Het mocht even duren, maar daar is ‘ie dan: Honor Is All We Know, het achtste studioalbum van oerpunkers Rancid. Voorganger Let the Dominoes Fall stamt alweer uit 2009 en in 2011 begon de band te hinten naar een nieuwe plaat. Een kleine 3,5 jaar later kunnen we dan eindelijk het nieuwe materiaal horen. Dat Honor Is All We Know even op zich liet wachten zal in elk geval niet gelegen hebben aan de lengte van de plaat: met een speeltijd van iets minder dan 33 minuten is dit het kortste album dat Rancid ooit geproduceerd heeft. Maar dat geeft niet, want deze band heeft niet lang nodig om de luisteraar te overtuigen van hun kwaliteiten.
In eerste instantie lijkt Rancid met deze plaat weer vooral in het old skool punkrock hoekje te gaan zitten. ‘Back Where I Belong’, ‘Raise Your Fist’ en ‘Collision Course’ zijn prettige binnenkomers: snelle, ietwat rommelige liedjes met teksten die binnen no-time meegeschreeuwd zullen worden door duizenden punkers. Dat lijkt voor Rancid en veel van hun genregenoten een standaardreceptje te zijn geworden, maar vergis je niet: als je na acht albums nog steeds de luisteraar weet te boeien, doe je het gewoon goed.
Bovendien weet Rancid het op de juiste momenten over een andere boeg te gooien. Zo duiken bij ‘Evil’s My Friend’ de skaroots van frontman Tim Armstrong en Matt Freeman ineens op. Teksten als ‘Crime epidemic/Never going down’ en ‘You’re never gonna let ‘em/Take away your right’ zijn zowel cynisch als hoopgevend. Gehuld in een jasje van vrolijke skapunk, is dit een nummer waarop volgend jaar flink gehost zal worden tijdens de zomerfestivals. Zodoende blijft de afwisseling tussen old skool punkrock en ska zich voordoen op dit album, maar daarmee is de plaat zeker niet voorspelbaar geworden. Honor Is All We Know biedt genoeg variatie in zowel de muziek als de lyrics om van begin tot eind boeiend te blijven. Hoewel de lengte van de plaat er zeker aan bijdraagt, lijkt het album dan ook veel te snel afgelopen te zijn.
Bij een eerste luisterbeurt zal Honor Is All We Know misschien niet zoveel losmaken, maar wanneer je wat meer aandacht besteedt aan de opbouw van de plaat en de boodschap van de liedjes, kun je alleen maar concluderen dat Honor Is All We Know, zeker voor een punkplaat, bijzonder lekker wegluistert en muzikaal gezien ook goed in elkaar zit. Rancid laat hiermee zien dat zij ruim 21 jaar na hun fantastische debuut nog steeds één van de beste en meest relevante bands in hun genre zijn. Back where they belong, dus!