Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. Over iets meer dan een week maken wij onze jaarlijst bekend, maar vóór dat moment krijgen verschillende redacteuren de kans om hún hoogtepunten van 2016 met jullie te delen. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2016 voorbij is. Zelf een jaarlijst maken? Maak een account aan op www.jaarlijst.nl en laat ons weten wat jij de beste platen van het afgelopen jaar vond! Vandaag is de beurt aan Jeroen.

2016 was een beetje een triest muziekjaar. Ga maar eens na hoeveel geweldige artiesten dit jaar het aardse bestaan voor de eeuwige jachtvelden verruilden. Ik noem alleen al een David Bowie, Leonard Cohen en Prince. Het leek af en toe wel prijsschieten. Nog meer dan andere jaren werden we om de zoveel tijd opgeschrikt door weer een nieuw sterfgeval in de muziekwereld. Ook mijn jaarlijst staat enigszins in het teken van de dood. Van het op de deur kloppen van Magere Hein (David Bowie) tot en met het verwerken van het verlies van naasten (Gojira, Touché Amoré en Nick Cave). Ja, de dood was een bron van inspiratie voor heel veel artiesten dit jaar.

Dus onder het motto van ‘happy music makes me feel sad and sad music makes me feel happy’ mijn jaarlijst van 2016.

10. Ulver – ATGCLVLSSCAP

Zo’n twee jaar geleden trok de Noorse band Ulver (spreek uit als Ølver) langs een twaalftal Europese concertzalen. Het idee was om geen recht-toe-recht-aan concerten te geven, maar te improviseren op bekende en minder bekende thema’s uit het oeuvre van de band. Deze improvisaties zijn in de studio verder uitgewerkt en gebundeld op dit album. Avant garde op zijn best! Oh ja, de titel van het album bestaat uit de eerste letters van de twaalf steden waar zij speelden.

9. Oranssi Pazuzu – Värähtelijä

Vier albums zijn deze Finnen inmiddels onderweg en ‘Värähtelijä’ is hun meest imposante werkje tot nu toe. De black metal van de Finnen wordt verweven met krautrock, jazz, thrash, stoner en psychedelica. Dit levert niet alleen een erg afwisselend, maar ook bijzonder intrigerend werkje op. Al zal het niet ieders ‘cup of tea’ zijn. Voor muziekliefhebbers met een avontuurlijk ingestelde geest is dit echter verplichte kost!

 

8. Touché Amoré – Stage Four

Dat de band aardig wat in haar mars had, wisten we al van haar vorige albums. ‘Stage Four’, waarop zanger Jeremy Bolm het overlijden van zijn moeder (kanker) probeert te verwerken, is echter net nog even indrukwekkender en komt aan als een mokerslag. Alle pijn en frustratie komen er uit. ‘Stage Four’ is hiermee een schitterend eerbetoon geworden aan de moeder van Bolm en een album dat iedere punk/post-hardcore liefhebber in de kast moet hebben staan.

7. The Dillinger Escape Plan – Dissociation

Een open brief heb ik er nog aan geweid. Zo jammer vind ik het, dat de band ermee ophoudt. The Dillinger Escape Plan was toch zowat in haar eentje verantwoordelijk voor het ontstaan van het mathcore genre. Ook ‘Dissociation’ is weer een album om in te lijsten. Een waardig afscheid van deze pioniers!

 

6. 40 Watt Sun – Wider than the Sky

Een plaat van onaardse schoonheid is ‘Wider than the Sky’ van 40 Watt Sun. Zes lange nummers die zich nog het beste laten duiden als een combinatie tussen atmosferische rock en post rock met een vleugje R.E.M. De prachtige opbouw, wonderschone gitaarlijnen en emotionele zang van Patrick Walker maken dat dit album een lust voor het oor is.

 

5. David Bowie – Blackstar

Magere Hein in de ogen kijkend kwam muzikale kameleon David Bowie met een van zijn beste albums ooit op de proppen. Degenen die zijn oeuvre kennen, zullen weten hoe knap dit is. Een echt slecht album heeft Bowie nooit gemaakt, maar zijn laatste paar albums konden mij maar matig bekoren. ‘Blackstar’ wist mij echter al voor zijn overlijden direct te raken, er zat iets achter, een bepaalde geldingsdrang. Een week na de release van het album wisten we helaas precies waar die geldingsdrang vandaan kwam. Een prachtige plaat van een van de meest kleurrijke artiesten die deze aardkloot rijk was.

4. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

Nog een plaat waarop Magere Hein nadrukkelijk aanwezig is. Nick Cave kreeg namelijk de tragische dood van zijn 15-jarige zoon te verwerken toen hij midden in het opnameproces van ‘Skeleton Tree’ zat. En dit valt natuurlijk af te horen aan dit 16e Bad Seeds album. Weg is de grandeur en onaantastbaarheid die Cave uitstraalde ten tijde van de clip van ‘Jubilee Street’ van voorganger ‘Push the Sky Away’. Cave klinkt op ‘Skeleton Street’ breekbaarder en kwetsbaarder dan ooit.

3. Radiohead – A Moon Shaped Pool

Radiohead verzaakt nooit. Thom Yorke en consorten hebben nog nooit een slecht album uitgebracht. Ook dit negende studioalbum is weer een pareltje. Vanaf het met strijkers opgetuigde ‘Burn the Witch’ tot en met het wonderschone ‘True Love Waits’ is het vier plaatkanten lang genieten geblazen.

 

2. Cult of Luna & Julie Christmas – Mariner

‘Mariner’ van Cult of Luna en Julie Christmas is het ultieme voorbeeld van een collaboratie, waarbij de uitkomst meer is dan de som der delen. De stem van Christmas, die zich op het ene moment kwetsbaar opstelt en op het andere moment zich de longen uit het lijf schreeuwt, in combinatie met de oerbrul van Johannes Persson en de postmetal van Cult of Luna levert een van de spannendste harde platen van het jaar op.

 

1. Gojira – Magma

De plaat die ik dit jaar het meeste streamde, waarvan de cd in de autoradio zat gebrand en waarvan de lp de meeste rondjes op mijn draaitafel maakte, verdient het ook om mijn plaat van het jaar te worden. Daarnaast was ‘Magma’ van Gojira objectief gezien misschien ook wel de enige echt relevante metalplaat van dit jaar. Het was in ieder geval een plaat die Gojira naar een hoger niveau en een hogere bekendheid stuwde. Eenzame klasse!