Graspop zit er weer op! Vier dagen zware metalen, bier en kameraadschap! Oh ja, en modder. Heel veel modder. Het weekend begon nat, maar droogde naar het eind van het festival gelukkig goed op met uiteindelijk zelfs een heerlijk zonnetje op de zaterdag en de zondag.
Belangrijkste conclusie dit jaar? De jeugd neemt het over van de oude garde. Wat houdt dat effectief in? Wat meer elektronica en een moderner geluid. Bands als Bring me the Horizon, Electric Callboy en Pendulum behoorden tot de publieksfavorieten. Bij bands met een wat traditionelere inslag bleef het toch wat leger voor de podia dan voornoemde bands.
Verder een dikke shout out naar de organisatie die alle problemen als gevolg van de zondvloed voor iedereen zo geriefelijk mogelijk heeft proberen op te lossen. Naar ons idee, is ze dit aardig gelukt! Daarbij moet natuurlijk ook een dikke dankjewel naar alle bewoners van Dessel en omstreken worden uitgedeeld. Hartverwarmend om te zien en te horen dat zoveel omwonenden spontaan parkeer- en kampeerplekken aanboden.
De muziek!!!
Donderdag, de hoogmis van Tool
Alien Weaponry, Metal Dome
We hadden graag Night Verses gezien, maar dat was voor ons logistiek helaas niet haalbaar. Alien Weaponry was de volgende band die door ons dik stond onderstreept. En schijnbaar niet alleen bij ons, want de Metal Dome barst uit haar voegen en proberen binnen te geraken was ondoenlijk. Maar voor zover we kunnen horen en zien maakt het Nieuw Zeelandse viertal haar vooruitgesnelde reputatie dubbel en dwars waar.
Assinhell, Marquee
Asinhell dan. Het death metal vehikel van Volbeatopperhoofd Michael Poulsen. De band zet een uitstekende set neer. De muziek van Asinhell is niet bepaald vernieuwend te noemen, maar hakt er wel goed in. Geen Herdy Dur Mur Flerpty Floopin’ metal van Poulsen ditmaal dus. Wel moet gezegd worden, dat het stemgeluid van Marc Grewe op den duur wat eentonig begint te klinken.
Health, Metal Dome
Health is een band die het niet alleen van de gitaren moet hebben. De band leunt ook stevig op de beats en doet in de verte denken aan bands als Ministry en Nine Inch Nails. Al zijn de beats van deze Amerikaanse band doorgaans iets dansbaarder dan voornoemde twee inspirators. Health zet een meer dan overtuigende set neer. De nadruk ligt hierbij op het laatste album ‘Rat Wars’. Ook komt ‘Be Quiet and Drive (Far Away)’ van de Deftones voorbij in een elektronisch jasje. Ondersteund door minimale visuals die de hypnotiserende werking van de muziek alleen nog maar vergroten, is Health voor ons het eerste echte hoogtepunt van de dag.
Textures, Marquee
Wij sprongen een klein gaatje in de lucht toen wij eind vorig jaar vernamen dat Textures haar instrumenten weer van de wilgen had afgehaald en dit jaar de Desselse grasweide zou aandoen. Voor een goed gevulde Marquee speelt Textures alsof ze nooit weg zijn geweest. Met de nadruk op het album ‘Silhouettes’ zet Textures een machtige pot progressieve metal neer. Niet alleen gitaristen Bart Hennephof en Joe Tal maken hierbij indruk, maar de gehele band is uitstekend op dreef. Hier slaan we een zekere heer Kerry King graag voor over.
Kvelertak, Marquee
Kvelertak rockt daarna de ballen uit de broek. En hoewel de band een behoorlijke livereputatie heeft, kunnen ze aan de show van Textures niet tippen. Desalniettemin zet de band een hele puike set neer. De black ‘n’ roll van deze Noormannen kan wel een potje breken. Met maar liefst vijf nummers van het vorig jaar verschenen en uitstekend ontvangen album ‘Endling’ zetten ze de Marquee in vuur en vlam.
