Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende dagen stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2021 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Jessica de Rooij. Deze emokid pur sang kon dit jaar haar lol op met de wedergeboorte van dit genre. Verder stond haar muzikale jaar in het teken van harde punk, nostalgierock, hier en daar een verdwaalde pop- of R&B act, en eindeloos hopen op en vechten voor de terugkeer van de livemuziek. Hopelijk kunnen we daar in 2022 beter nieuws over melden. Tot die tijd geniet Jessica nog even van de geweldige albums die dit jaar uitkwamen. Welke dat voornamelijk zijn geweest, lees je hierna! 

20. Royal Blood – Typhoons
19. The Lottery Winners – Something to Leave the House For
18. Biffy Clyro – The Myth of the Happily Ever After
17. Kings of Leon – When You See Yourself
16. Dave Hause – Blood Harmony
15. CHVRCHES – Screen Violence
14. Olivia Rodrigo – SOUR
13. Billie Eilish – Happier Than Ever
12. WILLOW – lately I feel EVERYTHING
11. Froukje – Licht en Donker

10. Amyl & The Sniffers – Comfort to Me

In 2019 maakte de wereld kennis met de furieuze garagepunk van het Australische Amyl & The Sniffers. Nu is daar het tweede studioalbum Comfort to Me. De productie is wat strakker, het gruis is er een beetje uit gehaald, maar de band klinkt grootser dan ooit. En bovendien: wat is het weer een heerlijke alles-moet-kapot-punkplaat geworden. Frontvrouw Amy Taylor bezingt haar dagelijkse gedachtespinsels: ze wil liefde maar ze wil niemand, ze haat kapitalisme maar heeft de energie niet om er wat aan te doen, ze vindt zichzelf lelijk maar het boeit haar niet, ze wil door het leven heen moshen en feesten maar ze wil ook respect en je moet van haar afblijven. Allemaal omhuld door een muur aan gitaarriffs. Heerlijk!

9. Sam Fender – Seventeen Going Under

Sam Fender’s “moeilijke tweede” Seventeen Going Under is tekstueel een duistere blik op de zware jeugd die Fender had: zijn ouders die hem in de steek lieten, pesterijen op school en zelf ernstig ziek worden. Combineer dat met de huidige staat van de wereld en het mag eigenlijk een wonder heten dat hij zijn levenservaringen in zo’n euforisch muzikaal jasje kan steken. Seventeen Going Under is het album dat Sam Fender definitief heeft gebombardeerd tot dé superster van de indierock, en ondanks de beladen inhoud luistert het echt enorm lekker weg.

8. WIES – Het is een WIES

De Nederpopband WIES kon dit jaar toch ondanks alles de release van hun debuutalbum Het is een Wies kracht bijzetten met een promotour. Ze waren zowel met als zonder social distancing in clubs te zien met hun eigen headlineconcerten, en hun naam prijkte ook op affiches van de kleinere festivals die wel konden doorgaan. Niet zo gek ook, want de superaanstekelijke liedjes van Het is een WIES ontlenen zich goed voor een liveshow. Maar ook op plaat blijken tracks als het dansbare ‘Meisje’, het wat venijnigere ‘Gewoon Je Maat’ en het sentimentele ‘Barman’ enorm leuke oorwurmpjes te zijn die dit jaar vaak door mijn thuiskantoor knalden. “Wat als we mislukken?” vraagt het Amsterdamse trio zich hardop af op ‘Maar Ik Doe Het Toch’. Die vraag hoeven ze niet meer te beantwoorden.

7. The War on Drugs – I Don’t Live Here Anymore

The War On Drugs is geen rockband voor iedereen – de uitgesponnen, soms zweverige altrock kun je zowel briljant als saai vinden. Hun vijfde wapenfeit I Don’t Live Here Anymore volgt op de kritische successen Lost in the Dream en A Deeper Understanding en dus waren de verwachtingen torenhoog. Gelukkig levert de band wederom een prachtplaat af: introspectief, breekbaar, een beetje nostalgisch, en bovenal uitstekend in staat om luisteraars mee te nemen in de verhalen die de band te vertellen heeft.

6. Silk Sonic – An Evening With Silk Sonic

Er ging begin dit jaar een kleine schokgolf door de wereld van de popmuziek toen Bruno Mars aankondigde dat hij en Anderson .Paak samen een band waren gestart: Silk Sonic, een naam die het duo kreeg van Bootsy Collins nadat hij hun debuutalbum had gehoord. Die plaat kreeg uiteindelijk de titel An Evening With Silk Sonic. Het is een catchy smeltkroes van funk, soul en R&B, aangedreven door de virtuoze krachten van twee doorgewinterde supersterren, die samen misschien wel nog beter klinken dan solo. Dit is de allerbeste funk- en soulrelease van het jaar, die je ook een keer gehoord moet hebben als je niet zo thuis bent in deze genres.

