Zo’n anderhalf jaar geleden was de Amerikaanse rockband Fall Out Boy voor het laatst in Nederland te vinden – toen stonden zij in de Heineken Music Hall om het in 2013 uitgekomen album Save Rock and Roll te promoten. Dat moet ze zijn bevallen, want op dinsdag 20 oktober stonden de heren wederom in deze Amsterdamse popzaal, maar dit keer met een nieuwere plaat op zak: American Beauty/American Psycho. Net als zijn voorganger werd deze plaat met overwegend positieve recensies ontvangen, al waren veel fans van het eerste uur teleurgesteld dat de band zijn poppunkroots nu definitief lijkt te hebben ingeruild voor een ultrapoppy, bombastisch stadiongeluid. Desalniettemin zijn veel van hen, samen met een hoop nieuwe fans, vanavond afgereisd naar de Bijlmer: het concert is compleet uitverkocht.

Na een vrij inspiratieloze set van support Charley Marley en een klein half uurtje ombouwen is het tijd voor Fall Out Boy. Met een aantal gigantische videoschermen op de achtergrond en een trap waarop tevens digitale beelden worden getoond, heeft de band bepaald geen bescheiden podiumdecor. Wel is het mooi meegenomen dat het optreden getoond wordt op deze schermen, waardoor fans achterin de zaal alles ook goed kunnen zien. Er wordt geopend met ‘Sugar, We’re Going Down, een hele lekkere binnenkomer afkomstig van het jubilerende album From Under The Cork Tree, gevolgd door gloednieuwe single ‘Irresistible’. Met die twee tracks laat de band al meteen zien hoe divers hun backcatalogus intussen is, want waar ‘Sugar, We’re Going Down’ een klassieker is in de emopunkscene, is ‘Irresistible’ een opzwepend poprockliedje waarop ook de populaire zangeres Demi Lovato te horen is. Dit contrast blijkt een blauwdruk te zijn voor de rest van de avond.

Het is namelijk ook terug te zien in het optreden van de band en in de reactie van de fans. Hoewel de visuals prachtig zijn en goed passen bij het theatrale oeuvre van de band, staan de bandleden er af en toe bij als een stel loonslaven. Met name bassist Pete Wentz en gitarist Joe Trohman staan er af en toe als een stel loonslaven bij, terwijl zanger Patrick Stump en drummer Andy Hurley hun uiterste best doen om er nog wat van te maken. Vooral laatstgenoemde verdient een pluim, want zijn drumtechnieken zijn on point en spelen met name in de nieuwere tracks een heel cruciale rol.

Fall Out Boy ging na hun in 2008 verschenen album Folie à Deux een paar jaar met pauze en het moge duidelijk zijn dat deze break een muzikaal verschil van dag en nacht heeft opgeleverd. Er is een Fall Out Boy van voor de pauze, en een Fall Out Boy van na de pauze. Hoewel er in de setlist nog heel veel ouder werk voorbij komt, is aan het publiek duidelijk te merken dat er een tweedeling is ontstaan. Fans van het eerste uur genieten volop van de nostalgie in de vorm van bijvoorbeeld ‘I Slept with Someone in Fall Out Boy and All I Got Was This Stupid Song Written About Me’ en ‘A Little Less Sixteen Candles, a Little More “Touch Me”’ (uit het tijdperk waarin alle songtitels van de band uit tenminste tien woorden bestonden), maar nieuwe fans blijven daarbij stoïcijns silstaan. Wanneer er door een klein groepje fans een poging wordt gedaan om een moshpit te starten, raken omstanders geïrriteerd.

Blijkbaar is het vanavond niet toegestaan om te bewegen, want hoewel Fall Out Boy de ene na de andere feesttrack de zaal in knalt en er leuk wordt meegezongen, blijft het verder akelig rustig in de zaal; veel mensen zijn drukker met foto’s maken en whatsappberichtjes checken. Dat lijkt Wentz ook op te vallen: “Als jullie tijdens dit nummer even de lichtjes op jullie telefoon aandoen, worden jullie misschien wel gefilmd,” mompelt hij. De sfeer verbetert gelukkig als de band voor een paar akoestische tracks verkast naar het kleine podium in het midden van de zaal, maar dat er bijzonder weinig mensen reageren als Wentz vraagt wie Fall Out Boy eerder heeft gezien, spreekt boekdelen.

Terwijl Trohman, Wentz en Stump zich weer richting het hoofdpodium begeven, geeft Hurley een fijne drumsolo weg waarbij hij ondersteund wordt door een track die vooral bestaat uit pop-, dance- en hiphopsamples. Daarna gaat de band over in het snelle ‘Dance, Dance’. Dan lijkt de band er wel ineens vol voor te gaan: de energie spat van het podium en zo nu en dan is er een glimlach te bespeuren op hun gezichten. Door de wirwar aan genres die de heren vanavond laten horen lijkt het net of ze in een muzikale identiteitscrisis verkeren, en dat slaat duidelijk over op hun fans. Fall Out Boy klinkt live tegenwoordig als een kruising tussen The Script en 5 Seconds Of Summer die dolgraag heel punk en rebels wil zijn, maar ergens in het midden blijft hangen. Dat wil niet zeggen dat de nummers live niet goed uit de verf komen – integendeel zelfs, want het valt op dat ‘Thnks fr th Mmrs’, ‘American Beauty/American Psycho’ en ‘My Songs Know What You Did in the Dark’ de band beter doen klinken dan ooit. Maar de boodschap van het viertal is onduidelijk en komt niet binnen bij dit toch al erg moeilijke publiek.

Tijdens afsluiter ‘Saturday’ lijkt Wentz even te twijfelen of hij, traditiegetrouw, zijn screams al crowdsurfend zal uitvoeren. Uiteindelijk besluit hij het toch te doen, al is het maar een laatste mislukte poging om iets los te maken bij zijn fans. Daarmee kan er geconcludeerd worden dat Fall Out Boy vanavond een heel degelijk optreden heeft neerzet. Met een uitstekende geluidmix, een mooie show en een afwisselende setlist is er voor ieder wat wils, maar het gebrek aan chemie met het publiek voorkomt dat de avond magisch wordt.