Fans van de Amerikaanse poppunkband Blink-182 beleefden vorig jaar een déja-vu toen zanger, gitarist en medeoprichter Tom DeLonge voor de tweede keer, en op nagenoeg dezelfde wijze (via email), stopte met de band. Een enorm mediacircus volgde en was voornamelijk gericht op de op z’n zachtst gezegd vreemde interviews met DeLonge, die tot op de dag van vandaag claimt dat hij nog in de band zit, goed contact heeft leden Mark Hoppus en Travis Barker, én in samenwerking met de Amerikaanse overheid onderzoek doet naar buitenaards leven. Toch komt morgen, 1 juli, California uit: het zevende studioalbum van Blink-182. Zonder DeLonge, met Matt Skiba.
California is de opvolger van het nogal geforceerde Neighborhoods (2011), de plaat die toentertijd juist de terugkeer van DeLonge na zijn eerste vertrek symboliseerde. Dat was een beladen album, maar daar doet California nog een schepje bovenop. Opener ‘Cynical’ refereert duidelijk aan de verbroken vriendschap met DeLonge en de onzekere toekomst van de band, ‘Sober’ bespreekt de keerzijde van het leven als partyrockster en titeltrack ‘California’ is een passende hommage aan de thuisstaat van de band. Tekstueel zoekt Blink-182 naar volwassen thema’s: een schril contrast met de thematiek van de liedjes waarmee ze groot werden.
Muzikaal grijpt de band juist terug op het geluid van voornamelijk Enema of the State (1999) en Take Off Your Pants and Jacket (2001), maar laat ook een nieuwe, grootsere sound horen die wat beter aansluit op de hedendaagse alternatieve muziekscene. Daarin is een opvallend grote rol weggelegd voor nieuwe aanwinst Matt Skiba, die bekend is als zanger en gitarist van Alkaline Trio. Zijn aanstelling werd door fans met gemengde reacties ontvangen, maar Blink-182 zou Blink-182 niet zijn als ze niet aan alles en iedereen schijt zouden hebben. En dus neemt Skiba de gitaarpartijen voor zijn rekening en zingt hij op vrijwel elke track een couplet. Wel is het jammer dat zijn ietwat doorsnee stemgeluid met name in de lage regionen behoorlijk lijkt op die van bassist en medevocalist Mark Hoppus, waardoor de twee soms moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn.
Natuurlijk is ook California voorzien van onderbroekenlol en afgezaagde coming-of-age-liedjes, maar beide zijn beperkter dan ooit. ‘Built This Pool’ en ‘Brohemian Rhapsody’ zijn klassieke Blink-182 tracks: ultrakort en ultrakinderachtig, en het is volstrekt onduidelijk wat voor functie deze nummers hebben op dit album. Nostalgische leadsingle ‘Bored to Death’ en het vrolijke ‘Kings of the Weekend’ zijn meezingers in wording. Daarnaast is het vrij makkelijk te raden welke songs waarschijnlijk een radiorelease zullen krijgen, omdat er duidelijk per nummer bepaald is hoe ver de band wil afwijken van het traditionele poppunk/alternative rockgeluid. Het drietal wordt hierin gedirigeerd door drummer Travis Barker, die buiten Blink-182 graag uitstapjes maakt naar andere genres als hiphop en drum & bass en mede daardoor een totaal eigenzinnige drumstijl heeft ontwikkeld. In feite is hij degene die de band de afgelopen jaren wat meer deed onderscheiden van andere poppunkacts, en zo ook op deze plaat. Blink-182 slaat dus in zekere zin een nieuwe richting in, maar met behoud van karakter.
“The proof is in the album. When it comes out all suspicions will be put to rest. We stand by the record and we stand by the music,” liet Hoppus afgelopen week weten in een interview met Gigwise. En hij had gelijk: California is een solide album dat één van de grootste poppunkbands van de afgelopen twintig jaar weer op de kaart heeft gezet. Met Hoppus als frontman, Barker als dirigent en Skiba als frisse wind klinkt Blink-182 niet als herboren, maar wel als een band die plezier heeft in hun werk – iets wat in de afgelopen tien jaar absoluut niet het geval was. Blink-182 heeft weer een toekomst gekregen, en het is er één om naar uit te kijken.