energiek, bevlogen en passioneel. Bearings is fel en nergens gezapig. Bij vlagen doet de band denken aan een iets agressievere versie van State Champs. Geen slecht referentiekader.
Recensent: Frank van de Ven
Caskets – The Only Heaven You’ll Know (78)
Het Britse Caskets maakt licht elektronisch getinte post-hardcore met metalen randje in de lijn van The Devil Wears Prada. ‘The Only Heaven You’ll Know’ heeft een religieus tintje, want de tracks gaan over het begrip hemel en hel. De albumtitel maakt daar al geen geheim van, maar ook tracks als ‘Sacrifice’, ‘Make Me A Martyr’ en ‘Save Us’ zijn wat dat betreft weinig subtiel. Wat Caskets laat horen, is nergens vernieuwend of wereldschokkend. Maakt totaal niet uit, want deze Britten beheersen het genre tot in de puntjes en komen venijnig uit der hoek. Dit is een pittige plaat die fans van de stroming zeker zal bevallen.
Recensent: Frank van de Ven
Civil Service – Dark (79)
She Wants Revenge meets The Postal Service. Postpunk en electropop ontmoeten elkaar op ‘Dark’ van Civil Service. Het resultaat is een filmische, veelal instrumentale plaat die klinkt als de soundtrack van een onuitgebrachte arthousefilm over een ruimtereis naar een afgelegen planeet. Ideale muziek voor de koptelefoon waarin je je helemaal kunt verliezen.
Recensent: Frank van de Ven
Galactic Empire – Cinemetal (62)
Je mag Galactic Empire gerust een gimmickband noemen, want deze groep steekt de muziek uit de ‘Star Wars’ franchise in een metaljasje. Dat hielden ze een flink aantal albums vol, maar de koek is nu echt op. Alle interessante tracks zijn al onder handen genomen door deze gasten. Tijd voor iets nieuws, dus vergrijpt Galactic Empire zich nu aan andere blockbusters. ‘Harry Potter’, ‘Superman’ en ‘The Terminator’ hebben een metalen nieuw jasje gekregen. Best leuk, maar daar is alles wel mee gezegd.
Recensent: Frank van de Ven