The Amity Affliction doet een ‘Taylor Swiftje’. Om met terugwerkende kracht nog wat geld te verdienen aan hun magnum opus ‘Let The Ocean Take Me’, besloot de Australische band om deze plaat opnieuw op te nemen. Het eindresultaat is ‘Let The Ocean Take Me (Redux)’. Kansloze herhalingsoefening of een remake met meerwaarde?
Volgens frontman Joel Birch wilde de band “de muziekrechten in eigen hand houden” en dat kon door hun tien jaar oude plaat opnieuw op te nemen. Iets wat Taylor Swift ook deed. The Amity Affliction is de laatste tijd slecht in het nieuws en dat voorspelt weinig goeds voor de toekomst van de groep. Zo werd bassist annex clean vocalist Ahren Stringer tijdelijk uit de band gezet om aan zijn “mentale gezondheid” te werken. De man zelf gaf aan het daar “niet mee eens” te zijn. Zijn bandmaten besloten hem thuis te houden en dat hield in
dat Stringer niet te horen en zien was tijdens de Europese tour.
Gelukkig is Stringer wel te horen op ‘Let The Ocean Take Me (Redux)’, want zijn vervanger tijdens de Europese tour miste de intensiteit van het oerlid. Op deze herwerking van de meest geliefde plaat van de Aussies is hij weer te horen. En hoe! Hij klinkt krachtiger dan ooit en dat maakt de clean vocals meteen een stuk interessanter.
‘Let The Ocean Take Me (Redux)’ laat horen hoe The Amity Affliction gegroeid is op het gebied van songwriting. Deze herbewerking klinkt organischer dan het origineel dat af en toe ietwat gekunsteld overkwam. De combinatie van posthardcore en poppunk was niet altijd even overtuigend. Stringer klonk bij vlagen als een soort imitator van Mark Hoppus van Blink-182. Zijn zang was een tikkie zeikerig. Dat is op ‘Redux’ niet het geval. Stringer zingt minder geforceerd, waardoor zijn vocalen krachtiger overkomen.
Birch ontfermt zich over de schreeuwzang. Dat doet hij ook op deze release prima, maar de impact van het origineel mist. Tijdens de opnames van het origineel zat hij in een mentale crisis en dat hoorde – nee, voelde – je in de muziek. Zijn teksten kwamen keihard binnen. Dat is op ‘Redux’ minder. De emotie is niet meer zo rauw en dat is zonde. Dat is eigenlijk het enige minpunt aan deze remake, want op dat onderdeel na is ‘Redux’ de betere versie van ‘Let The Ocean Take Me’.
Het grootste verschil tussen het origineel en de remake is het frequentere gebruik van keyboards en de krachtigere clean vocals. Door meer elektronica in te zetten, klinkt de overgang tussen schreeuwzang en clean vocals net wat organischer. Ook worden sommige tracks net wat harder gespeeld en merk je de invloed van ‘Not Without My Ghosts’ waarin de mannen voor een harder geluid kozen.
Metalcore is wat The Amity Affliction je anno 2024 voorschotelt. Deze remake laat een zelfverzekerde band horen die weet wat hun publiek wil. Dat gaat soms ten koste van de intensiteit van het origineel, maar over de gehele linie genomen is deze nieuwe versie de betere variant van de geliefde klassieker. Dit is dus een remake met meerwaarde.