††† (CROSSES), Marquee
En we blijven gewoon hangen in de Marquee. Evenals Health eerder op de dag, is ook ††† (CROSSES) niet echt metal te noemen. De band bestaande uit Chino Moreno (Deftones) en de vandaag jarige (hieperdepiepstaart!) Shaun Lopez leunt ook zwaar op de beats. In tegenstelling tot Health hebben de beats hier eerder een atmosferisch dan een dansbaar karakter. Al is dat aan de podiumpresentatie van Moreno niet af te zien. De goede man gaat helemaal op in het optreden en huppelt, struint, rent, hinkstapspringt van de ene naar de andere kant van het podium en spuwt onderwijl zijn teksten vol overgave in de microfoon. Achteraf bezien maakt dit optreden misschien nog wel meer indruk dan de laatste passage van Deftones op Graspop.
All Them Witches, Metal Dome
All Them Witches vormt vanavond de perfecte opmaat naar de grote headliner van vanavond. Het uit Nashville, Tennessee afkomstige viertal spelt een heerlijke muzikale mix van hardrock, blues, heavy psychedelica en stoner en legt een heel fijn klanktapijtje neer in de Metal Dome.
Tool, South Stage
Met Tool heeft de organisatie een uitzonderlijke headliner te pakken. De band heeft een bijna mythische status en heeft in haar 35-jarig bestaan nog nooit op Graspop gestaan. En hoewel Tool geen typische festivalband is, Tool laat zich beter consumeren in een stand alone concert, dan na een lange festivaldag met veel bier en modder, slaagt de band vandaag met vlag en wimpel voor haar eerste Graspop optreden.
En dat is knap, want de band laat voor de hand liggende ‘hits’ als ‘Sober’, ’The Pot’ of ‘Vicarious’ achterwege. De band kiest daarmee niet voor de meest makkelijke weg. Afgetrapt wordt met ‘Fear Inoculum’ van het laatste gelijknamige album (van inmiddels alweer 5 jaar geleden). En de kenners weten na de eerste tonen dan wel dat het goed zit. De ritmetandem van Justin Chancellor en Danny Carey is buitenaards goed. De meest complexe maatsoorten golven over het veld. Tel daarbij op het gitaarwerk van Adam Jones. Jones is dan misschien wel niet technisch de meest begaafde gitarist, maar wat een sound tovert hij uit zijn Les Paul! En dan hebben we het nog niet gehad over dat kleine rare mannetje achterin. Zanger als beroep en uitgedost als een of andere rare joker. Communicatie met publiek 0,0. Maar als hij zijn strot opentrekt kippenvel!
Hoogtepunten in de set te over. Maar we pikken er toch even een paar uit. ‘Intolerance’ en ‘Flood’ van debuut ‘Undertow’ klinken nog altijd even fantastisch. En uiteraard mag ‘Pneuma’ ook niet ontbreken. Een van de beste songs die Tool ooit schreef! Afsluiten doet de band dan toch nog met een ‘hit’. Bij ‘Stinkfist’ gaan nog eenmaal alle vuisten massaal de lucht in om een magistraal optreden van deze progmetalvetaranen te vieren. Not enough, I need more!
Vrijdag, van de regen in de drup
Khemmis, Metal Dome
Onderweg met de bus van Devil’s Lake naar het festivalterrein regent het pijpenstelen. We besluiten dan ook om eerst maar even bij Khemmis aan te sluiten in de Metal Dome. En dat blijkt geen verkeerde keuze. De doom met experimentele inslag doet het uitstekend op zo’n druilerige dag als deze.
Brian Downey’s Alive and Dangerous, North Stage
Door naar Brian Downey. Drummer van beroep en de man die samen met Phil Lynott de spil van Thin Lizzy vormde. Downey heeft een hele fijne band om zich heen verzameld en eert uiteraard het werk van Thin Lizzy. We krijgen een heerlijke dwarsdoorsnede van het Lizzy oeuvre voorgeschoteld. Waaronder natuurlijk krakers als ‘Jailbreak’, ‘Boys are Back in Town’ en ‘Whiskey in the Jar’. Het is echter de bluesy ballade ‘Still in Love with You’ dat met haar gevoelige zang en heerlijke gitaarwerk de meeste indruk maakt.
