Na een nummer of drie voelde ondergetekende heel willekeurig het verlangen opborrelen om eventjes te ruilen met de technische backline in het Gelredome gisteren, waar dé Justin Bieber stond te spelen. Niet omdat het geluid slecht was, of omdat The Rifles niet retestrak stonden te spelen. Nee, het was de zogenoemde backline Bieber (oftewel: een playbackmachine) die The Rifles aan het begin van de show wel hadden kunnen gebruiken.
Want natuurlijk moet een zanger in de openingsfase even warm worden, maar Riflesfrontman Joel Stoker maakt het in de openingsfase wel erg bont. Soms zit hij in één couplet op het ene moment een noot te hoog, en op een ander moment een paar noten te laag. Enorm slordig, en mede daardoor komt de rest van de formatie er ook niet echt lekker in.
Dat is jammer, want daardoor komt het in behoorlijke getalen uitgelopen publiek aan het begin van de show ook niet echt lekker los. The Rifles verdienen dat wel; de formatie heeft inmiddels vijf platen achter de naam staan, waarvan vooral het uitstekende debuut No Love Lost en dito tweede langspeler The Great Escape de moeite van het luisteren meer dan waard zijn. Daarna zakte The Rifles een beetje weg, maar telden we op iedere plaat wel een aantal aardige tracks. Zo ook op de laatste langspeler Big Life.
Helaas kost het The Rifles na het matige begin behoorlijk lang om er een beetje in te komen. Het herstel komt uiteindelijk wel en wordt ingezet met Turtle Dove, de uitstekende nieuwe single van de formatie. Het publiek heeft zijn huiswerk goed gedaan en zingt de track woord voor woord mee. Langzaam krijgt Stoker zijn stem weer bij zinnen, en rond een strak gespeeld History is de formatie ook doorgedrongen tot de verdere rijen van het publiek.
Dan slaat helaas de wisselvalligheid weer toe en raakt de formatie de Melkweg even helemaal kwijt via een (veel) te vlakke en lang uitgesponnen versie van het sowieso niet fantastische Catch Her In The Rye en akoestische versies van Victory en Young For A Day – gezongen door een gitarist wiens microfoon helaas bijna uitstond.
De heerlijke Britpopballade Spend A Lifetime brengt de Melkweg weer bij de les. Daarnaast is dat het eerste nummer waar de stem van Stoker echt lekker uitkomt. Met die stem op niveau wordt ook gelijk weer duidelijk waarom Amsterdam eigenlijk zo is uitgelopen voor The Rifles. Je vraagt je hardop af waarom deze formatie zo weinig airplay krijgt op de Nederlandse radio. Die vraag wordt in het laatste deel van de show nog een aantal keer gesteld. Via prima tracks als Summer Rain en Big Life wordt opgebouwd naar fan-favorites Winter Calls, Robin Hood en – vooral – Romeo & Julie.
Dat nummer wordt vanavond ontvangen alsof het de nieuwe Wonderwall betreft. Het had daarnaast natuurlijk dé claim to fame moeten zijn van The Rifles, maar dat werd het niet. Sterker nog; het nummer verscheen zelfs nooit op single. Dat is exemplarisch voor deze formatie; de formatie krijgt de Melkweg richting het einde volledig op z’n kop, beleeft overduidelijk veel plezier aan een vette toegift van vier nummers, maar moet daarnaast door een zo plichtmatig begin heenwerken dat men die beter had kunnen overslaan. De reden? Matige setvolgorde, verkeerde keuzes, soms net te mat.
Wanneer de heren vandaag iets scherper waren geweest, had het een voor Britpopbegrippen heel behoorlijke avond kunnen worden. En wanneer singlekeuzes, dubieuze dubbelplaten en rare hiaten waren weggelaten was dit een band geworden uit de absolute eredivisie van de Britpop. Maar juist door een bijna typerende wisselvalligheid is het voor The Rifles gebleven bij een plek bij de runners-up. Dat is op basis van vanavond ook precies die plek die de formatie verdient.