Afgelopen vrijdag deed het Belgische doom/sludge/post metal gezelschap Amenra de Nieuwe Nor te Heerlen aan. Amenra begint zo langzamerhand een fenomeen te worden. De band is al sinds 1999 bij elkaar en bracht vijf uitstekende studioalbums (simpelweg getiteld I, II, III, IIII en V) en talloze EP’s en splits uit. Daarnaast bouwde de band een live reputatie op om U tegen te zeggen. Zien is wat dat betreft geloven. Jammer is het dan ook dat de Nieuwe Nor niet helemaal uitverkocht is.
Dood
Aan Dood de taak om de aanwezigen klaar te stomen voor Amenra. Dood is een jonge black metalband die op het podium toch wat meer leden blijkt te herbergen dan dat de biografie ons voorhield. Het wordt enigszins een tweeslachtig optreden. De atmosferische black metal, met oude Noorse black metal helden Darkthrone en Burzum als grote inspirators, is niet bijster origineel maar zit wel erg goed in elkaar. Ook de naam Moonspell komt gedurende het optreden een aantal maal bovendrijven. Laatstgenoemde voornamelijk in de atmosferische stukken waar keyboard en praatzang de boventoon voeren. Met de muziek niks mis dus. Het tweeslachtige ligt voornamelijk in de podiumpresentatie van frontman Drahcir. Van zijn zangpartijen kwijt hij zich meer dan behoorlijk, maar de opgefokte ‘evil’ praatjes en fuck you’s tussen de nummers door raken kant noch wal, zeker als Drahcir daarna doodleuk vraagt of er iemand misschien een slokje whisky van hem wil. Ach ja, jeugdige overmoed zullen we maar zeggen. De potentie is in ieder geval overduidelijk aanwezig.
Musth
Na Dood is het de tijd voor Musth. Ook Musth bevindt zich in het inmiddels overvolle doom/sludge/post metal-straatje. Het geluid van de band is een mix van Isis, Cult of Luna en Baroness plus een flinke scheut The Ocean Collective ten tijde van hun ‘Precambrian’ periode. En ik moet zeggen, dat klinkt goed! De muziek van dit uit België afkomstige vijftal klinkt gelaagd, dynamisch en slepend. Vooral de imposante verschijning van zanger Tim de Meyer maakt indruk. Met één voet op de monitor torent hij wijdarms (spanwijdte tweeënhalve meter?) boven het publiek uit en spuwt hij zijn teksten vol overgave in de microfoon. Het optreden van Musth is dan ook een meer dan aangename kennismaking met alweer een nieuwe doom/sludge/post metal sensatie uit België.
Amenra
Over sensatie gesproken. Als we het over Amenra hebben dekt de term sensatie de lading amper. Amenra is live meer dan dat. Veel meer! Amenra live is een ervaring die je waarschijnlijk nooit meer vergeet. Verschroeiend. Ziedend. Louterend. Zalvend. Hard. Zacht. Troostend. Intens. Angstaanjagend. Een uur lang nemen deze Vlamingen je mee op reis langs platgebrande steden, duistere kathedralen, uitgestrekte doodse vlaktes, kille mausolea en meer. Vanaf opener ‘The. Pain. It is Shapeless’ is het een uur lang genieten. Na een schitterende uitvoering van ‘Nowena 9.10’ zegt een andere bezoeker tegen mij: ‘mooi liedje hè?’. Ja, Amenra maakt ook gewoon mooie ‘liedjes’. Al is ‘liedjes’ misschien niet helemaal de juiste benaming. ‘Duistere luistertrips langs de diepste krochten van de ziel’ is wellicht een betere omschrijving voor de schrijfsels van deze band. Een belangrijke factor binnen het geluid van Amenra is Colin H. van Eeckhout, die zich presenteert als een soort van Maynard James Keenan (Tool) van de extreme metal. Al kronkelend met zijn rug naar het publiek legt hij heel zijn ziel en zaligheid in de nummers. Zijn geschreeuw en gekrijs gaan door merg en been en raken je tot op het bot. Ook de rest van de band laat zich niet onbetuigd. De band speelt strak en bevlogen. De band weet op de juiste momenten gas terug te nemen om je vervolgens op volle orkaankracht weer omver te blazen. Als iets duidelijk wordt tijdens dit concert, is dat Amenra live in de doom/sludge/post metal scene (en misschien wel in het hele metalen genre) haar gelijke niet kent. Een band die je live gezien moet hebben! Fenomenaal!