Borknagar, Marquee
Borknagar is andere koek. De melodische black metal van de Noren ligt uitstekend in het gehoor en de band is amper op een foutje te betrappen. Maar na de heerlijke classic rock van Brian Downey en consorten verlangen we toch nog even naar een lekkere pot vintage rock.
The Vintage Caravan, Metal Dome
Voor een heerlijke pot klassieke 70’s rock moet je bij The Vintage Caravan zijn. Het IJslandse drietal trakteert een meer dan goed gevulde Metal Dome op een heerlijke show vol vintage classic rock. Met name de nummers van het laatste album ‘Monuments’ maken indruk. Maar de ‘oudjes’ mogen er gelukkig ook zijn.
High on Fire, Metal dome
In 2022 stond Matt Pike met z’n High on Fire ook al eens in de Metal Dome. Daar waren toen buiten ons, Mark Tremonti en Mastodon niet zo heel veel mensen getuige van. Op het hoofdpodium stond immers Iron Maiden geprogrammeerd. Vandaag is de Metal Dome stukken beter gevuld. En Matt Pike heeft er zin in vandaag. Trommelvliezen worden verbrijzeld en de ene na de andere killerriff wordt op het publiek afgevuurd. Evenals twee jaar geleden, is High on Fire ook dit jaar weer een dik hoogtepunt!
Bruce Dickinson, North Stage
Bruce Dickinson is gezien zijn outfit niet helemaal ‘okselfris’ vandaag en heeft daarbovenop ook nog eens last van ontwenningsverschijnselen. Hij heeft hier al zo vaak met Iron Maiden gestaan, dat hij totaal niet gewend is aan het kortere tijdsslot. Desalniettemin zet de vetraan met de machtige stem een puike show neer. Al komt het nieuwe album ‘The Mandrake Project’ er met maar een nummer (‘The Afterglow of Ragnarok’) bekaaid vanaf. Tja, misschien volgende keer toch maar wat meer tijd inruimen voor de goede man.
Electric Callboy, North Stage
Love it or hate it. Electric Callboy is een band waar de meningen op zijn zachts gezegd nogal over verdeeld zijn. Dit weerhoudt de Duitse eurohousepopmetalcoreband er niet van om de hele North Stage op zijn kop te zetten. Dikke beats, scheurende metalcore gitaren, oorwurmrefreinen en zelfs een stukje schlager komen voorbij. Het hele veld, op een enkeling na, gaat mee in het enthousiasme van het Duitse vijftal en springt en danst alle modder onder het schoeisel vandaan! Tsjoek, tsjoek, tsjoek, Riding on the Tekkno Train. Het moet raar lopen wil Electric Callboy hier bij de volgende passage niet als headliner staan.
Turnstile, South Stage
Turnstile heeft met het album ‘Glow On’ goud in handen. De plaat sloeg een aantal jaar geleden in als een bom. De band ontgroeide daarna de kleine zalen rap. Tegenwoordig staan ze op zowat alle grote podia. Zo ook op Graspop. En het moet gezegd. Dat gaat de band goed af. Het album ‘Glow On’, dat bijna integraal wordt gespeeld, beslaat de hoofdmoot van de show. De band is muzikaal uitstekend in vorm en maakt er samen met zanger Brendan Yates, die als een dolle over het podium raast, een dik punkfeest van.
Judas Priest, North Stage
Na de nieuwe tonen van Electric Callboy en Turnstile, is het aan Rob Halford en kornuiten de taak om ons te trakteren op een goede pot ouderwetse heavy metalen. En dat je die boodschap wel aan Judas Priest kunt overlaten, zal niemand bevreemden. De band bracht eerder dit jaar met ‘Invincible Shield’ een album uit waarop het heilige heavy metal vuur nog altijd stevig brandt. De band trapt vanavond af met de opener van die nieuwe plaat ‘Panick Attack’ en ontbrandt vervolgens in klassiekers ‘You’ve got another Thing Coming’, ‘Rapid Fire’ en ‘Breaking the Law’. Halford en band verkeren in uitstekende vorm. En met deze conclusie op zak, trekken we naar de Jupiler Stage om daar nog een paar andere oude rotten aan het werk te zien.
