Heel even had ik een zwaar hoofd in het zesde album ‘Berdreyminn’ van deze sympathieke IJslanders. ‘Ísafold’, de eerste single van het album, kon mij maar moeilijk bekoren. Het nummer heeft namelijk een typisch 80’s sfeertje, een hele simpele recht-toe-recht-aan opbouw, bevat enge Dire Straits-achtige gitaarlickjes en de productie klinkt op het eerste gehoor erg goedkoop. Dat is bepaald geen ‘Fjara’ of ‘Lágnætti’ dacht ik nog.
Toen ik het hele album te horen kreeg, maakten de IJslanders in eerste instantie ook nog weinig indruk op me. De nieuwe Sólstafir een middelmatig album? Dat kan toch niet. Gelukkig heb ik even doorgezet, want na meerdere luisterbeurten viel het kwartje dan toch. En hard! Want wat een prachtig album is dit weer. Je moet ‘Berdreyminn’ gewoon even de tijd gunnen om zich te nestelen in je hersenpan.
Het album opent met het schitterende ‘Silfur-Refur’. ‘Silfur-Refur’, wat zoveel betekent als zilveren vos, is een typische Sólstafir compositie met zwevende gitaren en emotionele zang. Hierop volgt het vermaledijde ‘Ísafold’. En het moet gezegd, in de context van het album past het nummer erg goed. Toch blijft het de minste broeder van de acht nummers die ‘Berdreyminn’ telt. Andere hoogtepunten naast het reeds genoemde ‘Silfur-Refur’ zijn het wat rustigere ‘Hula’ en het met kerkorgel opgeleukte ‘Bláfjall’.
We kunnen dan ook niet anders dan concluderen dat ‘Berdreyminn’ de zoveelste voltreffer op rij is van de IJslanders. De omschrijving ‘Sigur Ros met ballen’ gaat dan ook echt niet meer op, want Sólstafir is een fenomeen op zichzelf geworden.