In tijden waarin negativisme en deprimerend nieuws de boventoon lijken te voeren, kunnen veel mensen wel een avondje luchtige humor gebruiken. Dat blijkt ook in de Amsterdamse Melkweg, waar op zondag 19 februari een kleine 2000 man zich hebben verzameld voor het concert van Me First and the Gimme Gimmes. Ooit ontstaan als lollig zijproject is deze punk “supergroup”, officieel bestaande uit leden van o.a. NOFX, Foo Fighters en Lagwagon, inmiddels uitgegroeid tot een gevierd kwintet. The Max is in elk geval tot op de laatste centimeter uitverkocht.

“This next song is a cover”

Me First and the Gimme Gimmes speelt uitsluitend covers. Al hun studioalbums bevatten een specifiek thema, en zo ook het in april te verschijnen greatest hits album, Rake It In. Als in: we harken even snel wat geld naar binnen met een plaat vol liedjes die op onze eerdere platen staan. Je kunt er het beste maar eerlijk voor uitkomen. Rake It In biedt een overzicht van Me First’s meest glorieuze verpunkte coverliedjes. “You’re gonna love it,” meent frontman Spike Slawson. Net als alle andere nummers die vanavond de revue passeren.

Gekleed in gecoördineerde, zomerse bloesjes werkt Me First and the Gimme Gimmes zich door een zo’n twintig nummers tellende setlist heen. De flamboyante Slawson, die voor de finishing touch natuurlijk zijn kenmerkende zonnebril op heeft, laat zijn beste dansmoves zien en voorziet elk nummer van een korte, vaak zwaar sarcastische introductie. Een greep uit het aanbod:

  • “I’m good. Could’ve been worse. I could’ve been Paul Simon.” (Paul Simon – ‘Me and Julio Down by the Schoolyard’)
  • “How do you feel about American country? How do you feel about American cunts? Seems to go together perfectly.” (Stan Jones and his Death Valley Rangers – ‘(Ghost) Riders in the Sky’)
  • “We’re gonna try a ballad. So slowdance and exchange fluids!” (Barry Manilow – ‘Mandy’)

Momentum

Eigenlijk hoeft de band vrij weinig te doen vanavond. Steek de meest uiteenlopende klassiekers in een dansbaar punkhoesje, maak er wat schuine grappen over en je hebt een Me First and the Gimme Gimmes-concert. De heren kunnen doen wat ze willen en dus parodiëren ze werkelijk alles wat er te parodiëren valt. Toch verliest de band af en toe het momentum en dreigt het optreden saai te worden.

Veel nummers klinken hetzelfde en bovendien heeft de band te maken met een wat vermoeid publiek: hoewel er uitgebreid wordt meegezongen, beperkt het dansen en moshen zich tot de voorste paar rijen. De mannen doen overigens ook niet al te veel moeite om fans aan te sporen – ze lijken daarvoor iets te druk bezig te zijn met hun eigen voorkomen.

Gelukkig zijn er ook voldoende hoogtepunten te noemen. Dé krakers van de avond zijn met name ‘Country Roads’ (John Denver) en natuurlijk ‘I Believe I Can Fly’ (R. Kelly). Het voorzichtige ukelele-intro dat uiteindelijk leidt tot het explosieve refrein zal altijd in goede aarde vallen. Het publiek weet hier wel raad mee.

Onderbreking

De toegift wordt een tijdje stilgelegd wegens een ongeval voorin de zaal: een stagediver landt totaal verkeerd en loopt daarbij hoofdletsel op. Hulpeloos kijkt de band toe hoe de fan uiteindelijk per brancard de zaal verlaat. Het is bijna geen toeval dat de volgende track op de setlist ‘I Will Surive’ van Gloria Gaynor is, dit nummer wordt dan ook aan de gewonde jongen opgedragen.

Uiteraard wordt er afgesloten met Boyz II Men-klassieker ‘End of the Road’. Waar het origineel een slijmerige ballad is, gooit Me First and the Gimme Gimmes nog één keer alle remmen los. Vanavond is het vijftal soms een beetje voorspelbaar en overdone, maar het valt nauwelijks te ontkennen dat zo’n luchtige, losgeslagen show af en toe wel heel lekker is!