Biohazard, Jupiler Stage
Tales from the Hard Side! Ja hoor, evenals Judas Priest is ook Biohazard het heilige vuur nog niet kwijt. Met een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre en Bad Religion cover ‘We’re only gonna Die’ doen ze de hardcore harten van het publiek sneller kloppen. De crowdsurfers vliegen ons dan ook al snel om de oren en de moshpit groeit naarmate het optreden vordert gestaag. Uit de mond van zanger/gitarist Billy Graziadei begrepen we eerder op de dag al dat de band met nieuw materiaal bezig is. Hier wordt vanavond in ieder geval nog niks van gespeeld, maar we zijn benieuwd!
Zaterdag, de grote Oli Sykes show
Iron Allies, Jupiler Stage
De zaterag schuiven we eerst aan bij Iron Allies op de Jupiler Stage. Normaal de stage waar alles met core kan worden beluisterd, maar vandaag de stage waarop alle classic rock is geprogrammeerd. Prima! Maar dan volgend jaar wat meer toiletten. De oude rockers hebben doorgaans wat zwakkere blazen dan het jeugdigere corepubliek waardoor er lange rijen ontstonden bij de toiletten. Tijdens Iron Allies valt dat nog reuze mee. Het is nog niet heel druk. En dus kunnen we rustig ontwaken. De band van voormalig Accept leden Herman Frank en David Reece stelt debuut ‘Blood In Blood Out’ aan ons voor. En het moet gezegd, dat smaakt naar meer.
Flotsam and Jetsam, North Stage
Na een kleine tussenstop bij het brute Suffocation, we pikken o.a. ‘Dim Veil of Obscurity’ van het nieuwe album ‘Hymns from the Apocrypha’ mee, stoten we door naar de North Stage voor ons wekelijkse portie thrash. Megadeth en Kerry King hadden we donderdag laten schieten ten faveure van ††† (CROSSES) en Textures, dus Flotsam and Jetsam is onze thrash headliner van het weekend. En die headliner positie maken ze dubbel en dwars waar. No Place for Disgrace! Volgend jaar graag nog een paar thrashbands van dit kaliber.
Mammoth WVH, South Stage
Wolfgang van Halen stond vorig jaar ook al op Graspop en mag vandaag met het nieuwe album ‘Mammoth II’ onder de arm op herhaling. Ten opzichte van vorig jaar is de formule hetzelfde gebleven. Dus een aan Foo Fighters en Queens of the Stone Age refererende sound vol overtuiging gespeeld door een stel beregoede muzikanten. De klasse en de nummers van voornoemde twee bands heeft Mammoth WVH nog niet, maar laten we afspreken dat wanneer ‘Mammoth III’ verschijnt, ze gewoon weer mogen langskomen.
Steel Panther, North Stage
Heel vele blote borsten en een enkele helikopteraar. Zo kunnen we het optreden van Steel Panther wel samenvatten. Verder heeft het allemaal niet zo heel veel om het lijf. Twee jaar geleden wist de band nog te verrassen met een goede Ozzy Osbourne imitatie en een goede cover van ‘Crazy Train’. De imitatie van de Def Leppard drummer valt daarbij helemaal in het niet en is ronduit flauw te noemen. Verder horen we toch echt te veel dezelfde grappen en grollen als voorgaande keren.
Glenn Hughes, Jupiler Stage
‘Glenn Hughes performs Classic Deep Purple Live’ staat er op de affiche. Dat is een hele mond vol. Deze rockveteraan heeft voor de gelegenheid een erg fijn bandje meegenomen. Met name de kettingrokende en wild om zich heen meppende (op de drums welteverstaan) drummer maakt indruk. De meeste indruk maakt echter Hughes zelve. De man, die dit jaar 73 kaarsjes mag uitblazen, is nog altijd uitzonderlijk goed bij stem en legt onderwijl de meest magnifieke bastapijtjes neer. Hoogtepunten in de set zijn het uitgesponnen ‘Mistreated’ en een lekker fel ‘Burn’.
