‘Het volume tijdens de show van Swans kan erg luid zijn. We raden daarom iedereen aan om gehoorbescherming te dragen.’ Op alle schermen in de Effenaar lezen we deze waarschuwing. Daarnaast worden er bij binnenkomst ook nog eens oordoppen uitgereikt. Geen overbodige luxe zoals later zou blijken.
Ook Anna von Hausswolff draait de volumeknop al aardig open. De drones die zij en haar band tevoorschijn toveren laten zelfs de broekspijpen van de meest strakke skinny jeans wapperen. Anna, dochter van de Zweedse geluidskunstenaar Carl Michael von Hausswolff, wist vorig jaar aangenaam te verrassen met het prachtige album ‘The Miraculous’, een album waarvoor zij naar het Zweedse plaatsje Piteå afreisde om daar het machtige 9.000 pijpen tellende kerkorgel te bespelen. Uiteraard past dit orgel niet op het podium van de Effenaar. Vandaar dat de Zweedse ons trakteert op louter nieuwe composities. En hoewel deze op het eerste gehoor niet zo sterk zijn als het materiaal van ‘The Miraculous’, maakt de Zweedse een hele goede beurt. De imponerende drones en haar prachtige stemgeluid zijn hier debet aan.
Swans begint daarna overdonderend met het nog onuitgebrachte nummer ‘The Knot’. Het nummer begint rustig, maar zwelt langzamerhand aan tot orkaankracht. Michael Gira dirigeert als een bezetene met handen en voeten de rest van de bandleden, waarvan met name bassist Christopher Pravdica opvalt. Hij volgt de grote roerganger in iedere beweging en lijkt last te hebben van een soort muzikale Gilles de la Tourette.
Na deze overweldigende opener (van maar liefst 40 minuten!) maakt het daaropvolgende nummer ‘Screen Shot’ een wat mindere indruk. Ook begint Gira zich te ergeren aan de geluidsman, die blijkbaar zijn instructies niet goed genoeg opvolgt. Als voor aanvang van ‘Cloud of Forgetting’ ook nog eens zijn tekstvellen van de pupiter afdonderen (door eigen toedoen overigens), zijn de rapen gaar. ‘You ok?’, vraagt Pravdica wanneer Gira met zijn gezicht op onweer de tekstvellen heeft herschikt. Gira bromt instemmend terug, maar het kwaad is al geschied. Als Gira daarna ook nog eens enorme last krijgt van feedback tijdens ‘Cloud of Forgetting’, onderbreekt hij de show. ‘We have to stop because this guy is ruining our set. We are terribly sorry’, zegt hij doelend op de geluidsman.
Na enkele ferme woorden met de betrokkenen, pikken Gira en consorten de draad gelukkig weer op en lijken de geluidsproblemen verholpen. Al deze sores zorgt er in ieder geval voor, dat Gira de laatste twee nummers van de set met nog meer venijn speelt dan normaal. Met name op de 30 minuten durende afsluiter ‘The Glowing Man’ dirigeert Gira zijn band nog een keer naar een oorverdovend kolkend hoogtepunt en tovert hij onderwijl een vette grijns op de gezichten van de aanwezigen.