Terwijl heel Nederland in rep en roer is over de dramatische aftocht van Nederland op het Eurovisie Songfestival, weten ze in Nijmegen gelukkig nog wat echte muziek is. Twee dagenlang de beste stoner en psychedelische rock van de bovenste plank, onder het genot van diverse speciaalbieren en in misschien wel het fijnste poppodium van ons land: de Doornroosje.

Sonic Whip heeft zich de afgelopen vijf jaar ontpopt tot een van de meest geliefde rockfestivals van Nederland. Hier geen vermoeiende moshpits waar je niet om hebt gevraagd, of rondvliegend bier: de mensen komen hier om in een serene rust te genieten van overweldigende gitaren. Hoofdje op en neer deinen, speciaalbiertje (in een glas!) in de hand, en meer niet.

De sfeer is zowel vrijdag als zaterdag gezellig druk, niet overweldigend, maar precies goed. Mogelijk heeft het warme weer en het gelijktijdige songfestival de opkomst iets getemperd (of niet, het blijven metalheads), maar dat doet geen afbreuk aan de fijne ervaring die hier plaatsvindt.

Wat opvalt aan de vrijdag is het totale gebrek aan verbale interactie tussen de bands en het publiek. Bijna geen enkele band heeft een microfoon op het podium nodig. Een merkwaardig tafereel, al is dat natuurlijk helemaal geen ramp; de muziek spreekt voor zichzelf.

Kleurrijke beelden

Op Sonic Whip word je niet alleen ondergedompeld in ruige klanken, maar ook in kleurrijke beelden. Bij de eerste band die we vrijdag zagen, Mantra Machine uit Amsterdam, wordt een opvallend groot scherm gebruikt voor Windows Movie Maker-achtige projecties. Deze kleurrijke beelden vloeien perfect samen met de atmosferische rock die de driemansformatie ten gehore brengt. Hun instrumentale jams en soundtracks, geworteld in psychedelische rock, nemen de enkele honderden bezoekers mee op een dynamische reis. Zware gitaren, fuzzy baslijnen en groovende drums worden vakkundig afgewisseld met gelaagde synth-soundscapes, waardoor bezoekers zich verliezen een betoverende trance. Vet!

Na deze meer dan prima start beklimt Delving het podium, een nieuw project van niemand minder dan Nick DiSalvo, bekend als frontman van de psychedelische rockband Elder. Op Sonic Whip geeft Delving een nieuwe dimensie aan het begrip kraakhelder: werkelijk elke noot, elk gitaarriedeltje, of elke drumfill: alle kleine subtiele details die de muziek van Delving zo gelaagd maken hoor je in de Doornroosje. Met liedjes als ‘Hirschbrunnen’, vernoemd naar een fontein bij zijn huis, laat de band het kippenvel duimendik over de armen stromen.

Toch nog interactie!

Waar alle bands braaf hun smoel houden, probeert Stoned Jesus met opzwepende speeches weer leven in de brouwerij te brengen. Geteisterd door de oorlog in hun thuisland Oekraïne zijn ze vastberaden om er een groot feest van te maken. Daar slagen ze wonderwel in. Hun muziek is traag, heel traag, maar iedere gitaarriff komt daardoor als een mokerslag aan. Het nummer ‘Porcelain’ komt vroeg in de set als een mokerslag aan, maar het is vooral ‘I’m the Mountain’ dat Sonic Whip in complete vervoering brengt.

De headliner van de avond is niemand minder dan Witchcraft, een eigenzinnige band met misschien wel de meest arrogante frontman op aarde. Het interesseert hem allemaal geen bal. Publieksfavorieten? Die speelt hij niet. Interactie met de zaal? Daar heeft de beste meneer geen zin. Gewoon klep houden, en luisteren naar wat Witchcraft te vertellen heeft.

Kwal van een vent

Met hun zware, hypnotiserende muziek brengt Witchcraft in een krap uurtje een eerbetoon aan de grootheden van het genre. Nummers als ‘Malstroem’ en ‘If Crimson Was Your Color’ brengen een moderne twist, terwijl ze toch trouw blijven aan hun roots in prog en psychedelische rock. De prachtige zang van Magnus Pelander en zijn meesterlijke riffs vullen de zaal terwijl het publiek ademloos luistert. Geen twijfel mogelijk, Witchcraft is en blijft een topband, maar jeetje; wat blijft die zanger toch een kwal van een vent.

Terwijl Nederland nog nasiddert van de dramatische diskwalificatie op het Eurovisie Songfestival, komen metalheads de volgende dag samen in Doornroosje om het verdriet te verwerken met opnieuw lekkere rauwe stonerrock.

Tweede dag

De tweede dag begint voor ons met Green Lung, een opkomende sensatie uit Engeland. De band, ontstaan in 2018 uit de Londense heavy rock scene, probeert Sonic Whip mee te krijgen met wat flauwe interactiemomenten, maar daar wordt weinig gehoor aan gegeven. Sonic Whip komt duidelijk alleen voor de muziek, en daar komt Green Lung al snel achter

Gelukkig heeft deze band voldoende kwaliteit in huis. Bij vlagen klinkt Green Lung als Iron Maiden in hun jongere jaren, dankzij de kenmerkende stem van de frontman en de duizelingwekkende solo’s van de gitaristen. Absoluut hoogtepunt is One for Sorrow, een lied dat klein begint maar a la Fear of the Dark eindigt in een groots spektakel met erupties, vocale uitbarstingen en gewoon heel veel energie. Kippenvel!

Monolord nam vervolgens het podium in beslag als een van de headliners van het weekend. De band uit Göteborg, Zweden, veroverde bijna een decennium geleden de zware underground met ‘Empress Rising’ en blijft sindsdien groeien als kool. Hun nieuwste album markeert een donkerdere richting voor het trio, maar behoudt toch hun herkenbare sound. Traag, log en zweverig, met krachtige riffs en hypnotiserende grooves, neemt Monolord het publiek mee op reis door duistere landschappen. Héérlijk!

Headliner van de zondag

Als absolute afsluiter van Sonic Whip staat Kadaver op het programma, een Duitse band die bekend staat om hun energieke optredens. Ze zijn inmiddels kind aan huis in Nederland, maar dat doet geen afbreuk aan hun spelplezier. Met lange baarden, wapperend haar en retro kleding maken ze meteen een statement. Sonic Whip voelt de invloeden van Black Sabbath, Hawkwind, Led Zeppelin en Witchfinder resoneren terwijl de band vurig begint te spelen.

Met hun mix van psychedelische en heavy rock brengen ze Sonic Whip in extase, en sluiten ze het festival fantastisch af.

Onder de indruk van het hoge muzikale niveau is het tijd om Sonic Whip te bedanken voor het organiseren van een fantastisch en gemoedelijk festival. Met heerlijke speciaalbiertjes, vriendelijke mensen en een uitstekende organisatie hebben ze opnieuw een dijk van een festival neergezet.

Over de auteur

S
Recensent #ROCK

Gerelateerde berichten