Empire State Bastard, Metal Dome
Na het fenomenale optreden van de heer Hughes was het haasten naar Mr. Bungle of rustig door naar Empire State Bastard. Wij kozen voor het laatste. Empire State Bastard is weer eens een typisch voorbeeld van onbekend maakt onbemind. En dat terwijl de namen in deze ‘supergroep’ bij menigeen een belletje zou moeten doen rinkelen. De band bestaat namelijk uit Biffy Clyro-gitarist Simon Neil en Mike Vennart (ooit zanger/gitarist bij het fantastische Oceansize). Nog niet zo heel lang geleden had men ook Dave Lombardo in de gelederen, maar die hanteert vandaag bij Patton en co. de stokken. De band maakt geen makkelijke muziek. Het ene moment meandert de muziek rustig door de Metal Dome, het andere moment schiet de band in een stuip en wordt er een bak geluid geproduceerd waar menig grindcoreband jaloers op zou zijn. Erg goed, maar vooral ook een verpulverend hard optreden!
Uriah Heep, Jupiler Stage
Nee, dan liggen de oude rockers van Uriah Heep makkelijker in het gehoor. Evenals Glenn Hughes en consorten steken ook de mannen van Uriah Heep in een uitstekende vorm. Bernie Shaw is goed bij stem en Mick Box tovert de meest geweldige solo’s uit zijn gitaar. De band trapt af met ‘Save me Tonight’ en ‘Grazed by Heaven’ en grijpt het publiek direct bij de lurven. Wanneer ze er vervolgens ook nog klassiekers als ‘Gypsy’ en ‘Easy Livin’ tegenaan gooien is het feest compleet.
I Am Morbid, Marquee
Tijd voor wat klassieke death metal. Enter I Am Morbid. Oude klassieke Morbid Angel nummers gaan er immers altijd in als zoete koek. Dave Vincent, die meer en meer (zowel in looks als presentatie) op Glenn Danzig begint te lijken, lijkt er in ieder geval zin in te hebben vandaag. Toch bekruipt ons tijdens klassiekers als ‘Immortal Rites’ en ‘Fall from Grace’ het gevoel, dat de automatische piloot niet ver weg is. We besluiten daarom af te reizen naar Midden Aarde.
Blind Guardian, Jupiler Stage
En als ik zeg Midden Aarde, kunnen dat natuurlijk alleen onze power metal vrienden van Blind Guardian zijn. De Duitse band speelt nooit op de automatische piloot en weet er altijd een feestje met hoog meezinggehalte van te maken. Wat te denken van het massaal meegezongen ‘The Bard’s Song – In the Forest’ of het afsluitende ‘Valhalla’. Volgende passage maar eens kijken of ze de main stage kunnen inpakken.
Wolfmother, Metal Dome
Wolfmother is een retro act. Een band die teruggrijpt naar de gloriedagen van de hardrock. Maar hoe zit het met de gloriedagen van Wolfmother? Die liggen toch ook alweer een tijdje achter ons. Het debuut met nummers als ‘Woman’ en ‘Joker and the Thief’ sloeg 20 jaar geleden in als een bom. Dit heeft de band ook nooit meer kunnen overtreffen. Dat blijkt ook vandaag wel weer. De nummers van het debuut vormen nog altijd de hoofdmoot van de set. Het publiek maalt er niet om. En wij ook niet. Want wanneer die oude nummers nog met zoveel enthousiasme worden vertolkt, rocken ook wij graag een stukje ongecompliceerd mee.
Kamelot, Jupiler Stage
Aangezien de Jupiler Stage ons vandaag al een paar keer heeft verwend met goede optredens, besluiten we om voor Kamelot nog even hangen te blijven. En dat blijkt geen verkeerde keuze te zijn. De band trekt de trukendoos (lees: veel vuur en rook) helemaal open. En ze zijn niet alleen. De band wordt vandaag in enkele nummers vocaal versterkt door Melissa Bonny van Ad Infinitum. Samen met wereldzanger Tommy Karevik zingt zij de sterren van de hemel. Prachtig optreden! En het zoveelste hoogtepunt op de Jupiler Stage vandaag.
Bring me the Horizon, South Stage
Laten we vooropstellen dat wij nooit zo veel met Bring me the Horizon hebben gehad. Posterboy Oli Sykes vonden wij altijd maar een jankzak, een soort Xavi Simons, maar dan van de metalcore. Maar we kunnen ook niet ontkennen dat de laatste albums van de band (met name de Post Human albums) ons wel degelijk kunnen bekoren. Ja, er wordt schaamteloos leentjebuur gespeeld bij andere bands (o.a. Deftones). Maar hoe gaat het spreekwoord ook alweer? Beter goed gejat, dan zelf slecht verzonnen.
