Koningsnacht 2015. De spanning stijgt in een goedgevulde Rotown waar vanavond Kid Harlequin hun eerste full-length album zal presenteren onder het toeziend oog van fans, vrienden en familie. De lat ligt hoog tijdens de thuiswedstrijd van de Rotterdamse/Amsterdamse formatie. Hoe tegenstrijdig dit op het eerste gezicht dan misschien mag klinken, voor het viertal lijkt deze confrontatie een knallend vooruitzicht in petto te hebben. Vlak voor de ultimate take-off sprak Counter Culture nog even met zanger, gitarist en allround meesterbrein achter deze formatie Julien Graute over dit nieuwste pareltje binnen het alternative/industriële genre.
In tegenstelling tot de meeste garage-releases is ‘Wired’ er één te zijn die de Hollandse grensaanduidingen ontstijgt. “Ik heb het alleen geschreven” – verteld de trotse Graute, “en het later ingespeeld met mijn band, toen we het in een oude garage zijn gaan opnemen. Geen fancy opnamestudio – gewoon een oude garage met smeerolie aan de muur. Industrial – sommige elementen in ons album hebben we dan ook echt met bankschroeven opgenomen of een steeksleutel tegen een vel aangeknald om er een instrument van te maken.” En dat is te horen. Hard, ruig en een hoog doemgehalte met een gepolijst randje “op Amerikaanse wijze”. Een lust voor beide oren voor menig liefhebber wat betreft de melancholiek van bands als Placebo en Nine Inch Nails, met hier en daar een mysterieuze Marilyn Manson-achtige zanglijn erdoor geknald – Zo klinkt ‘Wired’, als het je meeneemt op een tijdreis naar de jaren ’90, de hoogtijdagen van de klassieke industrial sound, maar dan gemixt met moderne elektronica anno 2015.
‘War Inside My Head’ doet de spanning stijgen en het publiek komt naar voren. Kid Harlequin is ready to “Burn It Down” en dat doen ze – Het geluid is overweldigend. Vanavond zijn we gedoemd te voelen wat de band, of beter gezegd, wat Graute ons maar wil laten voelen. Hij vertelt: “Het is ontstaan uit ongenoegen dat ik mijn ei niet kwijt kon, eigenlijk, en dat kan ik nu wel. Ik heb een team achter me dat dezelfde visie deelt. Iedereen van dit team staat achter de muziek van Kid Harlequin, dat is de kracht.”
Gewillig geniet de zaal tijdens de reis door het album met uitstapjes naar de in 2014 gereleasde EP, onder andere met ‘Waste Of Skin’. De Placebo-geïnspireerde achtergrond wordt hier voor het eerst duidelijk als we denken aan het nummer ‘Song to say goodbye’ (weetjewel, dat nummer waarin Brian Molko venijnig “You crying tragic waste of skin” de wereld in knalt – het zal maar over jou gaan…), en gaan we ontzettend lekker à la Marilyn Manson tijdens ‘Vixen’. Gelukkig wordt hiermee de aandacht opnieuw gevestigd op de self-titled EP: Mocht je je nou niet meteen aan een compleet album willen wagen van deze mixformatie is de EP een echte aanrader om binnen te treden tot de wereld van Kid Harlequin!
“Don’t you know it’s gonna be my way?”
Graute’s wil is wet terwijl ‘Drain All Your Colors’ het publiek in beweging zet. Knikkende hoofden, gesloten ogen – Er wordt duidelijk genoten tijdens de lekkere steady groove van ‘Have to let go’, gevolgd door ‘Bilateral’. Zelfgemaakte lichtbakken verlichten de silhouetten van gitariste Arianne van der Steege en bassist Bronco Kuijt terwijl drumster Sharon Harman haar ninja-image waarmaakt op de drums. Dit is overigens niet wat betreft het ‘onzichtbare’ karakter van de ninja’s – wat betreft beide meiden in de band is het absoluut onmogelijk om deze over het hoofd te zien. Kracht, karakter en vechtlust, een overdonderende impact, dat is alles wat erover te zeggen is over deze twee magnifieke muzikanten.
Nogmaals een uitstapje naar de EP met ‘Something’ en het is dansen geblazen. We benoemden het al eerder – er wordt gevoeld wat men op het podium wil dat er wordt gevoeld, en wie dat niet herkent moet met zijn luie billetjes een paar stappen naar voren doen. “Time is slipping away” met nog vier nummers te gaan. Nog even de heerlijke Placebo-vibe anno ‘Without You I’m Nothing’ (1998) van ‘Natural Habits’. Rotown is gehuld in een massieve ruisklank terwijl ‘Speak Through The White Noise’ klinkt en er wordt flink gedanst op eerst uitgebrachte single ‘Wired’ – inderdaad! Net als het complete album kan het niet anders dan dat dit een knaller van een single is. ‘Several Crashes’ is de afsluiter van de avond en Graute wordt letterlijk op handen gedragen. Een symbolisch einde van een spannende avond volgens Graute: “ ‘Several Crashes’ is mijn aller-allerfavorietste nummer, dat is het eerste nummer dat ik hiervoor heb geschreven en waarmee ook eigenlijk het Harlequin-balletje is gaan rollen”. Niet te missen dus!
Er kan weer geademd worden – het zit er op. Helaas, want het was absoluut een vette avond. Absolute kudo’s voor een grenzeloos (gepresenteerd) album, Kid Harlequin!