Een muziekfestival zonder uitgesproken headliner, en tóch weken vóór aanvang stijf uitverkopen. Het Nijmeegse rockfestijn Sonic Whip is in slechts één jaar uitgegroeid tot het meest populaire desertrockfestival van Nederland. Vooruit, veel concurrentie heeft Sonic Whip niet in het genre, maar dat een festival zich na één editie al zo weet te onderscheiden verdient een groot compliment. De tweede editie was afgelopen weekend wederom een groot succes en liet vooral zien dat er voor dit festival een veelbelovende toekomst lonkt.

Sonic Whip, het ‘meerkoppig rock-monster, waarbij scheurende gitaren hand in hand gaan met dampende baslijnen, beukende drums en andere sonische, psychedelische uitspattingen’, beleefde vorig jaar een topdebuut met Monster Magnet als gedroomde headliner. Het etiket ‘uitverkocht’ kreeg het niet, maar door het enthousiaste ontvangst, de lovende recensies en de meer dan prima omzet was het klip en klaar dat er een vervolg zou komen.

Met vijf extra bands en een grotere catering worden de ambities die Sonic Whip heeft meteen goed duidelijk. Ook door het tweede nieuwe podium hangt er meer een ‘festivalsfeer’ dan vorig jaar. Toen werd het festival meerdere keren onderbroken door een gat van twintig minuten. Dat is dit weekend helemaal anders: bezoekers slenteren continu heen en weer door het Doornroosje en verlaten een bandje eerder om op tijd in de andere zaal te zijn.

Zweverig

Ons Sonic Whip-avontuur begint tegen het einde van de middag als Electric Moon het hoofdpodium beklimt. Muziek die niet voor iedereen is weggelegd en die (helaas) ook uitnodigt om er flink doorheen te kleppen, zo wordt duidelijk op Sonic Whip. Een podiumpresentatie is er eigenlijk niet: de twee gitaristen staan lijnrecht tegenover elkaar en kijken het publiek niet één keer aan.

Nu is dat niet zo erg, want de muziek is in al zijn zweverigheid en dromerige ambiance bedoeld om je in trans te brengen, maar door een gebrek aan spanning gebeurt dat zelden. Af en toe zijn er momenten waarop Electric Moon weer de aandacht opeist, bij een lekker riffje of een spacey drumritme, maar die momenten van spanning zijn helaas van korte duur.

Dat belooft wat

Zo zweverig en pretentieus de muziek van Electric Moon is, zo hard en meedogenloos is de muziek van Temple Fang. Een gloednieuwe band van Amsterdamse bodem, zó nieuw dat een zoekactie op Spotify nog geen enkel resultaat oplevert. De band, opgericht door Dennis en Jevin van het vorig jaar gestopte Death Alley, verbaasde twee weken geleden vriend en vijand met een moddervet optreden op Paaspop.

De verwachting was dat Temple Fang de set nog eens dunnetjes zou overdoen, maar voor Sonic Whip laten de Amsterdammers zowaar een ander geluid van zich horen. De moddervette sludge op Paaspop maakt voor een groot deel plaats voor psychedelische jarenzeventig rock, met langzame opbouw en veel meer variatie in de zang. Zo laat Temple Fang in nog geen twee weken zien een muzikaal zeer veelzijdige band te zijn. Dat belooft wat voor het eerst studioalbum, dat mogelijk in het laatste kwartaal van dit jaar verschijnt.

Dodenherdenking

Het werd vooraf duidelijk gecommuniceerd om misverstanden te voorkomen: het optreden van Swedish Death Candy zou precies om acht uur tijdelijk worden afgebroken vanwege de dodenherdenking. Precies twee minuten zijn de band en de bezoekers muisstil in de kleine zaal van Doornroosje, op wat geroezemoes in de hal na.

Een mooi gebaar van Swedish Death Candy, dat vóór de stilte al alle harten in de zaal had veroverd. De muziek van de Londense band schiet werkelijk alle kanten op en varieert van stevige garagerock, psychedelische metal tot beatlesque popmuziek. Zonder meer de meest veelzijdige band van het festival.

Eindeloos

Van een hele andere orde, maar minstens zo indrukwekkend, is de muziek van Earthless. Een band die wereldwijde roem heeft vergaard dankzij Isahia Mitchel, de meestergitarist die bekend staat om zijn duizelingwekkende solo’s, die soms eindeloos lijken, maar eigenlijk zelden vervelen. Een unieke kwaliteit als gitarist, en hij deinst er niet voor terug om die eens flink uit te ventileren.

Hoewel Earthless niet al te veel nummers speelt (ze worden minutenlang opgerekt), ligt het tempo bizar hoog. Dat zorgt ervoor dat het optreden geen seconde verveelt. Earthless klinkt superstrak, scheurt alsof het een lieve lust is en neemt geen seconde gas terug. Onbetwist het hoogtepunt van het festival.

Hobbit

De prijs voor de meest flamboyante frontman van Sonic Whip, gaat naar de zanger van Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (nee, ons toetsenbord is niet zeven keer blijven hangen, zo heet deze band echt). Op blote voeten en enkel gehuld in een korte zwarte broek spuugt de Hobbit-achtige Matt Baty zijn teksten over het publiek. Op z’n knieën, voorover gebogen, terwijl hij op z’n buik op de grond ligt, eigenlijke vanuit elke positie denkbaar. Het ziet er belachelijk uit, maar Baty onderscheidt zich hierdoor wel. En het allerbelangrijkste: Pigsx7 is vooral ontzettend goed, dankzij die heerlijke mix van smerige stoner, trage doom en psychedelische metal.

Headlinerwaardig is All Them Witches misschien niet, maar dat deze band onmiskenbaar goed is, staat buiten kijf. Twee weken geleden overrompelden ze nog iedereen op Paaspop met een zeer indrukwekkend concert van ruim een uur. Dat komen ze in het Doornroosje nog even dunnetjes overdoen. Groot verschil is dat All Them Witches zich op Sonic Whip veel meer op hun gemak lijkt te voelen: de zanger grapt er flink op los en zoekt voortdurend het contact met het publiek op. Een enorm contrast met Paaspop, waar de band de hele show achter een rookgordijn verborgen bleef.

De Desertfest van Nederland

In muzikaal opzicht is All Them Witches minstens zo goed als in Schijndel. Bij vlagen klinken de nummers als Led Zeppelin in hun betere jaren, vermengd met het psychedelische van Mountain, Black Cheer en het donkere van Black Sabbath. De show is misschien niet zo goed als die van Earthless – daarvoor zitten er nog iets te veel ‘vullers’ in de setlist – maar All Them Witches doet wat het moet doen en manifesteert zich als de ideale Sonic Whip-band: lekker smerig, onnavolgbaar, en vooral: ongelooflijk ambitieus.