Dat Steven Wilson niet van stilzitten houdt, wisten we ondertussen wel. Nog geen jaar na het fenomenale ‘Hand.Cannot.Erase.’ heeft Wilson namelijk alweer een nieuwe release in de platenbakken liggen. Het nieuwe album, ‘4 ½’ genaamd, getuigt dus weer van de enorme werklust die Wilson bezit. ‘4 ½’ is dan wel geen volwaardig nieuw album, maar een ‘tussendoortje’ kunnen we het toch ook moeilijk noemen. Want wanneer de laatste tonen van het album zijn weggestorven, blijft het klokje steken op een dikke 37 minuten en dan mogen we van een ‘zoethoudertje’ voor de fans amper spreken.
Voor ‘4 ½’ put Wilson met name uit het materiaal dat is overgebleven van de ‘Hand.Cannot.Erase’ sessies. Zo vloeien maar liefst vier van de zes nummers voort uit deze sessies. Dit viertal nummers wordt aangevuld met een nummer uit de sessies voor ‘The Raven that Refused to Sing’ en een heropname van de Porcupine Tree klassieker ‘Don’t Hate Me’.
Niet verwonderlijk dus dat ‘4 ½’ als geheel de sfeer van ‘Hand.Cannot.Erase.’ ademt. Mede ook, omdat we op de heropname van Porcupine Tree klassieker ‘Don’t Hate Me’ ‘Routine’-zangeres Ninet Tayeb (‘Routine’, een van de vele prijsnummers op ‘Hand.Cannot.Erase.) horen in een bloedstollend duet met Wilson.
In tegenstelling tot voorgaande albums is de muzikale bezetting wisselend. Zo horen we op ‘Happiness III’ de vertrouwde samenstelling van voorgaande albums terug en op de overige vijf nummers de huidige tourbezetting. Dus exit Guthrie Govan (gitaar) en Marco Minnemann (drums) en enter Dave Kilminster (gitaar) en Craig Blundell (drums). Vaste krachten Nick Beggs en Adam Holzman zijn wel op alle zes nummers te horen (afgezien van het prachtige en afwijkende ‘Year of the Plague’, dat alleen door Wilson en Holzman werd ingespeeld).
Als geheel is ‘4 ½’ niet zo sterk als ‘Hand.Cannot.Erase.’ of ‘The Raven That Refused to Sing’. Dat is ook niet meer dan logisch. Toch ontstijgt ‘4 ½‘ met gemak de kwalificering ‘tussendoortje’. Hiervoor zijn de composities en de uitvoering daarvan eenvoudig weg van een te hoog niveau. ‘4 ½’ is dan ook een release waarop Wilson blijft intrigeren en die boeit van begin tot eind.