Counter Culture shorts nummer #91 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze eenennegentigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Imperial Triumphant, Thyrant, AViVA, Strike Anywhere, Wilderun en Sharptooth.

Imperial Triumphant – Alphaville (74)
Als je nog geen vakantieplannen hebt en een bezoekje aan ‘Alphaville’ van touroperator Imperial Triumphant wilt brengen, wees dan gewaarschuwd. Dit wordt geen gemakkelijke vlucht. De reis is bezaaid met jazzy soundscapes, claustrofobische passages, stuiterende riffs en gitzwarte schreeuwzang. Deze trip laat zich beluisteren als een reis naar de hel. Het resulteert in een beklemmende tour. Reizigers die toe zijn aan indringende, grillige en onvoorspelbare muziek (duidelijk bestemd voor de koptelefoon) zullen deze avant garde metal zeker waarderen. Liefhebbers van kant-en-klare gitaarherrie kunnen beter een meer toegankelijke ‘Highway To Hell’ boeken.

Recensent: Frank van de Ven

Thyrant – Katabasis (81)
Thyrant kun je beschouwen als de afgedankte liefdesbaby van Mastodon en Gojira. Terwijl zijn ouders steeds meer flirten met melodie en radiorock, is deze Spaanse boreling nog steeds pissig en vooral te vinden op podia van obscure krakerspanden. Deze verschoppeling combineert catchy riffs en pakkende hooks met de branie van een punkband. Deze combinatie van stijlen geeft Thyrant een geheel eigen smoel. Dikke kans dat de machtigste labels straks in de rij staan om deze band te adopteren.

Recensent: Frank van de Ven

AViVA – Volume I (51)
Debuutsingle ‘GRRRLS’ van AViVA werd 700 miljoen(!) keer gestreamd. Zeer bijzonder voor een onafhankelijke artiest en het maakt nieuwsgierig naar het verdere werk van deze dame. AViVA heeft een prettig stemgeluid dat wel wat weg heeft van de vocalen van Demi Lovato. Helaas heeft deze dame in tegenstelling tot La Lovato geen team van producers om zich heen en dat hoor je dan ook terug. ‘Volume I’ mist richting en focus en gaat daardoor alle kanten op. De liedjes blijven niet hangen, zijn niet uitgewerkt en gaan irriteren. Refreintjes bestaan bijvoorbeeld uit eindeloze herhalingen van zinnen. Zonde, want met meer sturing en een duidelijke visie zou deze dame zomaar de popprinses van 2020 kunnen worden. Nu schopt ze het niet verder dan verstrooide lakei.

Recensent: Frank van de Ven

Strike Anywhere – Nightmares Of The West (84)
Over toffe comebacks gesproken! Strike Anywhere laat na jaren van stilte weer van zich horen. Het laatste wapenfeit dateert uit 2012 en iedereen weet dat er in acht jaar tijd veel kan veranderen. Gelukkig houdt deze melodische punkband vast aan hun succesformule en dat heeft geresulteerd in een lekkere pot punkrock. ‘Nightmares Of The West’ voelt als een warme douche. In deze onzekere tijden vol virussen, dubieuze politici en maatschappelijke tegenstellingen werd het wel weer tijd voor oprechte vuist-in-de-lucht herrie. Dank daarvoor heren!

Recensent: Frank van de Ven

Wilderun – Veil Of Imagination (71)
Dit werkstuk van Wilderun laat zich beluisteren als de musical-versie van Lord Of The Rings. Deze plaat heeft een heel hoog ‘Help!-De-trollen-bestormen-de-toren’ gehalte. In een powermetalplaat had dit soort bombast goed gewerkt, maar deze gasten kiezen voor een tragere speelstijl wat voor een ietwat kitscherige en opereske sfeer zorgt. De gearticuleerde (koor)zang draagt daar sterk aan bij, waardoor een gekunsteld geheel ontstaat. Deze schijf laat zich beluisteren als een zichzelf zeer serieus nemend fantasy-epos. Hele volksstammen gingen daarvoor naar de bioscoop, dus waarom niet naar de platenzaak?

Recensent: Frank van de Ven

Sharptooth – Transitional Forms (85)
De unique selling proposition (USP) van Sharptooth is zonder twijfel Lauren Kashan. Deze lieflijke dame oogt als de zangeres van een poppunkband, maar klinkt als een alcoholische demon met een tabakfetish. Kashan gebruikt haar stem op verschillende manieren en dat maakt deze band zo genietbaar. Naast gevaarlijke grunts, hanteert ze ook verstaanbare schreeuwzang en spoken word passages. In combinatie met de dynamische gitaarpartijen levert dat vuurwerk op. Deze band is oprecht boos op nepfeministen, posers en de overheid. ‘Transitional Forms’ schreeuwt om kleine concertzalen, circle pits en in de lucht gestoken vuisten.

Recensent: Frank van de Ven