Vierduizend mensen die online een kaartje zoeken, een wachtrij die bijna tot aan het stadscentrum gaat en schaarse merchandise waarover gekibbeld wordt. Over de gekte die rondom het concert van Bad Omens in 013 is ontstaan zal in Tilburg nog lang nagesproken worden. De Amerikaanse metalcoreband stond zondagavond voor het eerst in het Brabantse poppodium, en meteen ook voor het laatst. De Ziggo Dome lonkt, is de belangrijkste conclusie van dit meeslepende en perfect geregisseerde optreden.

Tot aan twee jaar geleden stond Bad Omens bij heel veel metalfans amper op de radar. De eerste twee platen zorgden niet voor de aardverschuiving waar ze zo naar verlangden. Het onder prijzen bedolven Death of Piece of Mind (2022) veranderde alles. Bad Omens ging van ‘slechts’ een aantal honderdduizend naar enkele miljoenen luisteraars per maand op Spotify. Frontman Noah Sebastian liet met zijn clean en poppy vocals een andere kant van zichzelf zien en groeide in mum van tijd uit tot een idool.

Metalcore is nooit een genre voor het grote publiek geweest, maar Bad Omens kan daar nog wel eens verandering in brengen. De ontvangst in de 013 is er een die we zelden gezien hebben. Bad Omens hoeft maar een eerste noot aan te slaan en de fans – die echt hutjemutje op elkaar staan – krijsen het uit van euforie. In bijna alle gevallen gaat het om dat ene album: heeft Bad Omens dan echt een ware klassieker geschreven?

Geen band die zo in korte tijd is gegroeid als Bad Omens, zowel commercieel als in kwaliteit. De band verlegde op de laatste plaat haar muzikale grenzen met gedurfde invloeden uit pop, elektronica en ambient. Het leverde ze meerdere onweerstaanbare nummers op die in de 013 woord voor woord worden meegezongen. Opener Artificial Suicide laat Bad Omens van zijn allerhardste kant zien. Sebastian, met een bivakmuts op zijn hoofd, brult, blaft en spuugt op heerlijke wijze zijn vocalen over het publiek. Dan dooft ineens het licht, en gaat het masker af. Een arm gaat de lucht in. “Tilbuuuurg!” De man heeft er zin in.

De 013 – helft vrouw, helft man – buldert, schreeuwt en kolkt van extase. De hoogtepunten stapelen zich in hoog tempo op. Like A Villain is vroeg in de set een absolute voltreffer met dat waanzinnige refrein, dat zó hard wordt meegezongen dat 013 moet vrezen voor geluidsoverlast. Het emotioneel beladen Bad Decisions, een van de betere nummers van de laatste cd, is eveneens een schot in de roos, ook al zingt Sebastian hier duidelijk mee op autotune.

Desondanks is het vooral hij die Bad Omens maakt tot de band die het nu is. Als geen ander weet hij dat zijn groep op het punt staat van doorbreken. Het is nu of nooit, lijkt hij voortdurend te denken. De beste man stuitert telkens heen en weer, springt op verhogingen, jut de fans op met krachtige teksten en laat op zijn commando de rookblazers metershoog de lucht in gaan. Hier staat een topfrontman in wording.

De toegift, die overigens erg lang op zich laat wachten met hier en daar zelfs boegeroep, staat symbool voor de muzikale reis die Bad Omens doormaakt. Het wonderschone en sfeervolle Concrete Jungle gaat werkelijk briljant over in het meedogenloze Dethrone, een van de eerste en gelijk het hardste nummer dat Bad Omens ooit schreef. De vette visuals op het scherm achter de band en de flikkerende lichtpalen maken het spektakel verder af.  

Bad Omens laat er geen misverstand over bestaan. Zij zijn dé metalcoreband om in de gaten te houden de komende jaren. Op naar de Ziggo Dome!