Het is toch echt de week waarin de Effenaar met slecht nieuws kwam omtrent haar toekomst. Vanavond is daar niets van te merken, wanneer ik mijn fiets op slot zet voor de poptempel. Een dikke rij voor beide ingangen namelijk. In de kleine zaal speelt Orgel Vreten, maar de show waar het vandaag écht om gaat is de uitverkochte show van Calexico in de grote zaal. De band keert na negen jaar terug naar Eindhoven om hun americana met tejano, latin en country sausjes ten gehore te brengen.
De warming up wordt verzorgd door The Barr Brothers uit Canada. Het is intieme, warme muziek die met veel gevoel gebracht wordt, maar helaas niet echt boven het geroezemoes uit lijkt te komen. Het publiek deze avond is wat ouder en een avondje van huis, maar is nog niet genoeg tot rust gekomen om van de muziek te genieten. De harp van Sarah Page doet veel om het geluid die warme, bedarende toon te geven, die de folkmuziek van het viertal zo warm maakt. De chemie tussen de bandleden is ook bijzonder prettig om te mogen zien.
Als er een lied samen gezongen wordt door frontman Brad Barr en bassist Andres Vial is dat een bijzonder mooi en breekbaar moment. Helaas wordt ook dit nummer verstoort, wat het lot lijkt van dit voorprogramma. Dan zwelt het geluid aan tot een geluidsdeken die alles buitensluit, als een filmsoundtrack die zachtjes opkomt, maar vervolgens het andere geluid wegdrukt. Zo eindigt de band toch met een overtuiging na een moeizame aanzet.
De pauze wordt gebruikt voor bier halen en voor sommigen met het bespreken van hondenfoto’s (waar ook de eerste 6/7 nummers van de headliner over doorgezaagd wordt). Calexico betreedt het podium en zet ‘Falling From The Sky’ in van het in 2012 uitgekomen Algiers. Dit mag op luid gejuich rekenen van de fanschare, die over het algemeen boven de veertig lijkt te zijn. De band heeft een setlist die een fijne mix biedt van de mijmerende americana enerzijds en opzwepende latin rock aan de andere kant. Het soleren met de trompet kan vooral op veel waardering rekenen.
Het zijn vooral de favorieten, zoals ‘Across The Wire’ en ‘Cumbia De Donde’ die op bijval kunnen rekenen, maar wanneer de set vordert lijkt alles wel in die categorie te vallen. Dat is ook te danken aan de bijzondere chemie en liefde van de band, die in alle nederigheid zich ten dienste stelt van het publiek. Frontman Joey Burns richt zich ook vooral op het publiek dat de aandacht bij het podium heeft en weet die aandacht ook vast te houden. Tegen het einde van de reguliere set komt ‘Alone Again Or’ langs, wat toch een bijzonder fijn nummer is en prima gebracht wordt door de band. Eigenlijk missen de heren geen enkele noot en wordt de set keurig afgesloten.
Natuurlijk is er een encore met nog meer moois. Dit is niet het publiek wat gedoogzaam wacht tot de band terugkomt. Nee, dit keer is het schreeuwen en fluiten tot die Amerikanen het podium weer op klimmen met een glimlach op de gezichten. Maar liefst vijf nummers worden neergezet met volle overtuiging en energie, waar ‘Güero Canelo’ de absolute finale van is in een soort laatste uitspatting à la ‘Fiesta’ van de Pogues.
Daarmee is het nog altijd niet voorbij, de band speelt er nog drie meer en sluit af met het melancholische ‘Follow The River’. Een gevoel van weemoed wordt opgeroepen bij de luisteraar met deze uitstekende vertolking. Net als de verdere set is hier niets op aan te merken, de band speelt uitstekend en weet het merendeel van het publiek tot zwijgen te brengen.