Zeven jaar geleden bracht Two Door Cinema Club debuutplaat Tourist History uit. Tien venijnig springerige indietracks in 32 minuten, precies zoals we dat toentertijd graag zagen. Dat zeker vier van die tien automatisch ingedrumde tracks zeven jaar later nog altijd in de clubs gedraaid zouden worden hadden we toen nooit kunnen denken. Dat de formatie rondom falsetto-frontman Alex Trimble zich nog zou door-ontwikkelen tot een formatie die ook grote clubs zou uitverkopen evenmin.

En toch is er anno 2017 eigenlijk geen enkele reden om niet naar de formatie te gaan kijken. De lichtvoetige instant-clubklassiekers van het uitstekende debuut, een prima tweede plaat (Beacon), een veelzijdige derde (Gameshow) en nog steeds een heel herkenbaar en eigen geluid. Het levert de formatie vanavond een bijna uitverkocht TivoliVredenburg, en vrijdag een uitverkocht Paradiso op. Die kan men vast in de zak steken.

Zeker omdat het de laatste jaren niet echt goed ging met de Noord-Ierse formatie. De heren kregen behoorlijke ruzie en gooiden er in 2013 zelfs het bijltje bij neer. Sinds de formatie terug is gekomen klinkt het geheel op plaat in elk geval een stuk volwassener dan vóór de hiatus. Geen nummers over jeugdliefde meer, maar serieuze tracks over ouder worden, overconsumptie en hoe de smartphone het menselijk contact kapot maakt.

Die serieuzere insteek omringt Two Door Cinema Club anno 2017. Vroeger was TDCC vooral ‘die band zonder drummer’. Nu heeft de formatie naast een drumstel ook twee voorprogramma’s, tien roadies, zeven videoprojectieschermen, twee man extra in de bandbezetting, en zeker veertig extra lampen. De spectaculaire licht- en geluidshow komt de show van de verder wat statische heren absoluut ten goede.

Dat heeft de band in de openingsfase van de show ook wel nodig. De formatie werkt zich na tweetrapsraket Cigarettes in the Theatre/Undercover Martyn een beetje plichtmatig door een stel vermoedelijk al honderd keer gespeelde albumtracks van debuut Tourist History heen.

Drie jaar geleden was dat het moment geweest dat de show van TDCC als een veel te zoete plumpudding ineen zou storten. Maar na de hiatus is de formatie gelukkig iets gelaagder popwerk gaan maken. Hoogtepunt van de complete show is misschien wel Changing of the Seasons, een in lichtvoetigheid verpakte stadiontrack waar Chris Martin zich niet voor zou schamen. Alex Trimble, wellicht opgezweept door het in emotionele uithalen uitbarstende nummer, werpt zich tijdens die track voor het eerst op als échte frontman. Op nieuwkomer Bad Decisions schakelt hij nog een versnelling op en kruipt hij zelfs even over de grond.

Dat is ook het mooie aan deze show. De nummers zijn soms eentonig en vlak, maar vervelen doet TDCC dankzij de schermen en een EDM-waardige lichtshow geen moment. En dan heeft de formatie ook nog uitstekende tracks als Something Good Can Work, I Can Talk en de heroïsch meegeschreeuwde slottrack Sun. De formatie kan dan nog de toegift afsluiten met prijsnummer What You Know.

Vorige week was ik nog bij Bonobo, die met ontzettend moeilijke hooks en retemuzikale soundscapes zijn zaal in totale gelukzaligheid achterliet. Hoewel de podiumopbouw en het effect van Two Door Cinema Club bijna een kopie lijkt van die van Bonobo, is het recept ongeveer omgekeerd. Twintig prima tracks in anderhalf uur gepropt, met als belangrijkste doel het publiek te laten ontploffen. Dat lukte vanavond. Simpel, doeltreffend en effectief. Stadionwaardig entertainment.