OAuthException: Error validating application. Application has been deleted.

De Amsterdamse Melkweg is redelijk goed gevuld voor het kleurrijk Grieks, Armeens en Amerikaans gezelschap Viza. Er is nog maar weinig aan promotie voor het nieuwe album gedaan voor deze sympathieke band in ons land.  De bekendheid die Viza geniet komt ook vooral voort uit eerdere support optredens met Serj Tankian. De publieke opkomst op een regenachtige dinsdagavond is dan altijd nog even afwachten, maar het valt uiteindelijk reuze mee en de oude zaal van de Melkweg is gezellig druk. Bovendien werd dit zo’n typische avond, gevuld met traditionele oosterse klanken, harde rock en mediterraanse schwung, waarbij de thuisblijvers ongelijk kregen.

PUi aarzelt

Pui1Alvorens Viza aantreedt, mag het vreemde uit New York afkomstige gezelschap PUi aantreden. De band bedient zich van een industriële metal variant aangevuld met tribe-achtige percussie met twee zangers die zorgen voor de nodige vocale variatie en de samples komen uit een doosje. Ondanks de wat vreemde outfits is de band, aangevoerd door zanger/gitarist Prince Shuva, vastbesloten om het publiek vanavond voor zich te winnen. Dat lukt deels dankzij de enthousiaste performance, maar uitvoering van de songs is wat rommelig. De band lijkt wat stroef, waardoor naar het eind de aandacht bij het publiek duidelijk verslapt.

Viza vol dynamiek

Die aandacht pakt Viza zonder problemen direct terug door met ‘Never Feel’ van het nieuwe album Aria erin te knallen. Er komen sowieso veel nummers van deze nieuwe plaat voorbij. Ook niet gek, aangezien ‘Viktors Vanguard’, ‘Midnight Hour (Dingle Rock)’ en ‘Forward March’ zich uitstekend voor live uitvoeringen lenen.

Het is voor Viza de eerste avond uit een reeks eigen headline shows. De band is echter uitstekend ingespeeld. De onlangs afgeronde tour met Skindred door de UK heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen. Strakke uitvoeringen van oudjes ‘In Coins’, ‘Breakout the Violins’ en de The Doors cover ‘Alabama Song’ komen voorbij.

viza_review1Oud en nieuwe werk worden afgewisseld en het publiek gaat aardig los op ‘Fork in the Road’, ‘My Mona Lisa’ en ‘Trans-Siberian Standoff’. Dansende moshpits worden, voor én op het podium, afgewisseld met swingende polka’s en sirtaki’s. Zanger Knoup duikt zowaar zelf nog even het publiek in. Het ingetogen maar fraaie ‘Magic Ladder’ en ‘The Girl that doesn’t Exist’ zijn de spaarzame momentjes om tot rust tot komen.

De tot dan perfect verlopen show van Viza gaat op het eind alsnog onbedoeld en onnodig de mist in. Door een misverstand in de communicatie met de Melkweg, komt de band niet terug voor de geplande prijsnummers en gebruikelijke uitsmijters ‘Viktor’ en ‘Carnavalia’. Het publiek dringt joelend, fluitend en schreeuwend aan, maar als Melkweg medewerkers de gordijnen van het podium sluiten, blijven de fans enigszins verbouwereerd achter. Een klein smetje op een verder weergaloos optreden.