De Canadese band Simple Plan is terug van weggeweest. Het mocht even duren, want er zat maar liefst vijf jaar tussen voorlaatste plaat Get Your Heart On! en het deze week uitgekomen vijfde wapenfeit Taking One For The Team. Gelukkig wist de band in de tussentijd een paar stevige hits te scoren (met name ‘Jet Lag’ en ‘Summer Paradise’ waren maandenlang niet van de radio weg te slaan) en kon er geteerd worden op meerdere goedlopende wereldtours. Toch vroegen veel fans zich af waar dat nieuwe album bleef, en of Simple Plan daarop echt zou terugkeren naar hun traditionele poppunkgeluid – immers was Get Your Heart On! op een paar tracks na een mierzoete popplaat. Bovendien beloofde promotiesingle ‘I Don’t Wanna Go To Bed’, een samenwerking met rapper Nelly (ja, die bestaat nog), niet heel veel goeds.
Taking One For The Team begint in elk geval wel goed: de albumcover is een referentie aan die van debuutalbum No Pads, No Helmets… Just Balls en opener ‘Opinion Overload’ begint gelijk met stevige drumpartijen en een leuk powerrifje, en de vocalen van frontman Pierre Bouvier doen bij vlagen denken aan die van poppunkkoning Mark Hoppus (Blink-182, +44). ‘Boom!’ neigt muzikaal dan weer wat meer naar alternatieve rock, al had de gelikte, simplistische songtekst er zomaar eentje van een band als One Direction kunnen zijn. Daar blijft het helaas niet bij: op derde track ‘Kiss Me Like Nobody’s Watching’ gaat Simple Plan toch echt de mist in. “True love is dead, well that’s a lie / ‘Cause we’ll be together ‘til the end of time”: veel afgezaagder kan het niet. Je mag toch wel wat meer verwachten van muzikanten die inmiddels halverwege de dertig zijn en al bijna twee decennia in het vak zitten.
Het eerste gastoptreden horen we op ‘Farewell’: het is New Found Glory’s Jordan Pundik, die met zijn eigen band ook de nodige identiteitscrises door heeft gemaakt. Gelukkig pakt deze samenwerking goed uit, en zal ‘Farewell’ een nummer zijn die met name door fans van het eerste uur zeer gewaardeerd zal worden. Leadsingle ‘I Don’t Wanna Go To Bed’ is een uitstekende track om weer wat radioaandacht mee te verkrijgen en een algemeen geïnteresseerd publiek op festivals mee te entertainen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Simple Plan haalt hierop duidelijk inspiratie uit bijvoorbeeld ‘Get Lucky’ van Daft Punk en Pharrell Williams en ‘Uptown Funk’ van Mark Ronson en Bruno Mars, maar geeft het nummer bij lange na niet genoeg power om ook zo’n monsterhit te worden. Bovendien mag je de nodige vraagtekens zetten bij de keuze om de hulp in te schakelen van een vergane-glorie-rapper als Nelly.
Het snelle ‘Nostalgic’ voelt dan als een enorme opluchting. Bouvier bezingt het weemoedige gevoel van terugverlangen naar tijden die allang vervlogen zijn. Veel oude fans van Simple Plan zullen inmiddels minstens halverwege de twintig zijn en daar prima over mee kunnen praten. Dit nummer had best wat eerder langs mogen komen op dit album, al wordt de functie ervan al vrij snel duidelijk: de tweede helft van Taking One For The Team was anders ronduit saai geweest. ‘I Don’t Wanna Be Sad’ en ‘P.S. I Hate You’ zijn zo puberaal als de titels doen vermoeden en afsluiters ‘Problem Child’ en ‘I Dream About You’ zijn beide dertien-in-een-dozijn powerballads die Taking One For The Team als een nachtkaars doen uitgaan.
Het probleem van Taking One For The Team zit ‘m vooral in het feit dat Simple Plan niet lijkt te weten hoe ze hun geluid volwassener kunnen maken zonder hun punky roots uit hun muziek te halen. Taking One For The Team klinkt gewoon niet als een album waar vijf jaar lang keihard aan gewerkt is. Het borduurt voort op het ongeïnspireerde popgeluid van Get Your Heart On!, terwijl het ook een goed doordachte rockplaat had kunnen zijn. Zelfs na een paar luisterbeurten overheerst het gevoel dat dit schijfje in alle opzichten teleurstelt.