De jaarlijst van 2017: De beste albums van Jeroen

‘I grew up my fathers daughter, he said don’t take no shit from no one, you never see me cry.’ Aangenaam! Jade Jackson is de naam. 24 Lentes jong is deze dame pas. Het met Nike Ness (Social Distortion) opgenomen debuut ‘Gilded’ is er een van uitzonderlijke klasse. Jackson klinkt hier als een jonge punky versie van Lucinda Williams. Het zal me niet verbazen als ‘Gilded’ over een aantal jaar op dezelfde waarde wordt geschat als het doorbraakalbum ‘Car Wheels on a Gravel Road’ van Lucinda Williams.

Na een uitstapje met Anneke van Giersbergen, genaamd The Gentle Storm, keert Arjen Anthony Lucassen terug naar zijn vertrouwde Ayreon-project. Op ‘The Source’ is het kenmerkende Ayreon geluid alom aanwezig. Dit resulteert in een machtig conceptalbum met veel uitstekende gastzangers en uitmuntende gastmuzikanten.

Met de muziek van Ella Bandita kon ik vrij weinig, maar de muziek die Ryanne van Dorst met haar nieuwe band DOOL maakt is een heel ander verhaal. ‘Here Now, There Then’ is een prachtig donker occult hardrockmeesterwerkje .

Evenals Steven Wilson weigert ook Mastodon om met een slecht album op de proppen te komen. ‘Emperor of the Sand’ is ook weer een juweeltje. Heerlijke progressieve metal met inventief drumwerk en heerlijke gitaarpartijen. Daarbij gaan de vier heren bij ieder nieuw album ook nog eens steeds beter zingen.

‘Not for Music’ luistert weg als de ideale soundtrack voor de Apocalyps. De diepe bassen, de shoegaze gitaren, de Bowie-invloeden (ten tijde van zijn Berlijn trilogie) en de onder huid kruipende fluistergrunt van Jeremie Bezier zorgen ervoor dat ‘Not for Music’ de titel van ‘meest duistere plaat’ van 2017 mag dragen.

Met nummers als ‘Lonely Nights’ (harder, droger en meer dansbaar dan alle nummers op het hele nieuwe Queens of the Stone Age album bij elkaar) en ‘Days of Yore’ (een nummer dat als het in de jaren zeventig was geschreven en uitgebracht nu gebroederlijk naast ‘Child in Time’ in de Top 2000 had gestaan) heeft Navarone een van de beste hardrockalbums van Nederlandse bodem sinds jaren uitgebracht.

We hebben even op moeten wachten op het negende studio album van Pain of Salvation. Een kleine zes jaar maar liefst. Belangrijkste reden hiervoor was dat bandleider Daniel Gildenlöw begin 2014 werd opgenomen in het ziekenhuis met een vleesetende bacteriële infectie. Een infectie die Gildenlöw niet alleen drie maanden aan een ziekenhuisbed kluisterde, maar hem ook bijna het leven kostte. Gildenlöw moest diverse operaties ondergaan om de bacterie te kunnen overwinnen. Na ontslagen te zijn uit het ziekenhuis, wachtte hem thuis ook nog een lange revalidatieperiode. Al dat leed heeft zijn weerslag gevonden in een van de donkerste en meest persoonlijke Pain of Salvation albums ooit.

In eerste instantie deed het zesde album van deze sympathieke IJslanders mij weinig. Meer van hetzelfde, maar minder. Na een flink aantal draaibeurten begon dit album toch te groeien en viel het kwartje hard! ‘Berdreyminn’ is gewoon weer een fantastisch album, je moet het album gewoon even de tijd gunnen om zich te nestelen in je hersenpan.

‘Teleurstellen’ is een woord dat tot op heden niet in het woordenboek van Steven Wilson voorkomt, want met ‘To The Bone’ heeft Wilson opnieuw een ijzersterk album afgeleverd. Een album waarop de popinvloeden het regelmatig winnen van de muzikale krachtpatserij. Maar ook een album dat is volgestouwd met prachtige melodielijnen en even zo mooie vocale harmonieën.

Waarom ‘Mass VI’ mijn album van het jaar is? Simpel. Luister alleen al naar het negen minuten durende ‘A Solitary Reign’. Negen minuten lang kippenvel. Een monsterriff waar men U tegen zegt, daarover heen prachtige Oosters getinte gitaarlijnen en dan die stem, dan clean zingend en dan krijsend. De emotie die Amenra in dit nummer legt, is gewoon voelbaar. In vergelijking tot voorgaande albums diept Amenra haar sound op ‘Mass VI’ nog verder uit. De akoestische ‘Afterlife’-shows zullen hier vast en zeker debet aan geweest zijn.