We reizen het eerste serieuze festivalweekend van dit jaar af naar, voor veel Nederlanders, de uithoek van dit land. Vestingstad Hulst is al jaren het podium voor het sfeervolle Vestrock, één van de gezelligste maar vooral ook muzikaal zeer interessante festival. Op het mooie eiland Buitenvest genieten we, met een speciaal Vestrock bier in de hand, van onder meer Therapy?, Millionaire en My Baby

Vorig jaar prijkte nog met dikke vette koeienletters Biffy Clyro op de affiche, en was het publiek erg verwend, maar toch komen ze dit jaar ook in grote getalen. Op het eerste gezicht lijkt het affiche wat tegen te vallen. Maar niets is minder waar als je van muzikaal ontdekken houdt. Er werd in ieder geval enthousiast gereageerd toen Therapy? graag Direct wilde vervangen, toen deze hun optreden op het laatste moment afzegden. Naast de bekendere namen, zoals Tom Odell,  valt er op Vestrock genoeg te genieten en te ontdekken. Doordat het festival tegen de Belgische grens aan ligt, richt de organisatie zich meer op de Belgische bands.

Altobelli

Vrijdag

Op vrijdag start het festival in de namiddag. Zo starten, als iedereen net binnendruppelt, is niet altijd even fijn voor een band. Voor de band Altobelli uit Hulst lijkt dit geen probleem te worden. In de kapel, een soort pop-up kerkje, staat het al helemaal vol met fans. Het is voor de band dan ook een thuiswedstrijd. De band heeft net hun debuutalbum uitgebracht, welke goede recensies heeft ontvangen. Zanger Danny Esseling, geweldige stem overigens, geniet dan ook zichtbaar van de volle zaal. De band speelt grunge met een lekker post-rock randje en kent wat technische problemen in het begin, maar de vibe is goed ondanks de zichtbare zenuwen. Goede set van een veelbelovende band.

Uit Dublin komt het trio Fangclub en staat op het hoofdpodium. De punkrock a la Greenday is een 13-in-een-dozijn stijl. De zanger denkt dat hij de reïncarnatie van Kurt Cobain is. Het is stuwende punkrock, echter laat het publiek zich nog niet opzwepen. De eigen nummers komen goed uit de verf, maar de covers die de band speelt kunnen ze beter laten. Inmiddels zijn we aanbeland bij de foodtrucks op het eiland, waar we een gezellig praatje maken bij de BBQ grill. Onze aandacht wordt getrokken door een soort van André van Duijn op steroïds die op het podium staat. Het Vlaamse Equal Idiots met de roodharige gekkenbekkentrekker Thibault Christiaensen speelt aanstekelijke harde garagerock, waarbij vooral de idioterie van Thibault opvalt. In de kapel speelt tegelijk de veelbelovende band Ten Years Today, die erg doet denken de Foo Fighters in de beginjaren met lekkere funky riffs.

Equal Idiots

Johan is na stoppen met de band ineens weer herrezen als een duvel uit een doosje. Het optreden van Johan valt letterlijk in het water als tijdens het optreden de hemel openbreekt. Het veld stroomt, op een paar rijen fans na, leeg naar de tent om te schuilen. Johan speelt goed maar het optreden is niet opwindend genoeg om te blijven staan. De eerste echte verrassing van vandaag is Lydmor in de tent. Een excentriek iel Deens meisje die zingt over seks en drugs. In een soort trance sampelt ze haar stem aan elkaar met beats en elektropop. Het is intiem en bezwerend dan weer experimenteel, kwetsbaar en kil. Dit was een ongekend fijne set. Ook een fijne set is van het duo HamsandwicH, hoewel er een hele band achter het tweetal op het podium staat. De heerlijke folkpopsongs doen het goed in de gevulde kapel en het publiek laat zich inpakken waarbij de kerkvloer het maar nauwelijks houdt, zeker als ‘I Feel Love’ van Donna Summer wordt uitgevoerd. We blijven vanavond in de kapel voor October Drift en Paceshifters. Het superenergieke October Drift stuitert als een malle op en van het podium. Dit optreden doet ons besluiten Tom Odell maar te laten voor wie hij is en de vrijdag af te sluiten met Paceshifters, met de eerste (en laatste) serieuze moshpit van de avond. De drie broers weten van geen ophouden als Odell al lang en breed alweer in de kleedkamer zit. Het is dan ook het beste optreden van de eerste dag Vestrock.

