Het leken afgelopen dinsdag wel boybandtaferelen bij 013: al vroeg in de ochtend lagen de eerste fans van Twenty One Pilots voor de deur van het Tilburgse poppodium, hopend op een goed plekje bij het concert van het Amerikaanse duo. Tyler Joseph en Josh Dun braken in 2013 door met hun derde album Vessel, maar werden pas echt populair dankzij het vorig jaar uitgekomen vierde wapenfeit Blurryface. Het resultaat: de band staat over de hele wereld voor volle zalen, en ook dit optreden in Tilburg was razendsnel uitverkocht. De verwachtingen zijn dus hooggespannen.
Even na negenen doven de lichten. Onder bijna oorverdovend gegil komen een gemaskerde Joseph en Dun op en zetten ‘Heavydirtysoul’ in. Aan het eind van het nummer gaan, onder bijna net zoveel gegil, de maskers af: de show is nu echt begonnen. Gelijk volgen nog twee hits: ‘Stressed Out’ en ‘Guns for Hands’. Laatstgenoemde zorgde er enkele jaren geleden voor dat Twenty One Pilots de aandacht begon te krijgen van de commerciële radiostations. Ook blijkt al direct hoe divers het repertoire van de band is: moeiteloos worden indie, rock, synthpop, reggae en hiphop samengesmolten tot interessante liedjes die ook nog eens supercatchy zijn. Het is mooi om te zien dat de hitgevoeligheid van met name tracks van de laatste twee platen absoluut niet onopgemerkt is gebleven: alles wordt van begin tot eind luidkeels meegezongen.
Hoewel Twenty One Pilots ook live slechts uit twee personen bestaat, ziet het plaatje er toch heel compleet uit. Joseph en Dun zijn altijd excentriek uitgedost, verzorgen zoveel mogelijk zelf de instrumentatie (Dun op drums, Tyler op voornamelijk piano) en komen altijd met een zeer theatrale, entertainende show die tot in de puntjes is uitgedacht. Ook vanavond is er voor beide heren genoeg ruimte gemaakt om wat aandacht voor zichzelf op te eisen: zo wordt tijdens ‘Ride’ een mobiel drumstel op het publiek gezet alvorens Dun, al drummend, over het publiek crowdsurft, en beklimt Joseph tijdens ‘Car Radio’ een mast die tijdens deze tour bij elk concert in het midden van het publiek wordt neergezet. Als een ware rockster maakt hij, balancerend op een meter of vijf hoog, absoluut de show. Het publiek smult ervan.
Een aantal minder bekende tracks, zoals ‘Forest’, ‘Screen’ en ‘Ode to Sleep’, komen voorbij in de vorm van een medley. Slim, want zo kan Twenty One Pilots de wat meer obscure tracks toch wat aandacht geven zonder dat de show inkakt. Voor de gelegenheid zijn de drums en piano pal naast elkaar geparkeerd op het podium en wordt er ook geen backingtrack gebruikt. Dan komt ook de uitstekende akoestiek van de toch aardig grote Jupiler Zaal goed naar voren. Joseph’s stem ontleent zich prima voor zowel zang als rap en dat is met name tijdens dit intieme stuk goed te horen. Toch komt hij af en toe een beetje ongeïnteresseerd over. Pas na een uur spreekt hij het toegestroomde publiek aan, maar komt niet verder dan een standaard bedankje en een complimentje voor ons land. Misschien heeft hij zijn dag niet, of hoort het gewoon bij de act, maar met een show die zo van een leien dakje loopt zou je verwachten dat de band het zelf ook naar de zin heeft.
In de toegift vinden we het sfeervolle ‘Goner’ en ‘Trees’. Dat zijn misschien niet de beste afsluiters als je kijkt naar wat de band nog meer in huis heeft, maar dat zal de fans worst wezen: die hebben ongetwijfeld een prachtige avond gehad. En Twenty One Pilots heeft allang en breed bewezen dat zij terecht steeds grotere zalen volspelen. Een concert in de HMH laat vast niet lang meer op zich wachten!