In ieder geval, wat Bring me the Horizon vanavond op de mat legt, spreekt zeer tot onze verbeelding. Met de nadruk op de twee Post Human albums geeft de Engelse band objectief gezien de grootste en beste show van het weekend (tenminste van alle bands die wij zagen). Wel krijg je gedurende de show het idee dat de overige bandleden vrijwel inwisselbaar zijn en het maar om een persoon draait. Maar ja, die persoon laat, ondanks dat hij er een paar keer vocaal naast zit (schoonheidsfoutjes horen erbij!), het publiek uit zijn hand eten. Daarnaast kun je zien dat er heel goed over de show is nagedacht. De visuals, vuurwerk en lasershow sluiten perfect aan bij het muzikale geweld. Conclusie: wij zijn om!
Zondag, ZON-dag!
Better Lovers, Jupiler Stage
Zondag is het weer helemaal prima. Lekker zonnetje en af en toe een wolkje. Ook alle modder lijkt zo goed als opgedroogd. We beginnen de dag met Better Lovers. Better Lovers bestaat uit leden van Everytime I Die, Fit For an Autopsy en Zanger Greg Puciato (ex-Dillinger Escape Plan). Vorig jaar stond Puciato met zijn soloproject in de Metal Dome en had hij het lastig om het publiek naar zijn hand te zetten. Vandaag lukt dat stukken beter. Na een intro met allemaal oude liefdesliedjes aan elkaar gemixt, vliegt Better Lovers er met gestrekt been in. En dat been wordt pas weer ingetrokken wanneer de laatste tonen van ’30 under 13’ wegsterven.
Extreme, South Stage
Extreme is van een andere slag. De band maakte met ‘Six’ een verdienstelijk comeback album. Vandaag doet de band haar stinkende best. Gary Cherone (met kapotte bril) is uitstekend bij stem. De ritmesectie is op dreef. En Nuno Bettencourt, tja, dat hoeven we gitaarliefhebbers hier niet uit te leggen. Toch komt het allemaal een beetje matjes over. Het akoestisch middengedeelte van de show is daar grotendeels debet aan. Uiteraard wil je als band je twee grootste hits spelen, maar die The Rosenberg Trio improvisatie had wat ons betreft mooi achterwege mogen blijven. Dan had de band ook nog de ruimte gehad om een nummer te spelen van hun misschien wel beste album ‘III Sides to Every Story’, dat nu in zijn geheel achterwege bleef.
Black Stone Cherry, North Stage
Met de zon op onze bol, besluiten we Ihsahn te laten schieten en te blijven staan voor Black Stone Cherry. De band maakt van die typische op van-dik-hout-zaagt-men-planken hardrock. Op Amerikaanse leest geschoeid en met een groot gevoel voor show. De drumsolo had voor ons niet gehoeven, maar we hebben ons een dikke 50 minuten goed vermaakt met het viertal uit Kentucky. Blame it on the Boom Boom!
Rival Sons, South Stage
Rival Sons is een graag geziene gast op Graspop. Na hun passage op 2022 moet de band hebben gedacht: geen akoestische intermezzo’s meer! Want destijds klonk de soundcheck van Evil Invaders door de imposante akoestische perfomance van ‘Shooting Stars’ van zanger Jay Buchanan heen. Vandaag dus een rockende set met weinig rustpunten. Dat de band kwaliteit in overvloede heeft, staat buiten kijf. Maar vandaag komt het maar niet van de grond. Of dat te maken heeft met het geluid dat bij aanvang van het optreden wel erg zacht staat of dat de publieke belangstelling een beetje achterblijft, we weten het niet. Maar deze passage van Rival Sons op Graspop, is weinig memorabel.
