Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. Volgende week maken wij onze jaarlijst bekend, maar vóór dat moment krijgen verschillende redacteuren de kans om hún hoogtepunten van 2016 met jullie te delen. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2016 voorbij is. Zelf een jaarlijst maken? Maak een account aan op www.jaarlijst.nl en laat ons weten wat jij de beste platen van het afgelopen jaar vond!

Vandaag is de lijst van Jessica aan de beurt. Bij haar was er een duidelijke trend in de platen die zij het liefst draaide in 2016: veel rock en punk. Snelle, boze gitaarmuziek die past bij een jaar waarin veel, heel veel gebeurde in de wereld. Met veel nieuwe releases van oude liefdes was het voor haar een vrij nostalgisch, maar muzikaal prima jaar. Benieuwd naar wie haar lijst hebben gehaald? Lees dan snel verder, en check vooral ook haar albumlijst op Spotify. Hey ho, let’s go!

20. Descendents – Hypercaffium Spazzinate

19. Tom Odell – Wrong Crowd

18. Tonight Alive – Limitless

17. Kings of Leon – WALLS

16. Panic! at the Disco – Death of a Bachelor

15. Good Charlotte – Youth Authority

14. Young Guns – Echoes

13. A Day To Remember – Bad Vibrations

12. Biffy Clyro – Ellipsis

11. Deftones – Gore

10. letlive. – If I’m the Devil

If I’m the Devil is het vierde, overduidelijk rustigere album van de normaal gesproken nogal chaotische Amerikaanse post-hardcoreformatie letlive.. Hiermee laat de band zien dat zij veel muzikaler, verrassender en afwisselender zijn dan veel van hun genregenoten, zonder dat ze hun punk credibility verliezen. Liveshows van letlive. zijn overigens nog altijd een spektakel, bewezen zij dit jaar in zowel Eindhoven als Amsterdam.

9. Sum 41 – 13 Voices

Sum 41-frontman Deryck Whibley kreeg in 2014 een flinke wake up call toen hij in het ziekenhuis belandde met lever- en nierfalen: zijn alcoholisme had hem bijna het leven gekost. Gelukkig kwam de Canadese punker er weer bovenop, zat hij (uiteraard) boordevol inspiratie en bracht hij met zijn band één van de betere punkplaten van het jaar uit. Sum 41 klinkt op 13 Voices als herboren!

8. Against Me! – Shape Shift with Me

Shape Shift With Me, van de Amerikaanse folkpunkband Against Me!, volgt het beladen Transgender Dysphoria Blues op, en doet dat zeker niet onverdienstelijk. Dit album staat vol goudeerlijke liedjes met een duidelijke boodschap en de juiste dosis dosis toeters en bellen, en verdient alleen al daarom een plekje in de platencollectie van liefhebbers van het genre.

7. The 1975 – I Like It When You Sleep, for You Are So Beautiful yet So Unaware of It

Een album moet wel erg vet zijn om goed te maken dat de titel uit 16 woorden bestaat en de band in kwestie bij vlagen veel weg heeft van een boyband. En toch is het The 1975 gelukt: I Like It When You Sleep, for You Are So Beautiful yet So Unaware of It is een ambitieuze plaat die moderne indierock combineert met dancepop uit de jaren ’80 en ’90. Zet leadsingle ‘Love Me’ maar eens op, draai het volume naar standje burenruzie en zie dan maar eens stil te blijven staan!

6. Brian Fallon – Painkillers

Brian Fallon wordt al jaren gezien als de opvolger van Bruce Springsteen. Hij werd groot als zanger van The Gaslight Anthem, waarmee hij zich muzikaal vooral in de folkpunkhoek begaf en vergelijkingen met Springsteen niet altijd kon waarderen. Maar op Painkillers omarmt hij eindelijk de americana en heartland rock van The Boss. Bovendien toont Fallon zich opnieuw een fantastische liedjesschrijver die als geen ander verhalend kan musiceren. Een overtuigend solodebuut!

5. Blink-182 – California

Fans van Blink-182 beleefden vorig jaar een déja-vu toen zanger, gitarist en medeoprichter Tom DeLonge voor de tweede keer stopte met de band. Alkaline Trio’s Matt Skiba werd aangesteld als vervanger, en dat leverde deze zomer California op: een speels, maar ook volwassen album dat één van de grootste poppunkbands van de afgelopen twintig jaar weer op de kaart heeft gezet. Blink-182 heeft weer een toekomst gekregen, en het is er één om naar uit te kijken.

4. Green Day – Revolution Radio

Green Day is op z’n best als het niet goed gaat met de wereld om hen heen. Logisch dus dat het wereldberoemde trio in 2016, tijdens de grillige Amerikaanse presidentsverkiezingen en na de beruchte breakdown van frontman Billie Joe Armstrong, met hun beste album sinds American Idiot (2004) komt: Revolution Radio. Het is een klassieke Green Day-plaat die vol staat met catchy, ietwat theatrale punkrock waarmee lekker tegen het systeem wordt geschopt. Dit is Green Day zoals ik hen het allerliefst hoor.

3. Billy Talent – Afraid of Heights

Het had weinig gescheeld of er was geen nieuw album verschenen van Billy Talent. Gelukkig kwam Afraid of Heights er wel en dat is maar goed ook: de pretentieloosheid en het ogenschijnlijke gemak waarmee dit album is gemaakt toont aan hoe de Canadezen nog altijd vaandeldragers van de moderne punkrock zijn. Die typische Billy Talent-sound is weer aanwezig en die kun je zo op repeat zetten. Afraid of Heights is een mooie toevoeging aan het repertoire van de band.

2. Taking Back Sunday – Tidal Wave

Al een paar jaar is het Amerikaanse Taking Back Sunday zichzelf opnieuw aan het uitvinden. Dat lijkt eindelijk te zijn gelukt, want op Tidal Wave laat de band de nerveuze emopunk van hun oudere platen definitief achter zich. In plaats daarvan horen we goed doordachte punkrock met veel invloeden uit heartland rock en folk. Het rauwe randje geeft de band een Ramones-achtige gloed. Tidal Wave bevat bijna uitsluitend goede tracks, en laat Taking Back Sunday van hun beste kant zien. Een zeer aangename verrassing!

1. David Bowie – Blackstar

Naast goede muziek bracht 2016 ook de dood van vele geliefde en gerespecteerde muzikanten, waaronder David Bowie. Ik bezocht eind 2015 de tentoonstelling David Bowie Is in het Groninger Museum, en raakte diep onder de indruk van een iconische popster waar ik eerder nooit zoveel aandacht aan had besteed. Ik luisterde voor het eerst naar Blackstar op de dag van de release en vond het een zware, maar intrigerende plaat. De liedjes vond ik stuk voor stuk prachtig, maar ook moeilijk te ontcijferen. Toen Bowie twee dagen later overleed was ik niet alleen totaal ondersteboven van dit enorme verlies voor de popmuziek; ook drong tot me door dat hij met Blackstar zijn dood tot zijn laatste kunstwerk had gemaakt. Zijn eigen requiem, en niemand die het doorhad. Dan heb je als muzikant het hoogst haalbare gehaald, dan ben je een échte artiest. Blackstar is voor mij met stip het beste album van 2016.