,,Ladies and gentlemen, the show will start in fifteen minutes.” Het jubileumconcert van de alternatieve rockband Poets of the Fall in de Melkweg voelt bij vlagen aan als een tripje Schiphol. De reis op zich is één groot avontuur, maar het vele wachten en al die vervelende mededelingen bederven voor een deel de vakantiepret.
Even leek het alsof Poets of the Fall een grapje maakte. De Finse groep, in eigen land een van de grootste spelers maar elders in Europa ‘slechts’ een degelijke middenmoter, zwaaide na drie kwartier af en bedankte het publiek voor de mooie avond. Toen de lampen aangingen kwam de omroeper met een (verlossende) verklaring: Poets of the Fall komt na de pauze bij jullie terug. Of we weer even even twintig minuten willen wachten.
Nu zijn pauzes in concerten niet zo heel gek. Dream Theater doet het weleens, en Roger Waters duikt tijdens zijn bekende The Wall-concerten halverwege de coulissen in om even op adem te komen. Dat zijn dan ook shows van twee tot drie uur, dus dan verdien je het respect om van de bezoeker even wat tijd van ze te vragen.
Bij Poets of the Fall is dat toch anders. Ja, de band presenteert deze tournee in het kader van zijn 20e verjaardag als een best-of tournee, waarbij ze geen klassiekers in het eigen reportoire overslaat. Alle negen albums komen aan bod. Er is ook geen voorprogramma, dus dan zou je denken: hier komt een lekker lang optreden waarvan de echte ‘poeëten’ zullen watertanden.
En zeker, het programma van Poets klokt in totaal 2 uur en een kwartier, maar dat komt – helaas – niet door de hoeveelheid muziek. In totaal staat de band 1 uur en 20 minuten op het podium, de rest wordt gevuld met een vermoeiende proloog met fluitergedichten en dus later ook een pauze. Het is dat Poets of the Fall een ongelooflijk sympathieke groep is, en ze een goede live-reputatie hebben. Een andere band was hier waarschijnlijk niet mee weggekomen.
En toch: wat blijft het fijn om naar een band als Poets of the Fall te kijken. Het straalt ervan af dat dit een hele hechte vriendengroep. Een aai over de bol, geginnegap hier en daar, gekke dans-duelletjes en zelfs een kus op de mond: Poets of the Fall geniet elke seconde, en dat hóór je. Muzikaal staat het als een huis. De show is van begin tot eind geregisseerd, inclusief wanneer de lampen wel of niet moeten flikkeren, maar geforceerd of gezapig wordt het geen moment.
De grote kracht van deze Finnen is dat ze heer en meester zijn in het bedenken van onweerstaanbare melodieën. Alle refreinen zing je na één keer luisteren al mee, de gitaren en toetsen roepen samen een euforisch gevoel op en de mix van pop, rock, metal en industrial zorgt voor een compleet eigen geluid. Het is eigenlijk een raadsel dat Poets of the Fall met dit geluid nooit is doorgebroken tot de hogere regionen van de pop: met liedjes als My Dark Disquet, Lift, War en Locking up the Sun zouden ze met gemak volle stadions kunnen inpakken.
Sommige bands is het gegeven, anderen moeten elk jaar keihard knokken om in een zaal als de Melkweg te staan. Het is de grootste show in de carrière van de jarige band, die dit jaar 20 kaarsjes uitblaast.
Op de prachtige, heldere stem van zanger Marko zit na al die jaren nog steeds geen sleet. Een echte volksmenner zal hij nooit worden. Hij mompelt af en toe wat cynische opmerkingen door de microfoon; en dat is het wel.
Zo gaat het 20-jarig jubileumfeest van Poets of the Fall niet de geschiedenis in als een legendarisch verjaardagsfeest. De vermoeiende proloog en de onverklaarbare pauze haalden net wat te veel vaart uit de show en af en toe ontbeert het de band een beetje aan lef en pit, maar voor de echte fans die het allerbeste van hun bandje wilden zien was dit een meer dan vermakelijke avond.