Australië begint langzaam maar zeker de hofleverancier te worden van snoeiharde metalcore. De aanvoerder van dit bonte gezelschap is natuurlijk Parkway Drive, met Thy Art is Murder in zijn kielzog. Maar er is nieuw talent onderweg. Toptalent welteverstaan, en de meest veelbelovende act in dit rijtje is Polaris. Dit vijfkoppige gezelschap beklom dinsdagavond met zijn tweede album The Death Of Me het kleine podium in het Tilburgse 013, en wat schept ieders verbazing: de zaal is tot de nok toe gevuld.

Wie stiekem hoopt dat Polaris een band is die het metalcore-genre opnieuw uitvindt, komt van een koude kermis thuis. De band is voor de liefhebbers van Bury Tomorrow en August Burns Red vooral een feest der herkenning. Het is bij vlagen bulderend hard, maar ook emotioneel en meeslepend dankzij de vocale wisselwerking tussen brulzanger Jamie Hails en bassist Jake Steinhauser, die over een opvallend mooie strot beschikt. In de 013 blijkt deze samenwerking een gouden greep en zorgt het voor een mooie dynamiek in het concert.

Het spelplezier en vooral de dankbaarheid druipt er bij deze jonge gasten van af. Zanger Hails – in het eerste half uur gehuld in een kekke oranje hoodie – dendert onophoudelijk met een grijns van oor tot oor over het podium. De bedankjes aan het publiek en de zaal zijn legio en komen oprecht over. Halverwege de set zet hij nog even zijn eigen geluidsman in het zonnetje die vandaag toevallig zijn verjaardag viert. Het zijn allemaal van die momenten waarop Polaris zich van zijn menselijke kant laat zien, en het werkt.

Met nog maar twee albums op zak heeft Polaris weinig materiaal om uit te kiezen, maar desondanks kakt het uur durende optreden heen moment in. Het meeslepende Pray for Rain, het bulderende Masochist en het bijna aanstekelijke Above My Head zijn de meest explosieve songs in de show en zorgen dikwijls voor moshpits en hier en daar zelfs voor wall of deaths, voor zover dat mogelijk is in de kleine zaal van de 013. Toch blijft het onbetwiste hoogtepunt All Of This Is Fleeting, een krachtige metalsong waarin vooral de emotionele zanglijnen een belangrijke hoofdrol opeisen.

Polaris zal niet de geschiedenisboeken ingaan als de band die het metalcoregenre opnieuw heeft uitgevonden, maar dat is helemaal niet erg. De kwaliteit van deze Australiërs staat buiten kijf en het lijkt ons een zekerheid dat de grote festivals voor hen in het verschiet liggen. Sterker nog, in dit tempo ligt ook de grote zaal van de 013 binnen handbereik.