Zaterdag

De zaterdag begint als vanouds met wat slappe benen en een dikke pannenkoek van de ‘Pannenkoek en wafels truck’ op het festivalterrein.  We lopen de tent in bij Cronin waar een tam publiek aanwezig is. De podiumprestatie van de band is dan ook wat statisch, maar hier en daar danst een stelletje. Als een totaal overbodige medley van The Beatles wordt ingezet houden we het voor gezien. Black Foxxes heeft er zin in! Goede liedjes, spanningsopbouw en mooie breaks. Zanger Mark Holley heeft een goede stem, het is indierock met een vleugje Muse. Als daarna Powder for Pigeons begint, lijkt het alsof de wederopstanding van Meg White is aangetreden op het drumstel. Bruut, zwaar, super strakke bluesritmes en riffs. Het is rauw, hard maar ook melodieus met fraaie structuren. Indrukwekkend duo.

De eerste serieuze band van vandaag, qua naam zeker, is Millionaire. Hoogtepunt van de dag, dat is vanaf het begin al zeker. Tim Vanhamel speelde in Evil Superstars en met Eagles of Death Metal. De band werd opgepikt door Josh Homme van de Queens of the Stone Age en tourde met Muse en de Foo Fighters. Het is een strak optreden, terwijl Vanhamel regelmatig een soort staande lotushouding aanneemt, hier en daar grapt en grolt en het publiek wat buiten het festivalterrein het optreden volgt aanspreekt op hun gedrag. Het is een tijdje stil geweest rond de band, maar ze lijken helemaal terug te zijn. De eerste echte poging de kapel af te breken tot de laatste splinter komt van Fleddy Melculy. De Vlaamse metalband creëert vanaf de eerste seconde een moshpit van voor naar achteren. In deze kolkende massa zien we aan alle kanten publiek wegstuiven die niet wisten wat hen te wachten stond. De metaldienst in de kapel is een aan elkaar geregen cliché van keiharde en snelle metalritmes, maar niemand die het boeit. Het is van Moshpit naar Wall of Death en terug.

Millionaire

My Baby speelt op het hoofdpodium en het moet gezegd worden dat de band in topvorm is. Het is zoals altijd weer genieten van Cato haar outfit. We laten ons meeslepen door de psychedelische voodoo en de hele band lijkt enorm te genieten van het optreden. Therapy?, het sluitstuk wat eigenlijk op het hoofdpodium zou moeten staan, speelt vandaag in de tent.  De scheerlijnen staan gespannen, het puilt uit met fans en alle bekende tracks uit hun bijna 30-jarige oeuvre komen voorbij. Wie denkt dat de band vooral teert op oude successen heeft het mis, met een nieuwe singel en een album op komst, zijn de heren nog niet van plan te stoppen. Hoewel het publiek vooral losgaat op de bekende oudjes als ‘Diane’, ‘Isolation’, ‘Die Laughing’ en ‘Screamager’.

We laten de twijfelachtige afsluiter Kraantje Pappie maar aan ons voorbij gaan en missen daardoor het afsluitende vuurwerk. Vestrock is dan geen puur rockfestival meer, maar verdient eigenlijk een internationale rock-act als afsluiter. Genieten was het echter wel deze twee dagen en Vestrock laat zien overeind te blijven tussen alle bekende publiekstrekkers. Ook zonder die hele grote namen komt het publiek af op Vestrock, al leek het dit jaar wat minder druk dan voorgaande jaren. Het is toch ook de gemoedelijke Vlaamse gastvrijheid die maakt dat dit Zeelands best bewaarde geheim steeds meer bekendheid geniet.

Deze diashow vereist JavaScript.