Het Life I Live Festival is alweer aan de vijfde verjaardag toe. Wie zich in 2011 zorgen maakte dat het einde van Koninginnenach ook het einde zou betekenen van festiviteiten tijdens de Nach, weet ondertussen dat die zorg geheel onterecht was. Life I Live staat als een huis. Ondertussen is het weer een gigantisch festival met 200.000 bezoekers verdeeld over 9 podia. Toch lijkt het er nog steeds sterk op dat het een meer Haags karakter heeft dan het massale slot van Koninginnenach. De sfeer is op een enkel incidentje na geweldig. Op zo een aantal bezoekers slechts acht aanhoudingen, chapeau! Liefhebbers van The Deaf moesten wel erg vroeg ter plaatse zijn. De Grote Markt ging al tijdens het optreden van de Haagse band The Indien dicht. Counterculture beperkte zich tot de ietwat kleinere podia waar de sfeer er inderdaad goed inzat.
Death By Oxygen: Binnen een jaar van de skooltrainer, het podium voor aanstormend talent naar het rock podium aan de Lange Voorhout. En dat nota bene nog voor de release party van hun officiële debuut EP ‘Abrealis’, op 8 mei in de Zwarte Ruiter. Dat is de track record van Death By Oxygen. Dit jonge trio klinkt absoluut niet piepjong. De vocals van bassiste Iara Voorham zijn erg catchy en de manier waarop ze haar stemgeluidjes inzet past perfect bij de muziek. Ook zanger/gitarist Philip Konvalinka en drummer Quinten de Jongh staan hun mannetje. Hun muziek wordt omschreven als stonerrock met een vleugje blues en wat psychedelische tikjes. De eerste kennismaking zouden wij eerder omschrijven als psychedelische bluesrock met een dikke laag grunge en een vleugje stoner. Hoe dan ook, het smaakt zeker naar meer.
The Miseries: Juist, de punkband van Tim Knol. De band overige bandleden Melle Boersma, Eric Lensink en Kees Schaper zijn vrienden van Knol. Tim wilde weleens wat anders within no time was daar The Miseries. Het debuutalbum is net uit en Eurosonic en SXSW in Austin, Texas gingen Life I Live al voor. De gruizige punkrock nummers slaan bijzonder goed aan. Het is af en toe best rauwe garage punk rock, maar de singer-songwriter in Tim Knol is zonder twijfel goed herkenbaar tijdens de set. Het zijn allemaal korte nummers. Hier en daar rustige passages, die wat minder aan lijken te slaan, maar in elke song gaat het ergens wel even los, zoals in de eerste single Skinflint. Wat ons betreft verdient The Miseries vanaf nu alle aandacht van een met truckerpet en baardje uitgeruste Tim Knol.
The Cool Quest: Ook Nederlandse hiphop sensatie The Cool Quest stond al op Eurosonic. Aan het intieme Noordeinde zet deze live band een heerlijke show neer. Frontman Vincent Bergsma is erg energiek en weet het publiek direct mee te nemen. Veel eigen tracks die erg goed ten gehore gebracht worden. De hele quintet speelt strak, maar vooral saxofonist/toetsenist Arjen Schipper, voegt echt iets extra’s toe. Deze vriendengroep straalt ontzettend veel plezier uit. Bovendien laten ze met een 90s hiphop medley duidelijk zien dat ze muzikaal alles prima voor elkaar hebben. Klassiekers van LL Cool J, Cypress Hill tot de hit van Luniz, ‘I Got Five On It’, worden op geniale wijze aan elkaar verbonden.
Lefties Soul Collection: Tot nu toe klinkt het geluid op wat problemen voor de PA bij Death By Oxygen prima. Het optreden van Lefties Soul Collection gaat helaas echter gepaard met de nodige problemen. De band doet zoals altijd zijn uiterste best, het slaat ook best aan bij het publiek, maar helemaal los komt het niet. Dat is bijzonder jammer, aangezien het anders gegarandeerd een goede voortzetting van het muzikale feest van The Cool Quest was geworden.
Navarone: Snel terug naar het rockpodium, waar Navarone exact dat doet wat de band de laatste twee jaar kenmerkt, een heerlijke ouderwetse rock show neerzetten. De band is in die twee jaar absoluut gegroeid. Het gekke is echter dat die heerlijk ouderwetse rock show op een of andere manier niet helemaal aanslaat. De band is gretig, maar toch klinkt de muziek niet zo energiek als bij veel recente optredens. Daar waar in het verleden de spontaniteit van het podium afspatte, lijkt het er nu verdacht veel op dat de heren de moves te veel hebben ingestudeerd. Dat ziet er prachtig fotogeniek en synchroon uit, maar komt op den duur toch niet geheel geloofwaardig over. Hoe dan ook, Navarone weet de voorste gelederen van het publiek van begin tot eind te vermaken. Wij hebben wel één advies: Stick to your guns.