Counter Culture shorts nummer #137 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 137e editie van shorts vind je elf mooie microreviews van de nieuwe albums van Ocean Grove, Obeyer, Poppy, Crossbone Skully, Chuck Ragan, Chase Atlantic, Letdown., Saltwound, Make Them Suffer, Primal Scream en Esprit D’Air.
Ocean Grove – ODDWORLD (76)
Het bandgeluid van Ocean Grove ligt ergens tussen de nu-metalperiode van Linkin Park en de dromerige soundscapes van Deftones in. Mocht je gecharmeerd zijn van eerder genoemde bands en geen genoeg kunt krijgen van een hybride tussen nu-metal en moderne metalcore, dan kun je ‘ODDWORLD’ best een kans geven.
Recensent: Frank van de Ven
Obeyer – Chemical Well (81)
Het Britse Obeyer grijpt met hun debuut ‘Chemical Well’ terug naar de nineties en dat levert een gave plaat op. Therapy? meets Helmet zeg maar. Verwacht springerige metalpunk met doepe schreeuwzang, springerige tempowisselingen en logge hooks. Obeyer zet een prima visitekaartje neer en klinkt zowel vertrouwd als fris.
Recensent: Frank van de Ven
Poppy – Negative Spaces (85)
Poppy is een bijzondere artieste. Deze dame heeft plat gezegd schijt aan genreconventies en doet gewoon waar ze zelf zin in heeft. Als ze lieflijk wil zingen doet ze dat in een lekker metalpopliedje, terwijl ze in een volgende track haar strot opentrekt en felle schreeuwzang op je afvuurt. Industrial, nu-metal en pop komen allemaal aan bod in ‘Negative Spaces’ en dat levert een lekker eclectisch album op. Poppy weet haar luisteraars opnieuw te verrassen.
Recensent: Frank van de Ven
Crossbone Skully – Evil World Machine (75)
Luisteren naar Crossbone Skully voelt als in een tijdmachine stappen. Deze gasten grijpen terug naar ouderwetsche glamrock en hairmetal. Phil Collen van Def Leppard zingt een liedje mee en zelfs superproducer Mutt Lange besloot om zijn pensioen tijdelijk te onderbreken om ‘Evil World Machine’ te produceren. Als je van ongecompliceerde rock houdt waar normaal gesproken vooral mannen van middelbare leeftijd warm voor lopen, dan is dit je ding. Prima plaat.
Recensent: Frank van de Ven
Chuck Ragan – Love And Lore (81)
Chuck Ragan vergaarde bekendheid als zanger van Hot Water Music, maar timmert al jaren aan de weg als soloartiest. ‘Love And Lore’ laat een bevlogen muzikant horen die wel raad weet met southern rock. Je mag ambachtelijke rockliedjes zonder al te veel verrassingen verwachten. Ragan is een vakman die weet waar een goed liedje aan moet voldoen. Op deze plaat staan dus een paar lekkere oorwurmen. Fans van Bruce Springsteen kunnen hier heel blij van worden.
Recensent: Frank van de Ven
Chase Atlantic – Lost In Heaven (41)
Chase Atlantic maakt een nogal klinische combinatie van R&B en synthpop. Deze muziek is zwaar bewerkt in een studio waardoor de vraag blijft hangen hoe talentvol de muzikanten in deze band werkelijk zijn. De zang klinkt robotisch door allerlei effecten en weet daardoor nooit te raken. De vraag is wat er van Chase Atlantic overblijft in een live-setting. Deze vierde plaat van dit gezelschap mist een ziel. Je luistert naar een product en niet naar een creatieve uiting.
Recensent: Frank van de Ven
Letdown. – Be OK (42)
Als je graag naar pathetische emopop luistert waar een overijverige producer achter de knoppen zat, dan is ‘Be OK’ jouw plaat. Letdown. doet zijn naam eer aan en trakteert je op een teleurstellend album dat nergens oprecht of menselijk klinkt. Deze schijf is overgeproduceerd en klinkt klinisch en kil. Er is betere elektropop met een emosausje beschikbaar.
Recensent: Frank van de Ven
Saltwound – The Temptation Of Pain (83)
Metalcore is de afkorting van metallic hardcore: een combinatie tussen heavy metal en hardcore punk. Moderne metalcore heeft steeds meer met pop te maken en drijft steeds verder af van de basis van het genre. Saltwound niet. Deze gasten zijn van de oude stempel en vuren snoeiharde schreeuwzang en metalriffs op je af. Brulboei Spencer Timmons trekt je direct de muziek in met zijn dwingende voordracht. Zijn bandmakkers houden je met hun spijkerharde spel bij de les. Dit is metalcore zoals het door pioniers als Shai Hulud bedoeld is.
Recensent: Frank van de Ven
Make Them Suffer – Make Them Suffer (71)
Met deze titelloze plaat is Make Them Suffer aan hun vijfde studioalbum toe. Symfonische metalcore staat opnieuw op het menu. Deze band is niet bang om lekker theatraal en pompeus over te komen. Dat levert soms ietwat kitscherige metal op die niet door iedereen even enthousiast ontvangen zal worden. Het siert dit gezelschap dat ze buiten de lijntjes durven te kleuren en nieuwe dingen uitproberen.
Recensent: Frank van de Ven
Primal Scream – Come Ahead (79)
De Schotse rockband Primal Scream werd in 1982 opgericht. In 1994 scoorde de groep een dikke hit met ‘Rocks’ en sindsdien bleef het in de Nederlandse hitparades stil rond deze formatie. ‘Come Ahead’ is het nieuwste wapenfeit van deze Schotten en tijdens het beluisteren ervan word je terug in de tijd geworpen. Naar meer simpele tijden waarin saxofoons en eenvoudige rock zonder veel toeters en bellen de Top 40 domineerden. Primal Scream is een product uit de jaren 80 en 90 en doet een beetje oubollig aan. Daar is niets mis mee, want dit soort ambachtelijke poprock blijft leuk.
Recensent: Frank van de Ven
Esprit D’Air – Seasons (81)
Esprit D’Air is een Japanse rockband die klinkt als een Aziatische variant van Pearl Jam en Suede. ‘Seasons’ is een verzameling van onuitgebrachte tracks, remixes en herbewerkingen van oude liedjes. Als je van lekker agressieve rockmuziek houdt – en niet maalt om in het Japans gezongen teksten – is dit een aanrader.
Recensent: Frank van de Ven