Voor het Nederlandse Pink Project is vrijdagavond de missie klip en klaar: Pink Floyd-fans in een uitverkocht 013 meenemen op een muzikale reis waarin de 50e verjaardag van magnum opus Dark Side of the Moon centraal staat.

Fijnproevers weten dat Pink Floyd imiteren geen simpele kwestie is van het oppakken van een gitaar en het tokkelen van de eerste akkoorden van Money. Pink Floyd vertelt op elk album een verhaal, en om dat verhaal te kunnen nabootsen moet je met meer komen dan simpel kopieer- en plakwerk.

In dat opzicht lijkt Pink Project, een Nederlandse coverband die al ruim een kwart eeuw het muzikale erfgoed van Pink Floyd uitdraagt, zijn grootheden uitvoerig bestudeerd te hebben. Het negenkoppig gezelschap, inclusief twee degelijke achtergrondzangeressen, is bekend én vertrouwd met het werk van de fenomenale Britse band.

Op hol geslagen klokken

Gewapend met een sobere lichtshow – helaas zonder de bekende cirkel – onderstreept Pink Project dat de band op bepaalde momenten krankzinnig dicht in de buurt komt van de absolute Pink Floyd-ervaring. Dat komt omdat Pink Project aandacht heeft voor elk minuscuul detail. De voetstappen in het dreigende On the Run, het rinkelen van de kassa voorafgaand Money en de op hol geslagen klokken in Time: Pink Project doet er werkelijk álles aan om de echo van Pink Floyd door de 013 te laten galmen. En dat lukt.

Zelfs de grootste criticaster laat zijn twijfel varen tijdens de voortreffelijke uitvoering van Shine on you Crazy Diamond, haast net zo ijzingwekkend als het origineel. Bijzondere bijrol is weggelegd voor de saxofonist die met zijn solo op het einde het allergrootste applaus van de avond weet te oogsten.

Op gang komen

De avond moet nog wel duidelijk op gang komen. De coverband kiest ervoor om de set te beginnen met veel ouder en voor velen onbekender werk van Pink Floyd. Hoewel een van de bezoekers het van vreugde uitschreeuwt dat zijn grote favoriet Arnold Layne wordt gedraaid, moet de rest van de zaal duidelijk nog warmdraaien.

Pas na twintig minuten komt de zaal los. One of These Days, geliefd vanwege die heerlijke baslijntjes, laat het kippenvel voor het eerst onbedaarlijk over de armen stromen. Een paar tellen later laat Pink Project vlak na de muzikale uitbarsting in de fenomenale (complete!) uitvoering van Echoes horen dat het ook een eigen twist aan de muziek kan geven zonder de essentie van Pink Floyd te verliezen.

De ultieme Pink Floyd-classic eindigt met een waanzinnige gitaarsolo waar zelfs David Gilmour grote ogen van zou opzetten. Niet voor niets klinken op steenworpafstand kreten als ‘manmanman!’ en ‘verdomme wat goed!’.

Geen politiek geneuzel

Voor de échte Pink Floyd mag het doek dan wel gevallen zijn, hun muziek blijft dankzij groepen als Pink Project nog springlevend. En zo dient een van de grootste bands aller tijden ook de eeuwigheid in te gaan. “Het is een enorm privilege om deze muziek te mogen spelen”, aldus de bandleider. En wat ons betreft is het een privilege om Pink Floyd een keer te horen, zonder al dat politieke gedoe.