Het laatste album van Riverside ‘Love, Fear and the Time Machine’ is bijzonder goed ontvangen en dat is een prestatie op zich, omdat de band nog geen slecht album heeft afgeleverd sinds hun debuut. De muzikale weg die door vooral door Mariusz Duda met het vorige album al was ingeslagen wordt op het nieuwe album voortgezet. Toch bevat de set vanavond maar vijf nummers van het album en door de afwisseling met oud werk valt direct op hoe goed het oudere werk matcht met het nieuwe werk. Vooraf aan het concert worden enkele nummers van de bonus-cd gedraaid, bijna bezwerend zo tijdens het wachten.
Mariusz lijkt wat onder de indruk als hij de grote verbouwde zaal van 013 inkijkt. Het concert is bij lange na niet uitverkocht, maar de zaal zit toch vol. Bij vlagen klinkt Duda wat nerveus als hij het publiek toespreekt en hij maakt zo nu een grap over de progressieve weg die de band de laatste jaren volgt. De band opent met het ‘Lost (Why Should I Be Frightened by a Hat?)’, een nummer waar gelijk alle instrumenten goed tot hun recht komen. Bij elk nummer zijn passende lichteffecten gekozen. Het duidelijkst komt dit naar voren tijdens ‘Egoist Hedonist’ waarbij rustig sereen licht wordt afgewisseld met druk pulserende effecten tijdens de stevigere stukken. De stem van Duda is ook live heerlijk om naar te luisteren, de bas pulseert heerlijk door de nieuwe zaal van 013 (die nog zichtbaar niet helemaal klaar is van de verbouwing). De toetsen van Michal Lapaj vallen soms wat weg in het geluid, vooral als Piotr Kozieradzki even lekker losgaat op zijn drumkit, geweldige drummer overigens. De sfeervolle gitaarsolo’s van Piotr Grudziński zijn live een genot voor het oor.
De sfeer tijdens de hele avond is ingetogen, maar wordt zeker afgewisseld met stevige stukken. De playlist is dan ook een mooi overzicht van vijftien jaar progrock van Riverside. De band geeft hier wederom een prachtig visitekaartje af en boeit van begin tot eind. Het publiek reageert niet erg uitbundig, maar geniet zichtbaar tijdens de lang uitgesponnen nummers. De vraag is of deze reactie ook nodig is. Na het prachtig opgebouwde, en als laatst gespeelde nummer van de officiële speeltijd ‘Escalator Shrine’, wordt de zaal wel enthousiast. Als daarna als toegift nog eens twee lange nummers worden gespeeld is het toch echt na ruim twee uur over. Het publiek wil nog meer, maar Mariusz besluit: “Hey, you all have to go to work tomorrow” en dat is wat we tijdens deze set even helemaal vergeten waren, de sleur van alledag. Episch!