Vorig jaar was ‘ie daar dan eindelijk: California, de comebackplaat waar fans van de Amerikaanse poppunkveteranen Blink-182 al tijden op wachtten. Ja, er was Neighborhoods in 2011 en Dogs Eating Dogs in 2012, maar in veel opzichten bracht dit album een herboren band terug naar de top. Dat wordt gevierd met een headlineshow in Rotterdam Ahoy, het eerste eigen concert van Blink in Nederland sinds 2000(!), toen de mannen nog in de veel kleinere 013 stonden.

A Day to Remember

De populariteit van Blink is sindsdien alleen maar toegenomen: hoewel de bovenste tribune van het Rotterdamse complex is afgesloten, is de zaal goed gevuld. Dat is al zo als special guest A Day to Remember aantreedt. De poppunk/metalcoreformatie uit Florida is dan ook een support van grote naam. In de muur van geluid zijn de soms rommelige gitaarpartijen slecht te onderscheiden en wordt al snel pijnlijk duidelijk dat frontman Jeremy McKinnon absoluut niet goed zingt vandaag. Bovendien komt het theatrale kwintet af en toe wat arrogant over, maar dat wordt min of meer gerechtvaardigd door de verwoestende greatest hits set die de band aflevert. Vooral klassieker ‘The Downfall of Us All’ blijkt het ook in grote arena’s heel goed te doen.

Generaties

Een snelle ronde door de zaal leert je al gauw dat Blink-182 een generatie-overstijgende act is geworden. Waar enerzijds jonge pubers met shirtjes van de band hun best doen om een goede plek dichtbij het podium te krijgen, zijn er anderzijds ook veel fans die de ouders hadden kunnen zijn van pubers. Maar als Blink-182, waarvan alle drie de leden leden inmiddels boven de 40 zijn, aanvangt met ‘Feeling This’, vallen alle verschillen direct weg. De eerste singalong van de avond is direct een feit.

Toen Blink in 2010 op Lowlands de Alpha afsloot, waren de recensies niet mals: de vele hits maakten het slechte livespel maar net goed. Ook vanavond speelt het trio niet perfect. Bassist en vocalist Mark Hoppus is nooit een goede livezanger geweest, en hoewel nieuw lid Matt Skiba het er vocaal beter vanaf brengt, kan hij ook niet voorkomen dat de timing en zuiverheid soms totaal ontbreekt. Veruit het meest muzikale lid van Blink is nog altijd drummer Travis Barker, die vanavond wederom bepalend is voor de enorme energie waarmee de band speelt.

The Mark, Matt and Travis show

Ja, Matt Skiba. Twee jaar geleden was er een hoop te doen om de enigszins onverwachte lineupwissel, waarbij oorspronkelijk lid Tom DeLonge voor de tweede keer de band verliet en werd vervangen door deze gitarist en zanger van Alkaline Trio. Op California bleek dat al een goede move te zijn, maar ook live bewijst Skiba de perfecte aanvulling te zijn op Hoppus en Barker. Hij neemt de rol van DeLonge volledig op zich en maakt het zich helemaal eigen: het lijkt er zelfs op dat voor Skiba vanavond een grotere rol is weggelegd dan voor beroepslolbroek Hoppus. De puberale grapjes waar hij normaliter bekend om staat blijven vanavond zo goed als achterwege, wat goed past bij de meer volwassen weg die Blink-182 met de komst van Skiba is ingeslagen.

Dit alles gebeurt op een waanzinnig uitgedost podium. Wie dacht dat A Day to Remember met hun confettikanonnen, toiletrollen en beachballen de meest extravagante act van de avond ging worden, had het mooi mis. Blink-182 komt met een indrukwekkende, kleurrijke lichtshow, en vooral vuur, heel veel vuur: van de grote letters die ‘FUCK’ spellen tot de vuurkanonnen aan weerszijden van Barker’s drumkit.

Oud en nieuw

Wat vooral opvalt, is dat California ervoor heeft gezorgd dat Blink-182 geen nostalgie-act meer is. California mocht rekenen op uitstekende recensies (ook van ons) en leverde meerdere nieuwe hits op, waarvan vanavond onder andere ‘Bored to Death’ en ‘She’s Out of Her Mind’ erg goed aanslaan. Al is het natuurlijk niet te vergelijken met de impact van de vele klassiekers: ‘What’s My Age Again?’, ‘First Date’, ‘Dumpweed’, ‘All the Small Things’ en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Door de hele Ahoy wordt er luidkeels meegezongen en voorin de zaal zijn er een aantal stevige moshpits. Dit moet wel zijn waar Barker en Hoppus op hadden gehoopt toen zij twee jaar geleden besloten met Skiba een nieuwe plaat op te nemen.

Met een uitgelaten uitvoering van ‘Dammit’ komt de avond aan een eind, al zal het publiek ongetwijfeld in zijn geweest voor nóg een toegift. Een gevoel van euforie bekruipt zowel de band als de fans: die weten beide dat Blink-182 niet alleen echt terug is, maar ook eindelijk volwassen is geworden.