Wat een nostalgie: de Amerikaanse emorockers van Taking Back Sunday zijn weer eens in Nederland en nemen als main support ook nog eens Frank Iero (ex-My Chemical Romance) en zijn band The Patience mee. Dat is een prima lineup, zo op een zaterdagavond in de Pandora-zaal van het Utrechtse TivoliVredenburg.

Frank Iero and the Patience

Na opener The 101’s is het de beurt aan Frank Iero and the Patience om de zaal op te warmen voor de hoofdact van vanavond. Dat lukt het viertal aardig goed. Ondanks een ietwat rommelige set (die helaas geen materiaal van Iero’s vorige bands My Chemical Romance en LeATHERMØUTH meer bevat) weet Iero al een zeer volle zaal te trekken én te boeien. Voorin wordt er vrolijk meegedaan op tracks als ‘I’ll Let You Down’ en ‘Joyriding’.

Taking Back Sunday

Taking Back Sunday is een band van geen woorden, maar daden. Opvallend genoeg komt het Amerikaanse vijftal op onder een hiphoptune, om vervolgens af te trappen met ‘Death Wolf’, de eerste single en opener van het laatste album Tidal Wave. Het enthousiasme spat niet bepaald van het podium, maar op de dansvloer geldt dat niet. Na ‘Death Wolf’ volgt namelijk gelijk het opzwepende ‘Liar (It Takes One To Know One)’, één van de nummers die de band ruim tien jaar geleden naar de absolute top binnen de emopunkscene bracht. Voorin de zaal ontstaat een vrolijke moshpit waarin vooral veel fans van het eerste uur zich laten zien.

Metamorfose

Taking Back Sunday heeft de afgelopen jaren een geleidelijke metamorfose ondergaan, zowel qua bandsamenstelling als qua sound. Hoewel de band oorspronkelijk uit Long Island, New York komt, wonen de meeste leden inmiddels in het zuiden van de Verenigde Staten en de sound van Taking Back Sunday laat zich hierdoor sterk beïnvloeden: op de laatste 2 à 3 platen zijn duidelijke invloeden uit heartland rock en punky americana te horen, vergelijkbaar met acts als The Gaslight Anthem en The Menzingers. Met name op Tidal Wave klinkt de band als herboren en dat levert hen ook weer wat populariteit op, want de show van vanavond is strak uitverkocht.

Gisteren was de verjaardag van gitarist John Nolan en dat wordt het hele weekend gevierd. Frontman Adam Lazzara vertelt dat het de laatste tourstop is en dat de mannen hierna nog even gaan feesten in Amsterdam. Verder probeert hij het publiek meermaals te verzekeren dat hij het wel degelijk naar zijn zin heeft: “I’m thoroughly enjoying myself.” Hij richt zich liever op zijn ietwat middelmatige zangkunsten dan op de entertainmentwaarde van zijn optreden. Dat geldt ook voor de rest van de band, maar dat siert hen. Geen toeters en bellen, gewoon spelen.

Traditie

Alle optredens van Taking Back Sunday worden al jarenlang traditioneel afgesloten met respectievelijk ‘Cute Without the E (Cut From the Team)’ en ‘MakeDamnSure’ en stiekem is dat vanavond ook weer het moment waar iedereen naar uit lijkt te kijken. Dit zijn de twee lijfliederen van de band. Vanaf de bekende regels “Your lips, his collar, don’t bother angel, I know exactly what goes on” ontpopt de Pandora zich tot een enorm feest der herkenning. Het boze, cynische ‘MakeDamnSure’ versterkt dit alleen maar.

Taking Back Sunday is geen heel spannende band. Het vijftal kleurt een kleine anderhalf uur keurig binnen de lijntjes, maar weet wel de aandacht van het publiek vast te houden. Bovendien heeft de groep inmiddels zoveel succesvolle albums op zak dat het eigenlijk geen flikker meer uitmaakt wat ze op een avond spelen: de fans kennen alles en kunnen er prima mee uit de voeten. Weinig verrassend en toch wel weer heel erg leuk: Taking Back Sunday blijft een band om rekening mee te houden.