5. Hang Youth – HET K-WOORD

Wie dacht dat Hang Youth een eendagsvlieg van het coronajaar 2020 zou worden, heeft het mis! Ook in 2021 marcheert de Amsterdamse memepunkband voort met hun allesverwoestende songs over kapitalisme, racisme, corruptie, en alle andere zaken die de mannen van Hang Youth het liefst met hun blote vuisten zouden willen slopen. HET K-WOORD zal voor vele punkers een feest der herkenning zijn, maar dat Hang Youth ook een mainstreampubliek kan bekoren bleek wel toen de band in een vloek en een zucht de grote zaal van Paradiso uitverkocht (naar eigen zeggen De Laatste Show op Aarde, die alleen door een nieuw tijdschema nog door mocht gaan voordat alles weer op slot ging). Er kon geen toepasselijkere band zijn om het seminormale leven weer mee uit te zwaaien. Er rest Hang Youth en mij nog maar één vraag: WAAROM STEMMEN JULLIE NOG STEEDS OP DE VVD?

4. Turnstile – GLOW ON

Turnstile is al een paar jaar in mijn Spotify-playlists te vinden, maar dit jaar werd de band bij een groter publiek aan het licht gebracht dankzij hun derde album Glow On. De melodieuze hardcorepunk klinkt wat uitgebalanceerder, mede dankzij een wat gladdere productie en wat elementen uit soul en R&B, maar doet evengoed je trommelvliezen ontploffen. Nummers lopen moeiteloos in elkaar over en vormen samen een dynamisch geheel. De langste track duurt net 3 minuten en daarmee ben je dus sowieso snel door de plaat heen, maar gevoelsmatig gaat het nog veel sneller. Ik wil meer!

3. Måneskin – Teatro d’ira: Vol. I

Een heel enkele keer levert het Eurovisie Songfestival daadwerkelijk een goede winnaar af. Uitgerekend als het liedjesfestijn plaatsvindt in ons eigen Rotterdam komt er wel echt een enorm fenomeen uit voort: Måneskin pakte met ‘Zitti e Buoni’ de winst en sindsdien gaat de Italiaanse glamrockband als een malle. Vlak voor het Songfestival zag hun tweede album Teatro d’ira: Vol. I het levenslicht en laten we eerlijk zijn: hoewel het ESF misschien niet de meest coole manier is om door te breken en het Engels van frontman Damiano David nog wat opgekalefaterd moet worden, is dit een van de leukste platen van het jaar. Met inmiddels meerdere hits op naam, zowel in het Italiaans als in het Engels, en hordes obsessieve fans, ziet de toekomst voor Måneskin er rooskleurig uit. En sowieso, als Iggy Pop met je wil samenwerken, weet je dat je het hebt gemaakt.

2. John Mayer – Sob Rock

Met ‘New Light’ kregen we in 2018 al een heel vroeg voorproefje van de richting die John Mayer in wilde slaan. Dat werd zijn grootste hit in jaren, dus 3 jaar en een bijzonder geslaagde marketingcampagne later is daar eindelijk de bijbehorende plaat Sob Rock. Het album doet precies wat de titel doet vermoeden: een kleine veertig minuten aan door de jaren ’80 geïnspireerde soulrock met een vleugje synthpop, zoals we dat kennen van bijvoorbeeld Toto, Don Henley en Fleetwood Mac. De plaat liep daarmee direct het risico om een afgezaagd persiflage van deze artiesten te worden, maar niets is minder waar. Sob Rock biedt gewoon het tijdloze vakmanschap dat je nu wil horen. Lekker samen met John Mayer janken en terugdenken aan vroeger.

1. KennyHoopla – SURVIVORS GUILT: THE MIXTAPE//

Hij maakte vorig jaar al een goede aanloop met zijn geweldige EP how will i rest in peace if i’m buried by a highway?, maar dit jaar maakte de Amerikaanse zanger KennyHoopla de hype meer dan waar met zijn debuutalbum (of technisch gezien, mixtape) SURVIVORS GUILT: THE MIXTAPE//. Begeleid door poppunkkoning Travis Barker (blink-182), ontpopt KennyHoopla zich tot de nieuwe prins van het genre. Met snelle beats, angsty lyrics en een dijk van een productie is het 8 nummers tellende SURVIVORS GUILT een korte, maar krachtige en moderne poppunkplaat die mij dit jaar niet meer heeft losgelaten. De zin “it gets worse before it gets better” uit het nummer ‘inside of heaven’s mouth, there is a sweet tooth//’ is misschien wel de beste samenvatting van het jaar 2021, dat voor veel mensen bijzonder zwaar begon, maar naarmate het jaar verstreek toch steeds meer lichtpuntjes kreeg. SURVIVORS GUILT: THE MIXTAPE// is zo’n muzikaal lichtpuntje, en wat mij betreft absoluut het Album van het Jaar!

Eervolle vermeldingen

Natuurlijk zijn er nog wat eervolle vermeldingen. nothing,nowhere. werd met zijn toffe EP uiteindelijk toch van de lijst gehaald. Ook de nieuwe releases van Waterparks, Smith & Burrows, The Luka State, Hot Milk, Weezer, The Killers en Foo Fighters stonden op de longlist, maar hebben de finish net niet gehaald. Hopelijk wordt 2022 weer een heel muzikaal jaar met heel veel keuzestress tussen albums EN liveshows!

Beluister de jaarlijst op Spotify!

Check hier de Spotify-playlist van deze jaarlijst.