Singer-songwriter John Grant (50) is het levende bewijs dat er uit verschrikkelijke gebeurtenissen prachtige dingen kunnen ontstaan. Verslavingen, depressies een hiv-besmetting: het is een wonder dat Grant het allemaal heeft overwonnen. In TivoliVredenburg in Utrecht klonk en oogde de in IJsland woonachtige Amerikaan meer dan ooit als herboren.

Het concert is nog geen tien minuten onderweg of John Grant heeft het publiek al voor zich gewonnen. ,,Ik heb vandaag de hele dag in Utrecht jullie taal beluisterd en geobserveerd. Wat een fantastische taal hebben jullie toch”, zegt Grant, waarop er een aantal typische Hollandse woorden uit zijn strot komen. Zelf kan hij er nog het hardste om lachen, maar dat terzijde.

Wat een heerlijke persoonlijkheid is Grant toch. De helft van zijn gezicht is bedekt met een tekening, en op zijn wangen zijn nog resten van glitters en make-up te zien. Deze man heeft er grof gezegd schijt aan wat mensen van hem vinden. Tijdens zijn jeugd heeft hij vanwege zijn geaardheid nooit de kans gekregen om zichzelf te zijn, en die verloren tijd is hij nu (onder andere op het podium) aan het inhalen.

Is John verliefd?

En dat hij ervan geniet is te zien. Met ‘Tempest’ als openingssong elektrocuteert hij Tivoli meteen met pompende elektronica en loeizware dub. Achter de syntesizer gaat de bebaarde Amerikaan volledig op in de muziek. Hoe anders is het nummer erna: Love is Magic, een superaanstekelijke en vrolijke song waar de liefde en passie vanaf druipt.Heeft Grant weer het vertrouwen in de liefde gevonden? Het heeft er alle schijn van.

Grant’s liefde voor de jarentachtig elektronica blijft als een rode draad door de show lopen. Het speelse ‘Preppy Boy’ doet hem als een verliefd schoolmeisje over het hele podium huppelen. Het dreigende en loodzware ‘Pale Green Ghosts’ is weer een stuk serieuzer en brengt de enkele honderden bezoekers die vanavond aanwezig zijn in complete vervoering.

Om te huilen zo mooi

Maar ook als Grant de elektronica met rust laat overtuigt hij en dat komt voornamelijk door die prachtige warme stem die uit zijn strot komt. De uithalen in het emotioneel gedragen ‘Glacier’ zijn om te huilen zo mooi, en als hij achter de piano kruipt om zijn grootste hit Queen of Denmark te spelen is de Tivoli zo stil als een muis. En dan keer op keer die muzikale uitbarsting. Duimendik kippenvel.

De vele nare ervaringen die Grant heeft meegemaakt in zijn leven maken zijn muziek tot wat het is: recht uit het hart, emotioneel en daardoor ook prachtig. Na een ontroerende mooie uitvoering van Caramel verlaat Grant onder een uitzinnig luid applaus het podium. En wat is dat terecht.