De kenmerkende vlaggen uit verschillende landen die boven de hoofden van het publiek uit prijkten, de duizenden gekleurde ballonnen die gezamenlijk de lucht in gingen, het dansen bovenop het dak van een paar Dixies, de crowdsurfende rolstoeler, de spontane feestjes tot diep in de nacht en die geweldige line-up. Zowel gelukzaligheid als heimwee vullen onze voldane festivalharten wanneer we terugdenken aan Sziget Festival 2014.
Het is stormachtig en snikheet. Het ene moment drijft de zon de temperatuur op tot 35 graden, het andere moment veranderen de hoosbuien het Obudai-eiland in een modderbad. Vanzelfsprekend kan het weer de mondhoeken niet doen zakken. Het festival heeft immers een affiche zo goed, dat het verdient om in een met goud omkaderd lijstje aan de muur te hangen. 
Craziest motherfucker of the festival
Eigenlijk doet de term headliner nog onder voor een band als Queens Of The Stone Age. Het is de geoliede stonerrock machine die elke boeker zonder zorgen op een festival kan neerzetten. Veel acts hebben moeite om de volle aandacht van het publiek te trekken gedurende hun set. De charismatische Josh Homme zit aardig op zijn praatstoel, maar blijft desalniettemin boeien. Ook de crowdsurfende rolstoeler wordt door hem opgemerkt, volgens Homme “The craziest motherfucker of the festival”.
Gelijkenissen met The Killers
Het is een makkelijke vergelijking, maar ook een heel logische. Het geluid van Imagine Dragons doet sterk denken aan dat van The Killers. Niet geheel toevallig zijn de bandleden van The Imagine Dragons stadsgenoten van Brandon Flowers, de zanger van The Killers. Allebei komen ze uit Las Vegas. Nemen op in dezelfde studio. Beide bands maken een vergelijkbare pop-rock sound, een mix van gitaar en synthesizers en dezelfde hitgevoelige nummers. Toch zijn The Killers wat stoffig als je het energieke optreden van Dragons ziet. Zanger Dan Reynolds rent van voor naar achter en van links naar rechts, zingt, swingt en drumt er ook nog bij. Hij zoekt vol overgave het randje op waardoor het de hele set door spannend blijft. Sta niet raar te kijken als The Killers door deze band wordt ingehaald en de headliner-spot wordt overgenomen.
Begroet met boegeroep
Wanneer je een valse start maakt, moet je ervoor zorgen dat de opening vervolgens dubbel zo goed is. Toch? Niet in de wereld van de almachtige Kelis. Nadat de diva een half uur te laat eindelijk het podium betreedt, wordt ze door de volle tent begroet met luid boegeroep. En bij haar eerste nummer klinkt ze als de gemiddelde festivalbezoeker na dagen lang feesten: hees en slecht te verstaan. Even leeft het publiek op als ze haar kaskraker ‘Trick me’ zingt, zelf komt ze helaas niet tot leven. Een groot deel van de toeschouwers houdt het dan ook met hangende schouders voor gezien.
Grote ‘kennen jullie deze nóg nóg nóg’-show
Het is duidelijk te merken dat F*ck-you zanger Cee Lo Green last heeft van zijn dikke postuur. Zijn set hangt van gemakzucht aan elkaar . Meerdere keren slaat hij nummers over en zit hij als een keizer uit te puffen op een bankje met een sigaret tussen zijn lippen geklemd. Hij is op, kan niet meer. Toch scoort hij punten, want het is één grote ‘kennen jullie deze nóg, nóg, nóg’-show. In een set vol met covers van onder andere INXS, Talking Heads en Nirvana windt hij het publiek met gemak om zijn vinger. En omdat het oog ook wat wil, heeft hij een paar prachtige vrouwelijke bandleden op de kop weten te tikken. Het is een optreden dat heen en weer schiet van bevredigend tot ronduit merkwaardig.
De maestro
De Sziget-organisatie zal Stromae op de blote knietjes danken dat hij in no time zó populair is geworden. Vervolgens moet je jezelf misschien wél afvragen hoe je die enorme opkomst tussen de tentstokken van de A38 gaat krijgen. Je hoeft geen Einstein te zijn om in te kunnen schatten dat dat niet gaat passen. De wachtrij is gigantisch. Terwijl Bonobo nietsvermoedend zijn set speelt, breekt buiten de pleuris uit. Het is een grote chaos. Iedereen wil een glimp opvangen van deze beroemde Belg, toch haken veel mensen af omdat de drukte hen teveel wordt. De gelukkigen die wel binnen weten te komen krijgen waar voor hun geduld. De maestro, kan bouwen op flink wat hits en zijn performance is ongeëvenaard.
Rijendik voor de dranghekken
Geef een jongen een strot waar fijn geluid uitkomt, een studentikoos uiterlijk en een piano om op te spelen en de gillende meisjes staan rijendik voor de dranghekken. Tom Odell is binnen anderhalf jaar ontpopt tot een bezienswaardigheid. De looks gecombineerd met zijn poppy liedjes zorgen ervoor dat het zelfs voor mannen aangenaam is om bij te blijven hangen. De WOW-factor ontbreekt tijdens zijn show een beetje, maar het is wel erg lekker om erbij te zijn.
Als een dieseltje
Je moet wel onder een flinke hunebed hebben gelegen als je nooit van hun muziek gehoord hebt. Met nummers als Ms. Jackson en Hey ya! scoorde dit succesvolle hiphop-duo in het begin van dit millennium hit na hit. Een paar jaar lang lieten ze de spotlights schijnen op soloprojecten en was van OutKast geen sprake meer, maar deze zomer betreden Big Boi en André 3000 nog een keer samen de planken. De rappende Amerikanen beginnen hun show met wat onbekende nummers. Het heeft een reden dat deze nummers nooit een plekje in de hitlijsten hebben verdiend, want het kan niemand echt bekoren. Pas als Ms. Jackson in wordt gezet, krijgt het duo wat bijval van het publiek. Het optreden is een beetje als een dieseltje, het komt wat traag op gang maar pruttelt wel lekker door.
De afsluiter
Het festival wordt afgesloten door een van de best verdienende DJ’s ter wereld. Alle ingrediënten voor een memorabele show zijn aanwezig: vuurwerk, vlammen, glowsticks, lazers en een bomvol veld. Het enige wat Calvin Harris nog moet doen is inkoppen. Gelukkig weet hij daar wel raad mee. De koning van de EDM heeft een set vol hits en weet het laatste beetje energie uit het vermoeide festivalpubliek te persen. Nog een keer gaan zo’n 400.000 voetjes van de vloer en dan is het uit met de Sziget-pret. Een festival dat kan terugblikken op héél veel hoogtepunten.
