Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2021 voorbij is. In deze eerste aflevering is het de beurt aan Jeroen Voncken. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.

Even een kleine inleiding van ondergetekende vooraf. 2021 was op concert- en festivalgebied natuurlijk weer zwaar waardeloos. Op het gebied van albumreleases gebeurde er gelukkig veel. Zo veel zelfs, dat ik er voor de eerste keer in jaren wel heel veel moeite had om mijn lijst tot tien te beperken. Derhalve dat ik dit jaar eenmalig de lijst uitbreidt tot 12 albums (niet geheel toevallig pasten er ook 12 op het plankje) en wel allemaal albums welke ik dit jaar op vinyl heb mogen aanschaffen.

12. Nick Cave – Carnage

Nick Cave laat ditmaal het overgrote deel van zijn Bad Seeds thuis en trekt alleen met Warren Ellis de studio in. Ellis, die na het vertrek van Blixa Bargeld, uitgroeide tot opper Bad Seed en goede vriend van Cave, kleurt de overwegend rustige nummers mooi in. Cave zelf, vertolkt zijn verhalen zoals alleen hij dat kan. Dan prevelend en dan weer ferm uithalend. Prachtig!

11. MEER – Playing House

Dat er in Hamar, Noorwegen niet alleen geschaatst wordt, blijkt maar weer uit deze progparel. De uit 8 personen bestaande groep MEER maakte met ‘Playing House’ een van de mooiste progplaten van het jaar, al had de afsluitende Whitesnake cover wat mij betreft achterwege kunnen blijven. Het eigen werk is sterk genoeg. Luister maar eens naar album opener ‘Picking up the Pieces’ en het magistrale ‘Beehive’.

10. Trialogos – Stroh zu Gold

Ontdekt op Roadburn Redux dit jaar. De livesessie waar dit trio haar debuut ‘Stroh zu Gold’ presenteert, is nog altijd op Youtube te vinden. Een magistraal optreden, welke mij gelijk deed besluiten het bij behorende vinyl te bestellen.

9. Turnstile – Glow On

Een album dat zelfs in deze COVID-19 tijd goede zin weet te bezorgen. Een goed half uur riffs en refreintjes die pakken en niet meer uit je schedel te krijgen zijn. De band die oorspronkelijk uit de hardcore hoek komt, gooit al haar invloeden op een hoop. En dit klinkt ontzettend aanstekelijk. It’s a Holiday!!!

8. Helloween – Helloween

Toen ik nog een broekie was van twee turven hoog, was Helloween mijn favoriete bandje. Na de tweede Keepers plaat ben ik ze echter uit het oog verloren. Eerst ging gitarist Kai Hansen weg en daarna zanger Michael Kiske. Maar guess what! Kiske en Hansen zijn terug op het oude nest. Samen met de nieuwe bezetting hebben ze nu een nieuwe plaat gemaakt. Eentje waar het spelplezier van afdruipt. Alleen al vanwege het ruim twaalf minuten durende ‘Skyfall’ verdient dit album een plek in mijn jaarlijst!

7. Sons of Kemet – Black to the Future

Getriggerd door de muziek van Kamasi Washington ben ik de laatste paar jaar steeds meer jazz gaan luisteren. En dan kom je zo nu en dan hele fijne bandjes tegen. Zo ook dit Sons of Kemet. Deze maatschappijkritische band onder leiding van saxofonist Shabaka Hutchings husselt jazz met een mix van Caribische muziek, brass en dub. Dan is het moeilijk stilzitten!

6. Mdou Moctar – Afrique Victime

De Jimi Hendrix van Afrika. De erfgenaam van Ali Farka Touré, koning van de desertblues. Mahamadou Souleymane alias Mdou Moctar heeft al flink wat complimenten mogen ontvangen. Van zelf je gitaar met fietskabels in elkaar knutselen tot internationaal gewaardeerde artiest, het was een lange weg die Mahamadou heeft afgelegd. En met ‘Afrique Victime’ heeft hij daar een nieuw hoogtepunt aan toegevoegd.

5. Mastodon – Hushed and Grim

Verdorie! Deze had ik niet meer verwacht van Mastodon. De laatste drie albums van Mastodon vond ik niet slecht, maar toch steeds meer van hetzelfde. Weinig diepgang, als ik het zo mag stellen. Dit dubbelalbum, dat zijn oorsprong vindt in het verdriet om het overlijden van hun manager, prikkelt mij wel weer op de juiste manier en kan zich mijn inziens meten met hun beste werk!

4. Low – Hey What

Evenals op voorganger ‘Double Negative’ overgiet het echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker hemelse melodieën met een gigantische bak noise. Gitaren worden door de mangel gehaald en stemmen vervormd. Je moet er even voor gaan zitten, maar na een paar luisterbeurten komen de prachtige liedjes vanzelf bovendrijven.

3. Arooj Aftab – Vulture Prince

Eigenlijk wilde deze in de Verenigde Staten woonachtige Pakistaanse zangeres een ‘vrolijk’ album maken. Echter toen haar jongere broer overleed, werd de sfeer op het album uiteraard een flink stuk donkerder. Arooj Aftab zingt in het Urdu wat de muziek, een mix van jazz, klassiek en wereldmuziek, al snel iets mysterieus en mystieks meegeeft. Barack Obama schijnt al fan te zijn. Dus doe er je voordeel mee!

2. Gojira – Fortitude

Gojira flikt het met ‘Fortitude’ gewoon weer en bewijst dat ze veruit de belangrijkste metalband van het moment zijn. Een album vol knallers en geen enkele zwakke broeder. Nummers die schreeuwen om live te worden gespeeld. We wachten rustig af. De kaarten voor 013 volgend jaar liggen klaar. Nu maar hopen dat Omicron, oftewel de bakbotervariant, zich gedraagt.

1. Floating Points (with Pharaoh Sanders and The London Symphony Orchestra) – Promises

Met zoveel geweldige albums dit jaar was het moeilijk om een echte favoriet aan te wijzen. Het album dat ik echter dit jaar veruit het meeste heb gestreamd (according to Spotify) was het ronduit betoverende ‘Promises’ van Floating Points. Daarnaast draait het vinyl hier in combinatie met een lekker speciaal bier eveneens verdacht veel rondjes. Vandaar dat deze voortreffelijke combo van jazz, klassiek en elektronica dit jaar de eer van ‘mijn album van het jaar’ krijgt.

Dan zijn er natuurlijk nog de eervolle vermeldingen. Albums die het net niet haalden, die ik nog niet aangeschaft heb op vinyl, die niet op vinyl verschenen en/of die nog op vinyl moeten verschijnen. Zo leverden Deafheaven, DeWolff, Converge (ft. Chelsea Wolfe), Steven Wilson, Rivers of Nihil, Kauan, Amenra, Squid, The Weather Station, Jodymoon, 1914, Leprous, Emma Ruth Rundle en Lingua Ignota ook meer dan prima albums af.