Een muzikaal jaar met mooie releases, nieuwe ontdekkingen en tegenvallers bij bekende namen. Een jaarlijst is natuurlijk een momentopname. De albums in deze lijst zijn dan ook de albums die een vaste waarde waren het afgelopen jaar. Waarbij sommige weer snel vergeten waren bleven deze iedere keer weer in de playlists terugkomen. Kernpunt hierbij is dat ze na vele draaibeurten nog steeds verrassen en niet vervelen. Traditioneel in mijn eindlijst veel (prog) rock, met een hier en daar een uitstapje naar een ander genre.
- Treehook – X
Zeeland biedt meer dan Racoon en BLØF.
- Daniel Cavanagh – Monochrome
Overtuigend goed.
https://www.youtube.com/watch?v=AEQbOVj71Cc
- Lunatic Soul – Fractured
Mooi solowerk van Mariusz Duda (Riverside).
- Sevdaliza – ISON
Huwelijk tussen Portishead en Massive Attack.
- Bjorn Riis – Forever Comes To An End
Emotionele rollercoaster.
- Navarone – Oscillation
Ik blijf me verbazen dat deze band niet doorbreekt in de Nederlandse rock eredivisie. Dit album had zomaar hun doorbraak kunnen worden, het album knalt met lekkere “rock met ballen” nummers goed weg. De geweldige stem van Merijn van Haren komt op dit album nog beter naar voren door de verscheidenheid van de nummers. Pakkende songs door top muzikanten die ook op het podium alles geven. Op deze manier lijken ze ook de meeste fans voor zich te winnen.
https://www.youtube.com/watch?v=0Mxt_lMrj94
- Leprous – Malina
Op het eerste gehoor lijkt dit album wat minder complex en melodieuzer dan zijn succesvolle voorganger. Maar de aandachtige luisteraar hoort vooral de groei die deze band wederom heeft doorgemaakt. Door het wat melodieuze geluid krijgt het album wonderwel meer dynamiek. Een album dat tijd nodig heeft, waarbij vooral het ijzingwekkende “The Last Milestone” je bij de keel grijpt.
- Steven Wilson – To The Bone
Ik hoor Pink Floyd, Peter Gabriel, Marillion, Triphop invloeden en ja, zelfs Abba, ELO en een vleugje Talk Talk. Toch bekruipt je geen moment het gevoel dat het een revival album is. Het is een mooi palet van harmonieuze invloeden geworden maar met nog steeds die typerende Steven Wilson sound. Het album grijpt hier en daar terug naar Hand.Cannot.Erase, maar minder naar The Raven that Refused to Sing, wat ik persoonlijk wat jammer vind, maar past wellicht hier wat minder. Het klinkt allemaal top en daagt me uit het album tot de laatste noot in me op te nemen. Wat maakt dit album nu zo goed? Het is de hele sfeer en het nostalgische gevoel, dat voelt als thuiskomen.
- Bent Knee – Land Animal
Bent Knee mixt 5 stijlen (jazz, rock, funk, soul en blues) door elkaar en krijgt een spannende progressieve cross-over sound. Het is muziek die totale aandacht van de luisteraar eist. Dit album tart de muzikale eenvoud waardoor je ritme iedere keer op het verkeerde been wordt gezet. Muzikale overgangen buitelen soms over elkaar heen, maar keert toch iedere keer weer terug naar de basis waarmee het nummer begon. Knap dat de muziek stevig overeind blijft staan door al de gesyncopeerde ritmes en het staccato-samenspel tussen de gitaar en de drums. Krachtige opbouw in de nummers trekken je direct de muziek in en de fantastische zang van zangeres Courtney Swain doet me in de verte denken aan Kate Bush en Anneke van Giersbergen.
- Pain of Salvation – In The Passing Light of Day
Met dit album sluit Daniel Gildenlöw een levensbedreigende periode af. Het album is dan ook een donker, maar muzikaal en tekstueel een hoogtepunt. Met de dramatische maar diepgaande muziek is het even wennen en is voor mij een sterk groeialbum gebleken. Conceptueel een sterke plaat die zowel luisteraars die van mooie composities, als luisteraars die van prachtige teksten houden zal boeien. De muzikale opbouw in de nummers werken als een katalysator op het brein met de ingewikkelde polyritmiek. Het is een warm en organisch geheel maar soms niet altijd even comfortabel door het gekozen concept.
- Pain of Salvation – In The Passing Light of Day
- Bent Knee – Land Animal
- Steven Wilson – To The Bone
- Leprous – Malina
- Navarone – Oscillation
- Bjorn Riis – Forever Comes To An End
- Sevdaliza – ISON
- Lunatic Soul – Fractured
- Daniel Cavanagh – Monochrome
- Treehook – X
De top 10 net niet gehaald, maar nog wel het vermelden waard zijn: Soen – Lykaia, Dool – Here Now, There Then, Mastodon – Emperor Of Sand en Deluge Grander – Oceanarium.
De tegenvallers dit jaar waren voor mij: Anathema, Roger Waters, Ayreon en Vuur.