Het blijft bijzonder: een kleinschalig optreden bijwonen van een band van aanzienlijk formaat. Het overkwam zo’n 2000 fans van de Britse alternatieve rockband Placebo. Waar de band in het verleden onder andere Ahoy en Ziggo Dome aandeed, en een dag eerder nog de 3FM-stage van Pinkpop afsloot, staat de band ineens in de relatief kleine Ronda van TivoliVredenburg. Binnen een dag was het concert uitverkocht, en dat blijkt, want de zaal is werkelijk stámpvol. Een mooie binnenkomer voor Placebo, en ook voor The Mercy Centre te Bangkok, want alle opbrengsten van deze show worden aan dit opvangtehuis voor straatkinderen gedoneerd.

Voor aanvang van het optreden wordt er dan ook een video getoond over de omstandigheden in Thailand en de werkzaamheden van The Mercy Centre. Een aangrijpende vertoning, al lijken veel fans een beetje ongeduldig te worden naarmate de tijd verstrijkt. Uiteindelijk komen zij toch vooral om Placebo, dat tegenwoordig officieel alleen nog uit zanger/gitarist Brian Molko en bassist/gitarist Stefan Olsdal bestaat, te aanschouwen in een intieme, unieke setting. Wanneer de band rond half negen eindelijk het podium betreedt, worden zij dan ook bijzonder enthousiast onthaald. De band valt met de deur in huis, want er wordt geopend met het lekkere ‘B3’, afkomstig van het gelijknamige EP uit 2012. Daarna volgen nog twee fijne uptempo hits: ‘For What It’s Worth’ en het synthpoppy ‘Loud Like Love’.

Het wordt al gauw duidelijk dat Placebo in bloedvorm verkeert, want Molko is goed bij stem en Olsdal weet met zijn subtiele podiummanoeuvres het publiek goed op te zwepen. Het helpt ook dat het duo wordt bijgestaan door een vierkoppige liveband, waarvan multi-instrumentaliste Fiona Brice het meest in het oog springt. Zij is al jaren een vaste waarde voor de liveoptredens van Placebo, en verzorgt voor hen onder andere de achtergrondzang, viool, keyboard, percussie en – indien ‘Taste In Men’ op de setlist staat, de theremin. Want ja, vrijwel alle eigenaardige instrumenten die Placebo inzet op hun albums, worden ook gewoon live bespeeld. De uitgebreide opzet waarmee de band over de wereld tourt wordt door Molko dan ook een “travelling circus” genoemd, maar toch is het optreden niet zo chaotisch als die term doet vermoeden. Integendeel: met een strakke liveband en prachtige, sfeervolle lichteffecten is deze rockshow behoorlijk vlekkeloos. De fans genieten ervan: zij zingen elk nummer van begin tot eind mee en hier en daar gaan ook de voetjes van de vloer, maar voor de rest blijft het allemaal vrij tam.

Veel interactie met de fans is er ook niet, maar aangezien een groot deel van de zaal zal bestaan uit diehards die direct een kaartje hebben gekocht, zal het bij hen wel bekend zijn dat Molko en Olsdal geen praters zijn. Olsdal had met zijn boomlange, dunne lichaam makkelijk een beetje slungelig kunnen overkomen, maar staat heel fier op de bühne. Molko is juist vrij klein van stuk en oogt bijzonder androgyn. Met zijn halflange, pikzwarte haar, volledig zwarte outfit, lijkbleke huid en een licht in zichzelf gekeerde houding lijkt hij net een personage uit een Tim Burton-film, maar dat alles maakt hem wel erg innemend. Hij communiceert via zijn muziek, en meer is er vanavond ook niet nodig, want met een 21 nummers tellende setlist weet Placebo een kleine twee uur vol te spelen. De band verliest daarbij geen moment de aandacht.

Tegen het einde van de reguliere set wordt het tempo nog eens opgeschroefd. ‘Song To Say Goodbye’,  ‘Special K’ en ‘The Bitter End’ behoren tot de hoogtepunten van twintig jaar Placebo. Vooral de laatste twee nummers blijken een feest der herkenning te zijn, want zo nu en dan komt de zang van het publiek boven die van Molko uit. In de toegift worden nog eens vier nummers gespeeld, waarvan de laatste twee afkomstig zijn van het in 2006 uitgebrachte Meds: ‘Post Blue’ en ‘Infra-Red’. Het publiek wil meer, maar als de band bijeenkomt en een buiging neemt, wordt duidelijk dat het erop zit. Dit optreden was daarmee zeker zo speciaal als werd verwacht. Placebo kan met gemak de grote arena’s aan, maar komt in een kleine zaal minstens zo groots over. Vermoedelijk zullen Molko en Olsdal zich voorlopig gaan richten op het maken van een nieuw album, maar daarna zien we ze graag zo snel mogelijk weer terug!