Alweer zeven jaar geleden overleed Ronnie James Dio, een van de meest gerenommeerde en grensbepalende hardrockzangers en liedjesschrijvers aller tijden. Een ernstige maagziekte werd de bedenker van de befaamde bokkengroet fataal. Na zijn overlijden brachten de grootste namen uit het rockcircuit een eerbetoon aan Dio. Toch moest het grootste project nog komen: een wereldwijde tournee met oud-bandleden, vrienden én Ronnie James Dio als zichzelf op de planken. Vooruit, als hologram dan.
Het idee is op zich helemaal niet zo gek. Van Ronnie James Dio zijn amper goede beelden beschikbaar, en met de technologie van tegenwoordig is veel mogelijk. Bovendien is het voor zowel de oude als de nieuwe fans interessant om een grootheid als Dio met eigen ogen te kunnen zien. Zijn eigenzinnige manier van bewegen, zijn humor, charisma en natuurlijk zijn bokkengroet maken van Dio een van de meest legendarische liveperformers ter wereld.
Zo gek is het dus niet, en met zijn nagelaten repertoire heb je meer dan genoeg om een avondvullend programma te maken, met louter klassiekers uit de hardrock en de metal. Toch houdt Dio Returns, het project dat deze week in 013 neerstreek, het beperkt. Na een uur en een kwartier houdt de band het alweer voor gezien, en in die tijd is Dio slechts vier keer als hologram op het toneel verschenen.
Niet dat dit zo erg was: het hologram viel in alle opzichten vreselijk tegen. Niet alleen was Dio vaak onscherp, ook was hij vaak niet te zien doordat twee vierkante schermen op het podium het zicht blokkeerden. Bovendien deed het hologram geen recht aan hoe Dio werkelijk was. Wie hem ooit live heeft gezien, weet dat hij een onvermoeibaar podiumbeest was die werkelijk ieder lichaamsdeel in de strijd gooide.
In 013 kwam er maar geen beweging in het hologram: hij bleef maar een beetje tegen het doek achterin het podium schurken en fladderde af en toe met zijn armen. Meer was het niet. Het zorgde ervoor dat het optreden wat doods aanvoelt. Overigens lag dat niet alleen aan het hologram. Want hoe briljant de rockliederen van Dio ook waren, kwam de show muzikaal nauwelijks los.
De Dio Disciples – bestaande uit goede vrienden en oude collega’s, onder wie zanger Tim ‘Ripper’ Owens – oogde en klonk zeer tam en speelde duidelijk op de automatische piloot. Het is onvoorstelbaar hoe vlammende songs als ‘King of Rock and Roll’ en ‘Tarot Woman’ opeens zo suf en tam konden klinken. Het enorme gebrek aan energie en speelplezier sloeg over op het publiek, dat na afloop amper applaudisseerde.
De verbazing onder de bezoekers werd groter toen bleek dat de Dio Disciples in Tilburg een veel kortere set speelden dan in andere steden. Na zeventig minuten dropen de bandleden alweer af, terwijl er een show van ten minste anderhalf uur was beloofd.
Respectloos om op deze manier met de nalatenschap en de fans van een van de grootste metalsterren aller tijden om te gaan.