Ooit las ik een interview met een man die vertelde dat hij als kind altijd hetzelfde antwoord gaf als men hem vroeg wat hij wilde worden: muzikant. Als instrument koos hij op jonge leeftijd voor de basgitaar, mede omdat er niet heel veel mensen waren die dat instrument bespeelden en de kans op succes groter was. Slimme jongen, maar na een korte carriére als bassist lonkte de microfoon toch te erg. Dus besloot de man eind jaren ’60 een band op te richten, genaamd Free. Twee jaar later kwam single All Right Now uit. Zo maakte de man wiens droom het was om muzikant te worden volkomen uit het niets een van de meest herkenbare anthems uit de popgeschiedenis.

Deze korte geschiedenis lijkt een verhaal uit duizenden, maar is tekenend voor muzikale duizendpoot Paul Rodgers. Want na zijn successen bij Free werd hij misschien nog wel succesvoller met zijn volgende project, Bad Company (Can’t Get Enough, Feel Like Making Love). En dan volgen ook nog een aantal samenwerkingen met de grootsten uit de muziekgeschiedenis: onder de naam The Firm neemt hij samen met Jimmy Page twee albums op en halverwege de zeroes vervangt hij tijdens liveoptredens en reünieconcerten een aantal keer Freddy Mercury bij Queen.

Aardig diverse erelijst dus. Want dat Rodgers technisch bijna alles aankan blijkt wel uit bovenstaande opsomming. Toch blijft Rodgers zichzelf telkens weer vernieuwen (naar eigen zeggen om scherp te blijven), en dus kiest hij voor zijn nieuwe soloplaat weer voor een compleet andere weg. Oude soulnummers in een nieuw jasje is de formule van The Royal Sessions.

Omdat op die oude soulnummers vaak maar weinig rechten zijn vastgelegd was er voldoende budget voor een uitstekende begeleidingsband en goede studio. Het geheel werd dan ook analoog – net als de oude soulnummers oorspronkelijk – opgenomen Royal Studios in Memphis, met in de begeleidingsband klasbakken als drummer Steve Potts en toetsenist Charles Hodges.

Het geheel van uitstekende productie, prima begeleidingsband en het bij vlagen ongelofelijke bereik van Rodgers levert een heerlijk vintagealbum op, waarbij het ene na het andere klassieke soulnummer de revue passeert. Vanaf de uptempo starter I Thank You tot de bezwerende afsluiter Dreams to Remember zit het allemaal uitstekend in elkaar. Daarnaast is er gekozen voor een prima afwisseling tussen veelgecoverde klassiekers (Walk on By, Born Under A Bad Sign) en ietwat onbekendere songs (Any Old Way).

Maar het meest aantrekkelijke aspect van The Royal Sessions is de liefde voor soulmuziek die uit ieder nummer spreekt. Het speelse gemak en plezier waarmee deze plaat is opgenomen werkt aanstekelijk en stemt absoluut tot vrolijkheid. Dit is dé plaat om de lente mee te beginnen en daarnaast een plaat voor ieder moment: of je nu net wakker bent en een soundtrack voor je ontbijt nodig hebt, een middag in het bos gaat wandelen of ‘s avonds een biertje drinkt met vrienden; in al deze situaties past The Royal Sessions uitstekend. Alleen daarom al de moeite van het aanschaffen waard.

Want oké, uiteindelijk klinken de originelen van Otis Redding, Isaac Hayes, Booker T. Jones en Smokey Robinson misschien wel nog beter, maar als er één iemand is die het in zijn mars heeft om het midden te vinden tussen al deze bekende, gevoosde kelen, dan is het Paul Rodgers wel. Opnieuw heel anders dan al zijn eerdere werk, opnieuw een uitstekend album. Paul Rodgers geeft op The Royal Sessions een minicollege soul om je vingers bij af te likken. Missie absoluut volbracht.

Paul Rodgers – The Royal Sessions
Songwriting80%
Production90%
Orginality65%
Music83%
80%Totale score