Body Count featuring Ice-T, North Stage
Voor de humoristische noot hadden we gisteren Steel Panther. Vandaag wordt deze noot verzorgd (onbedoeld?) door ome Ice en familie. De band die de metal wereld begin jaren ’90 nog opschudde met tracks als ‘Cop Killer’, ‘KKK-Bitch’ en ‘Evil Dick’ is verworden tot een soort EO-familiedag spektakel. Ome Ice doet dan nog wel heel boos en trekt tijdens nieuw nummer ‘Psychopath’ tot grote hilariteit van het publiek een panty over zijn hoofd, maar met de spelersvrouwen al filmend aan de zijkant gezeten en zoonlief die af en toe meent iets te moeten toevoegen aan het geheel, voelt het eerder allemaal heel cabaretesk aan. Niemand die daar echter om maalt, want wanneer de laatste tonen van ‘Born Dead’ nogal abrupt wegsterven (Ome Ice gaat met al dat familiegekeuvel zwaar over de tijd en wordt verplicht er een eind aan te breien), heb ik talloze crowdsurfers in mijn nek gehad.
Deep Purple, North Stage
In 2022 zagen we de heren ook al op Graspop aan het werk. Dat kon ons toen zeer bekoren. Vandaag maakt het toch net iets minder indruk. Niet dat het slecht is, zeker niet! Maar met een vrijwel identieke setlist als twee jaar geleden raken de heren vandaag toch iets minder snel de gevoelige snaar. Daarnaast gaan bij Ian Gillan de dagen echt wel tellen. Muzikaal daarentegen zit het allemaal prima in elkaar. En ten opzichte van twee jaar geleden, is ook de solospot van Don Airey een stuk leuker. Glaasje wijn iemand? Maar verder is het vrij flets. In tegenstelling tot Glenn Hughes gisteren, lijkt het echte vuur te zijn verdwenen.
Scorpions, South Stage
Met Scorpions is het eigenlijk een omgekeerd verhaal. We hadden de band op basis van haar laatste passages al min of meer afgeschreven. Vandaag maakt de band echter een gretige indruk en is Klaus Meine wonderwel goed bij stem. Al is aan zijn podiumpresentatie echt wel te zien dat de jaren te beginnen tellen. Hij staat erbij als een ziek pak yoghurt. Maar dat nemen we voor lief. Zeker wanneer klassiekers als ‘Big City Nights’, ‘Rock You like a Hurricane’ en ‘The Zoo’ zo vlammend vertolkt worden als vandaag. Opvallend moment in de set is wanneer Rudolf Schenker zijn gitaarduty’s overdraagt aan de gitaartechnicus van Matthias Jabs om het nummer ‘Delicate Dance’ onderhanden te nemen. Geen idee wat daar de bedoeling van was. Sanitaire stop? Ander opvallend moment in de set was de gitaar met knalpijp van Schenker. Die bleef maar roken! Teken dat Scorpions er goed het gas op hadden staan! In ieder geval een dikke revanche voor afgelopen passages.
Machine Head, North Stage
Machine Head deed geen festivals meer. Reden: geen interactie met publiek. Tot vorig jaar! Flynn en co. wilden wel weer eens de sfeer van een volle festivalweide proeven. Zo streken ze vorig jaar op de vrijdagavond neer in Dessel om daar hun eerste festivalset in jaren neer te zetten. Ons beviel dat toen goed. En zo ook de organisatie van Graspop Metal Meeting en uiteraard Machine Head zelve. Zo goed zelfs, dat ze dit jaar het licht uit mogen doen op de zondag.
En dat doen de Amerikanen met verve! Van opener ‘Imperium’ tot en met afsluiter ‘Davidian’ speelt de band in de hoogst mogelijke versnelling. Ook aan de showelementen hebben de heren gedacht. Zo zien we grote opblaasbare ‘Ten Ton Hammers’ in het publiek en vliegen er tegen het einde van het optreden grote dobbelstenen met het Machine Head Logo erop door het publiek. En zo krijgt Graspop Metal Meeting de afsluiter die het verdient!
Met Machine Head komt er een mooi einde aan een modderige maar toch zeker weer geslaagde editie van Graspop Metal Meeting. Een editie die over het gehele weekend in totaal maar liefst 220.000 bezoekers telde. Voor nu zeggen we bedankt en graag weer tot volgend jaar op 19, 20, 21 en 22 juni. Horns up! Of nee, beers up, beers up, zoals de heer Flynn het zo graag pleegt te zeggen.