Woensdag 14 mei, eindelijk is het zover, de langverwachte release party van Vim & Vigor, het tweede album van Navarone. Eigenlijk lag een recensie van ondergetekende niet in de planning, maar soms moet daar gewoon van afgeweken worden. Drummer Robin Assen, bassist Bram Versteeg, gitaristen Kees Lewiszong en Roman Huijbreghs en frontman Merijn van Haren zitten duidelijk nog steeds in een stijgende lijn.
Vanaf de eerste klanken van Time hebben zij de volle aandacht van de volgepakte zaal. Direct valt op dat de sound live ten opzichte van het album een hele dikke rauwe rand heeft. En die rauwe rand maakt Navarone live haast tot een andere band. De plaat is bijzonder goed, daar niet van, maar klinkt toch vaak wat meer ingetogen dan een live performance waarbij je het gevoel hebt dat grunge en stoner overheersender aanwezig zijn. Die rauwe lijn wordt in Gimme a Shot heerlijk voortgezet.
Niet alleen aandacht voor nieuw materiaal. Het heerlijk funky rockende The Red Queen Effect, van debuutalbum A Darker Shade of White is voor de fans een feest van herkenning. Ook het catchy Smash ’n Grab It zit er bij een groot deel van het publiek al goed in. De opbouw van Brother dat klein en intiem begint en eindigt met een gitaarsolo krijgt live nog een aantal extra trapjes. Leave doet een beetje denken aan de topjaren van Extreme, de band die Navarone onlangs als voorprogramma gevraagd heeft. Het ingetogen nummer wordt live prachtig neergezet.
De Pink Floydiaanse opbouw van Murder and Misery komt live ook tot zijn recht. Langere nummers met veel variatie en een mooie opbouw, dat is toch dé kracht van Navarone. Met Psycho Vaquero wordt, ondersteund door Marnix Coster op trompet, subtiel een prachtig intermezzo ingelast. Het beklemmende geluid van Highland Bull is heerlijk intens. Merijn toont maar weer eens aan hoe hij kan variëren met zijn stem. Chino Moreno zou er jaloers op kunnen worden. Tijd om het tempo weer op te schroeven in Black and Blue. Tijdens Wander blijkt het hele publiek mee te ‘wanderen’. Van fluisterzacht tot luidkeels wordt ’When I feel that I’m beginning to wander and I wander straight into the dark’ meegezongen.
Is er dan helemaal niets aan te merken op deze avond? Vooruit dan, de T-shirts met de ronde cirkel van de Guns of Navarone zijn aan de saaie kant. Nog even lijkt het er op dat ook de duur van het optreden als minpuntje aangerekend kan worden. Merijn kondigt het einde van de show na krap een uur aan. Gelukkig worden daarna nog een keer alle registers opengetrokken met Sage. Aan het eind gaan traditiegetrouw alle remmen los, waarbij Merijn zich uitleeft op de hi-hats. Als dan ook nog de toegift Indigo Blue wordt afgesloten met een crowdsurfende Merijn, gaat het dak er af.
Navarone straalt plezier uit, is bijzonder goed op elkaar ingespeeld en beschikt ook nog eens over de beste alternatieve zanger van Nederland. Bold statement, maar wij durven hem aan. Check deze band in de zomer op de festivals of tijdens de clubtour dit najaar. De kans is groot dat ze volgend jaar beduidend minder te zien zijn op de Nederlandse podia. Een internationale doorbraak ligt op de loer.