Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2022 voorbij is. In deze vijfde aflevering is het de beurt aan Axel. Zijn lijst is nog wat steviger dan voorgaande jaren. Al was het nog een behoorlijke puzzel om tot een top 10 te komen. Ondanks het feit dat er eindelijk weer genoten kon worden van concerten en festivals, kwam er dit jaar zo ongekend veel moois uit. Hieronder lees je waarom de keuze op deze platen is gevallen. Natuurlijk is er ook wat muziek toegevoegd voor bij het onderstaande leesvoer.

10. Tuskar – Matriarch

Wat een debuutalbum van dit duo dat al jaren in de krochten van de Britse underground actief is. Moddervette sludgy tracks vol intensiteit met een heel spectrum aan andere invloeden zoals trash riffs en zanglijnen die toch duidelijk richting hardcore neigen. Sporadisch wordt er even wat gas teruggenomen, wat stiekem wel lekker is om even op adem te komen. Ze staan begin volgend jaar op Complexity Fest, dus ga dit checken!

9. Wo Fat – The Singularity

Zonder enige twijfel de stoner plaat van het jaar. De spanning wordt vanaf de intro van Orphans of the Singe prachtig mooi opgebouwd. Zeven rammers van stoner tracks vol met invloeden van psychedelic blues, doom en zelfs n vleugje jazz houden je meer dan 70 minuten in de greep!

8. Ibaraki – Rashomon

Met dit soloproject dat in het teken staat van de Japanse demoon Ibaraki, slaat Trivium’s Matthew Kiichi Heafy duidelijk een andere weg in. De basis is Matt’s voorliefde voor black metal maar dan wel gecombineerd met de melodische sound die Trivium zo typeert en een mêlee aan andere invloeden van prog tot technische hoogstandjes. Met bijdragen van andere metal grootheden als Nergal en Ihsahn is dit een geweldige experimentele mix die echt heel erg goed tot zijn recht komt.

7. White Ward – False Light

Wat een vette mix van black metal en jazz brengen deze Oekraïners weer op False Light. Vooral Phoenix, Silence Circles & False Light zijn echte knallers. Zonder de overvloed aan veel te lange intermezzo’s, die het tempo er echt te vaak en te lang uithalen, had de plaat zomaar in de top drie kunnen belanden. Maar dat is ook echt het enige kleine puntje van kritiek op dit prachtige album.

6. Brutus – Unison Life

De EP What Have We Done die al eerder dit jaar uitkwam beloofde al veel goeds. Desondanks overtrof Unison Life alsnog de hooggespannen verwachtingen. Dit album blijft op je inbeuken, waarbij het rauwe stemgeluid van Stefanie Mannaerts een sleutelrol speelt. De wanhoop druipt er vanaf, perfect vergezeld door verschroeiende riffs en een stevig bas laag die wat meer ruimte lijkt te krijgen dan bij de twee voorgaande langspelers. Er is af en toe ruimte voor een adempauze, zoals op Victoria, maar verder is stil zitten er niet bij. De mix van post hardcore / metal komt in tracks als Brave, Dust en t doomy Chainlife in alle pracht naar voren. Scoor alvast een ticket, want onze zuiderburen komen begin 2023 meerdere keren onze concertzalen afbreken.

5. Stake – Love, Death and Decay

Heerlijk hoe verdomd lastig het is om Stake in een hokje te kunnen stoppen. Ook Love, Death and Decay staat weer bomvol verschillende stijlen. Moddervette riffs, sludge, grunge, post-rock, trash, doom, alles wordt op een perfecte manier in de blender gesmeten. Bizar hoe deze chaos toch zo harmonieus kan klinken. Het album (juist, dus niet de online volgorde) heeft de perfecte opbouw en werkt toe naar hoogtepunten als Queen in the Dirt en Dreadlock Eyes. Wat een rammer van een plaat!

4. Psychonaut – Violate Consensus Reality

Daar waar de Belgen op het WK de plank volledig missloegen, is er op muzikaal gebied veel moois te ontdekken. Alweer de derde Belgische band op rij in deze top 10! Met Violate Consensus Reality pakt Psychonaut perfect door op het geslaagde debuutalbum Unfold the God Man. Vanaf de eerste klanken voel je al dat A Storm is Approaching. Wat een dijk van een geluid zet dit trio neer. Snoeiharde passages worden prachtig verweven met sferische momenten. Vooral tracks als All Your Gods Have Done en de titeltrack Violate Consensus Reality zijn het ontdekken helemaal waard. Post-metal van buitencategorie.

3. The Butterfly Effect – IV

Na debuutalbum Begins Here uit 2004 deze band helemaal uit het oog verloren. Vandaar toch wel de verrassing van het jaar dat ze met deze dijk van een prog plaat om de hoek komen kijken. Het album is vanaf de eerste noot erg fijn en wordt in het tweede deel alleen maar beter met pareltjes als Unbroken, Great Heights en de prachtige afsluiter Visiting Hours.

2. Hangman’s Chair – A Loner

Wat een aparte vibe hangt er boven dit zesde album van deze Parijzenaren. Het is het alles behalve gemakkelijke kost. De somberheid druipt er in alle facetten vanaf. De laaggestemde gitaren, de vaak zweverige zanglijnen van gitarist Cédric Toufouti en strakke drumpartijen vormen een prachtig depressief geheel. En, ook al klinkt dat allemaal niet bijzonder positief, op de een of andere manier is het heerlijk om volledig op te gaan in de sound van A Loner.

1. Gggolddd – This Shame Should Not Be Mine

Vanaf het magische optreden tijdens Roadburn blijft deze plaat maar op rotatie staan. Wat een beklijvend, beklemmend album. Wat een verhaallijn en opbouw. Een sterkere aanklacht tegen zedendeliquenten is simpelweg niet voor te stellen. Dagelijks verplichte kost voor elke veroordeelde, zou ik haast willen zeggen. Wat zo enorm kwetsbaar begint met I wish I Was a Wild Thing With a Simple Heart, verandert stilaan in woede en eindigt met Beat by Beat met een enorme kracht om de negatieve ervaring achter te laten. Elke keer weer kippenvel.