Het Zweedse Junkstars is een actief gezelschap. Deze gasten hebben sinds de oprichting in 2012 al drie albums uitgebracht. Dat is één plaat per jaar. Qua werklust is er weinig mis met deze band.
Het derde album van Junkstars bestaat – net als de voorgangers – uit onderbuikrock. Schurende gitaren, vurige riffs en eenvoudig mee te brullen teksten: je kent het wel. De originaliteitsprijs zit er niet in. Daar is niets mis mee, maar in dit genre zul je iets opvallends moeten doen om jezelf van de massa te onderscheiden. Helaas lukt dat Junkstars niet op ‘This Means War’. De band doet niets nieuws en mist een eigen identiteit.
Deze Zweedse delegatie doet zijn best en bewijst over een paar vette riffs te beschikken, maar dat is het dan ook wel. De zang is onvast en bij vlagen erg zeurderig. Het moddervette accent van frontman Max Malmquist maakt het er niet beter op. De groep zegt dat bands als The Clash, Rancid en de Ramones als inspiratiebron hebben gediend. In tegenstelling tot Junkstars hebben die voorbeelden wel tracks die je niet meer uit je kop krijgt.
Dit derde studioalbum is niet slecht, maar ook nergens echt goed. Dit soort bands zie je in elk jeugdhonk als voorprogramma van een grotere (en betere) band terug. Waarschijnlijk maakt het gebrek aan een eigen geluid weinig uit als je deze band live ziet. Deze zweterige rock is bedoeld voor podia. Thuis in de woonkamer komt de energie niet goed uit de verf.